Για τους Ψαροντουφεκαδες της Αυγης

ερωτευομαστε την παρουσια, αυτο μας λεει η σκεψη που προσπαθει να ορισει το αντικειμενο του ερωτα. αν προσποιουμαστε οτι ο ερωτας εχει αιτια ή λογικη, επιστρεφουμε απο το αντικειμενο στο υποκειμενο και τουμπαλιν, αφου το αντικειμενο και το υποκειμενο ειναι αυτα που η σκεψη αντιλαμβανεται ως ερωτα, ο οποιος ομως παραμενει χωρις λογο και αιτια και δικαιωνεται απο το αγαπημενο προσωπο. Μες στην καρδια μας καιει μια κατακοκκινη πληγη. 

αποδειχθηκε ευκολο να μαντεψουμε ποια θα ηταν η σπουδαια διαπιστωση
στο κατω κατω δεν υπαρχουν σπανιοι και περιπλοκοι τυποι προσωπικοτητας,
ασε που ειναι θλιβερο να χαζευεις καποιους να συσχετιζουν
σε τακτικο πλεονεκτημα την προβολη ασχετων εντυπωσεων
διαρρηγνυοντας τη μονοτονια των δεδομενων του βερμπαλισμου

συνεπως η μελαγχολια σας ειναι εντελης ευφημισμος
οσο βαρετα και επιγραμματικα κι αν φαινονται ολαυτα
τα παντα υπουλα μας διεκδικουν χρησιμοποιωντας
ολη τους την πονηρια για να μας ξεφυγουν
και εκει ειναι που ξεδιπλωνονται οι απολυτες δυνατοτητες και τα χρονικα ορια
αυτα τα ορια ομως ειναι επαναλαμβανομενα και αναδρομικα
ετσι απομενουν μονοι τους να χανονται μπροστα σε ενα καθρεφτη,
μην κανοντας καμια ουσιαστικη ανακαλυψη,
εχοντας για τον εαυτο τους μονο μια κοινοτοπη αποψη κι επαναλαμβανοντας :
"το να βλεπω τον εαυτο μου ειναι ενα πετυχημενο κολπο
της παθητικης εννοιας στην ενεργητικη"

πως μερικες φορες νιωθεις πως στην πραγματικοτητα τιποτα δεν ειναι αληθινο
και πως στα καλα καθουμενα ξυπνας στο μεσο του δρομου;
-γιατι; τι γιατι; γιατι γαμιεστε ολοι.
τιποτα δεν ειναι οπως θα μπορουσε
απομεινε ο πειρασμος του απολυτου
μεσω της μη απαρνησης αυτου που δεν ειναι αλλοτριωση

Αναμνήσεις

Η κατασταση ειναι ετσι κατασκευασμενη ωστε να βιωνεται μονο απο τους κατασκευαστες της

http://www.xirafi.gr/ktipos/author.php?author=42736

Ιυγγα

Ο σταθμος του οσε

που δεν μοιαζει 

με οποιονδηποτε μαγνητη

παρα μονο στο σχημα 

μ αυτες τις ανθρωπινες στεγες 

που αποψε θα πεταξουν

ενα ηλιθιο κτιριο 

που αποψε θα γινει 

ενα απολαυστικο ξεφωτο

υπολογιζοντας 

ολες τις απαραιτητες 

βελτιωσεις του χωρου

μεταλασσοντας 

νοερα 

το καταπατημενο εδαφος

ανατιναζοντάς το 

ειναι σ ενα απο τα θραυσματα 

που κοιταζω τον εαυτο μου

την ακους, δεν την ακους; πες μου, τη φωνη αυτης της κοπελας;

η φτωχεια 

των βεβαιοτητων μας 

ειναι 

τοσο κορεσμενη

που μας δινεται 

για πρωτη φορα 

η δυνατοτητα 

να βρεθουμε 

σ'ενα 

αληθινα 

απροβλεπτο 

συμβαν

ακους, δεν την ακους; τη φωνη αυτης της κοπελας που ιυζει;

το ζητημα 

δεν ειναι 

να γνωριζουμε 

αφηρημενα

αλλα 

να μαθουμε 

αν γνωριζουμε

ή 

αν μπορουμε 

να επιλεξουμε 

ενα ναι ή οχι

την στιγμη 

που παιζονται 

αληθινα τα πραγματα

την στιγμη 

που επιβαλλεται 

να επιλεξουμε

ολα τα υπολοιπα 

ειναι οδοντοκρεμες

ακους, δεν ακους; τη φωνη της κοπελας που φρομαζει;

ο,τι δεν καταστρεψει τα παντα 

αυτοκαταστρεφεται

αν δεν καταστρεψει τιποτα 

ειναι κατεστραμμενο

ο,τι δεν χρειαζεται να καταστραφει

 αξιζει να σωθει 

να η λιτοτερη μορφη 

του μελλοντικου μας

ποινικου 

κωδικα

heil myself ! à seize ans

υπαρχει πραγματι καποιο θεαμα της κοινωνιας

 αλλα δεν υπαρχει καμια κοινωνια του θεαματος

54. ΓΚΟΥΕΪ ΜΕΪ

χιλια παιδικα ματια καρφωμενα στην πιο ψηλη κορφη που δεν μπορεσαμε ποτε να φτασουμε

οπως κοιτω μεσα στα ματια σου 

και δεν ξερω πλεον τι ειναι αυτο 

που βλεπουμε στα ματια της

η ενοχη ξεκιναει απο εδω και πουθενα αλλου

εδω αρχιζουμε να στηνουμε τα υπνοδωματια του τσιρκου

εδω το προπατορικο αμαρτημα ανταγωνιζεται τα προηγουμενα

εδω ποτε ο ουρανος παντα η σιωπη

εδω ο ερωτας ο μοναδικος ερωτας ο ερωτας ενος οντος

εδω ενα αστερι στις αποσκευες σου

ποιος ο λογος να αρμαθιασουμε χειρονομιες ελπιζοντας σ1 περιδεραιο απο αναμνησεις;

ποιος ο λογος λοιπον να μην γραψουμε πανω στις γδαρμενες ετικετττες των κοκκινων βιβλιων;

δεν υπηρξε ποτε απαγορευμενος καρπος!

Τυφλομυγα

Θα φυσηξει ενας αερας λιγοτερο αοριστος στα διχτυα που ειναι φτιαγμενα απο τα μεγαλα φυγε μας
Αυτος ειναι ο στιχος που εξωραϊζει τη φυσιογνωμια της αναπαυλας
Στα υποστεγα θα σταζει θαυματουργα ο χειμαρρος των σαστισμενων φαλαινων
Οταν τον συναντουμε τη μοναδικη μερα λεπτο με το λεπτο
Οι νευρικες μας διακλαδωσεις θα ακουμπησουν στους κομητες
Και ο αορατος ιερεας με τικ θα παρει θεση πεζολογικα
Εαν ποτε το ποιητικοτατο μοτιβο εξαφανιστει
Πριν το τελος της μερας που σε δικαιωσει
Το μεγαλο σκαριφημα της μελλοντικης ποιητικης μου
Πανω σε μια ανθισμενη και ακριβη γενικευση
Θα δεις τους αδενες του δερματος μου να μισανοιγουν ξαφνικα ψεγαδια του νοηματος
Ομως ηδη η αμειλικτη χρησιμοτητα δεν υπαρχει πια
Θα παιρνει μορφες πιο δυνατες απο μας
Τι θα κανω με το τρεμουλιασμα της φωνης σου;
Γελοια μασκαρεματα ενος αληθινα μετριου αποτελεσματος
Πλανητης κωμικος βαρουλκο ηθικης
Χρησιμοποιω αναγκαστικα χτενισμα των φρασεων
Ξαναπιανω την οψη παπιας που αφησα να πεσει
Στοβιλιζω ενα υφος βαθυ και αφελες
Πολυ πιο ευστοχα απ' οτι μπορεις, Σαββατο εσυ, καθημερινη εσυ να δοκιμασεις
Θα φυσηξω τη μυτη της φωτιας, του παιδιου μου
Σπαρακτικες κραυγες και ζωη
Οπως μετραω τα φωνηεντα στη τσεπη μου
Πειτε μου που θα σταματησει η φλογα
Μεσα στο αθροισμα των ημερων, μεσα στη τρελλα
Αυριο ο αποηχος του τραγουδιου της σαλαμανδρας
Θα δωσει σχημα στον ασπρομαυρο ηλιο στα μαλλια σου
Οπως ο αορατος ερωτας θα ξεχαστει
Χωρις να δεις πως περνα ξυστα απο δυο κονδορες των ανδεων που πετουν σε ομοκεντρους κυκλους ομοιους με σκαλοπατια
Δικα μας τα αναστατωμενα αρωματα
Που δεν ειναι εκει, Σαββατο, εσυ, καθημερινη, εσυ να δοκιμασεις
Εδωσα το παρον σε αγωνες για να βαρυνω τα αοριστα συγχωρω μου με τυπικες βροχες που αγαπησα
Θα εισχωρησω μεσα στα δικα σου για να λυσω τα υπνωτικα μαγια
Το αποτελεσμα θα ειναι ενσωματωμενα αβεβαιο
Δεν θα χρειαστει καθολου
Σαββατο εσυ, καθημερινη εσυ, να δοκιμασεις

Μη

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις. 

μολις εχεις σχολασει απο τη δουλεια. κατεβαινεις την αριστοτελους να παρεις απο την σταση το λεωφορειο. ο ιδρωτας να (μη)κυλα, η ζεστη (μη)αποπνικτικη, (μη)αγκαθωτο στεφανι στο μετωπο. ο ηλιος ακομα λαμπρος, ασημενια θερμαστρα αστραφτερη, τσουζει στα ματια, βαραινει τα στηθια, ζεχνουν τα κτιρια, ενα πλατυ πυρινο πινελο απελευθερωνει ή συμπληρωνει το νοημα της (μη)ζωης, σκορπουν εδω κι εκει οι (μη)σκεψεις. αστυνομικοι παρατεταγμενοι στην τσιμισκη, κρανη και ασπιδες, φωνες, βοη, μακρινη ηχω απο το τουνελ του δρομου. μαζι με τη (μη)φυσικη ταραχη που χαρακτηριζεται απο μια ριπη ανεμου στους κροταφους, που φερνει μαζι του μια (μη)εμβροντητη μορφη χαμενης ζωης. 

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

η (μη)κερδισμενη ζωη ξαναρχεται με τη μορφη της παιδικης ηλικιας, χαμενη απο παιχνιδια, χαμενη απο ερωτα, μια (μη)ανεκτιμητη ποιοτητα που περικλειει το ενιαιο νομισμα του (μη)συναισθηματος. γαλαζιοι αναπνευστηρες, μαυρα βατραχοπεδιλα, αναγλυφα βιβλια τσεπης, κατηφοριζεις σε μια φιλοξενη παραλια, (μη)καταφευγεις στο μοναδικο δεντρο, (μη)στεκεσαι στη σκια. γιατι ρε γαμωτο μονο ενα τριημερο, (μη)φυσικο μαυρισμα, (μη)κατουρημα μεσα στη θαλασσα, πετσετες που μοσχοβολανε θαλασσα, εμενες αϋπνος ολο το βραδυ, να (μη)πλυθεις στο υπαιθριο ντουζ, να (μη)αλλαξεις μαγιο στην καμπινα. προσεχε την πορτα κλειδωνει αναποδα. αλλα ποιος θα σε σωσει απ'την (μη)εννοια του χρονου; ποτε θα μαθεις να εξαγνιζεις την (μη)ηδονη των αναμνησεων; πως θα ξανασυναντησεις την ποιοτητα που βρισκεται στις συλλαβες του ονοματός σου;

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις. 

ηταν τα λιγα εκατοστα που σε χωριζαν απο τον πυρετο της πορειας. τοιχος αδιαπεραστος φτιαγμενος απο (μη)πολυτιμα υλικα στα ορια της (μη)ζωης και της (μη)ληθης της ζωης. θα μπορεσεις ποτε να (μη)ξαναδημιουργησεις τη μουσικη μεσα στα (μη)βηματα σου; το βραδυ μπροστα στην τηλεοραση παρακολουθησες τα γεγονοτα της ημερας. τα συνθηματα, τη βιαιη καταληξη. (μη)ειδησεις, (μη)σχολια, (μη)αναλυσεις, (μη)αναρτησεις, (μη)εκτιμησεις, (μη)γνωμες, (μη)προβλεψεις, (μη)σεναρια αφιερωμενα στον εαυτο τους, (μη)προφητειες, νεες ειδησεις, νεες ανταποκρισεις, στατιστικες που μας πληροφορουν ποιοι ειμαστε και τι κανουμε αυτη τη στιγμη, σφυγμομετρησεις, (μη)ακουστε τωρα (μη)διαβαστε τωρα τι εγινε τι θα γινει. η αστυνομια και ο στρατος υπερασπιζουν αυτα που παντοτε προσπαθουσες να πετυχεις, προνομια, χρηματα, ιδιοκτησιες, επιθυμιες. στα χερια σου ασυναισθητα σα να ενιωσες να (μη)σκληραινει η νεανικη σου ψευδαισθηση για ενα πιο δικαιο κοσμο. 

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

σε λουζει ιδρωτας, (μη)αποκοσμος καθως αγγιζεις την απελπιστικα χαλαρη σου (μη)στυση. δυσαρεστημενος (μη)βαζεις το βιντεο στο λαπτοπ χωρις ηχο. ειναι εκεινη στο δωματιο, μολις γυρισε απο τη δουλεια. ή απο επισκεψη στους γονεις της ή απο κομμωτηριο, ποιος (μη)θυμαται. οι ψηλοτακουνες γοβες, η (μη)γαληνη των γαλαζιων ματιων της, γερνει πισω το κεφαλι και χαμογελα. εκεινη που δεν ξερει το κακο, παρα μοναχα εξ ακοης. εκεινη ασφαλως ωραια, καμωμενη απο σκιρτηματα που πολλα απο αυτα (μη)φαινομενικα δεν εχουν καμια σημασια, αλλα προοριζονται να συνοδευσουν το σκιρτημα που εχει ολη τη (μη)σημασια που θα ηθελες να δωσεις στον (μη)εαυτο σου. γυμνη στεκεται μπροστα σου, το εφηβαιο της σε προσκαλει. κρατωντας την απο τη μεση τη φιλας ξανα και ξανα, της τον χωνεις στο στομα στο μουνι στον κωλο. ερεθισμενος επιτελους και περηφανος. σκουπιζεις τα χυσια απον αφαλο σου και προσπαθεις να χωσεις το κεφαλι σου μεσα να μπεις μεσα σιγα σιγα, τελευταιο να μεινει το χερι που πληκτρολογει.

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

πισω απο τους μπατσους

 αδυνατεις να βγεις στην αληθινη ζωη 

να φυτεψεις ενα αστερι στην καρδια του πεπρωμενου σου 

και να καεις στο φως, 

στο σπασμωδικο φως 

που θα ειναι σαν το φως 

της πλατειας μουσχουντη 

την ωρα που γκρεμιζονται 

οι δυο τριφωτες κολωνες, 

ή δεν θα ειναι

Δεν

(δεν)θα γινοταν κατι πολυ μεγαλο τον ιουλιο του 2016, (δεν)το ειχε υποσχεθει στον εαυτο της εκεινο το απογευμα, (δεν)ηταν σιγουρη γιατι αυτο που γινοταν, χωρις να ξερει ακριβως πως και ποτε, (δεν)υπηρχε ηδη μεσα της. καμια φορα (δεν)της μιλουσε, (δεν)την ειδοποιουσε να ειναι προσεκτικη να μη(δεν)ν παρασερνεται, να μη(δεν)ν εκδηλωνεται πριν ειναι σιγουρη για κατι, να μη(δεν) παρατηρει γυρω της, να μη(δεν) κραταει καπως τον εαυτο της σε αποσταση, (δεν)υπαινισσοταν αυτο που θα επρεπε να παψει να ειναι, για να ειναι αυτη που ειναι, να εκλεγει με την μεροληψια της απογνωσης αναμεσα σ αυτο που υπαρχει αυτο που πρεπει να επιλεγει, να ανακαλυψει τις ιδιαζουσες ικανοτητες στον εαυτο της που θα οδηγησουν στη ευρυτερη αναζητηση των χαρισματων που θα της ταιριαζαν αλλα δεν της εχουν δοθει. 

ολοι γυρω της (δεν)ζουσαν δραματικα τον ιουλιο του 2016, (δεν)εβαζαν τις φωνες, (δεν)εκλαιγαν, (δεν)τα επαιρναν ολα στα σοβαρα, κατι (δεν)τους βαραινε, κατι που δεν ομολογουσαν. (δεν)ηταν κατι φυσιολογικο, λες και (δεν)τους βαραινε κατι κοινο, λες και (δεν)προσπαθουσαν να ξεχασουν κατι, λες και (δεν)προσπαθουσαν να ζησουν στο παρον και δεν τα καταφερναν. (δεν)ηταν κατι το κοινο που θυμιζε καταστροφη, η καταστροφη (δεν)ηταν η πιο φυσικη κατασταση και το πιο δυσκολο (δεν)ηταν να περιμενεις με αξιοπρεπεια την καταστροφη, να μη(δεν)πρεπει να κρατηθεις σε αποσταση, να μη(δεν) δωσεις μεγαλη σημασια, να μη(δεν)ν κλαις, να μη(δεν) φωναζεις, να μη(δεν) ζεις δραματικα την καθε στιγμη, να(δεν) παρατηρεις και να(δεν) προσεχεις. να(δεν) χλευαζεις. να(δεν) ακινητοποιεις μερικες στιγμες μεσα απο τυχαιες ρυθμισεις με αυρα λιγο πολυ αγνωστη, που σαν αναρωτηθεις σου φαινεται πως(δεν) βρισκεις μεσα σου το μυστικο τους, 

(δεν)ηταν σιγουρη οτι θα τα καταφερνε τον ιουλιο του 2016, (δεν)θα εμενε απ εξω, (δεν)θα ξεπερνουσε ευκολα καθε κοινο βαρος, (δεν)θα εκοβε οριστικα τους δεσμους της με ολα τα απροσδιοριστα φορτια, (δεν)θα ανοιγοταν ελευθερη στο συμπαν, (δεν)θα ηταν πολυ προσεκτικη, (δεν)θα πηγαινε παντου ελαφρια σαν πουπουλο, μακρινη, απροσιτη, αδιαφορη για τα παντα, ευγενικη, κυνικη, συμπαθητικη, ευχαριστη, εισερχοταν ηδη, (δεν)το ενιωθε, σ εναν κοσμο αιφνιδιων συχετισμων, συμπτωσεων που (δεν)σε απολιθωνουν, που (δεν)παρουσιαζουν καθε φορα ολα τα φαινομενα ενος σηματος, χωρις να μπορεις να ξερεις πραγματικα ποιο σημα ειναι αυτο. (δεν)ηξερε τον τροπο, (δεν)ηταν βεβαιη οτι θα γινει κατι πολυ μεγαλο γιατι (δεν)ηξερε τη μεθοδο, (δεν)εμαθε να ιεραρχει τα γεγονοτα, απο το πιο απλο εως το πιο συνθετο, γεγονοτα που συμβαινουν και δε συμβαινουν παρα μονο σε κεινη, συγκινησεις που αυτη μονο (δεν)δοκιμαζει, απο τα απροσδιοριστα νευματα που (δεν)προκαλει η θεα καποιου σπανιου αντικειμενου μεχρι τον ιλιγγο της αφιξης σε καποιον συγκεκριμενο χωρο, γεγονοτα που παντα (δεν)συνοδευονται με την αισθηση οτι κατι σοβαρο και ουσιωδες (δεν)συμβαινει. κατι που (δεν)προκαλει τα σημαδια της ικανοποιησης που (δεν)ειναι πολυ διαφορετικα απο αυτα του κορεσμου.

(δεν)ειναι περιεργο;

Σκακι

Παιζουμε σκακι. αυτην την εποχη εισαι λευκο πιονι. εισαι χαρουμενος. φοβασαι μονο εσενα. μας ενωνει η εχεμυθια, οι μυθοι κατω απο το τραπεζι. παγοβουνα που πλεουν στη σιωπη. ζεις σ'ενα σπιτι με πολλα δωματια, χωρις διαδρομους. το ενα δωματιο οδηγει στο αλλο. υπαρχουν δωματια ορθανοιχτα στο φως, χαρουμενα και δωματια κλειστα που ποτε δε θα μαθεις τι κρυβουν. δωματια κλειδωμενα, αμπαρωμενα απο μεσα με συρτες. μετακινουμενοι τοιχοι αρκετα επιδεξια, δωματια μεσημβρινα, δωματια με ακανονιστο σχημα, κυκλικες σκαλες, μοναχικες γωνιες, αντικρυ στη θαλασσα, και δωματια τυφλα να βλεπουν σε ακαλυπτους, σε αποχετευσεις που ποτιζουν σκουρια. δωματια χωρις απαντηση, δωματια χωρις οικτο, αδειοι χωροι και αδιεξοδα, ωστε να ειναι αδυνατος ο προσανατολισμος. μοναχα ηχοι βουβοι πισω απο τις πορτες, αναπαντητα ονοματα, κανενας να μην τα προφερει, νυχιες στο μαυροπινακα, κατω απο τη σκονη της σιωπης. πινακες και αλλα αντικειμενα ειναι διασπαρτα στους τοιχους, καθως και συνθηματα, αχρηστοι αριθμοι, πληθωρα απο βελη και διασπαρτοι χαρτες με παραλληλη ηχητικη ατμοσφαιρα. καμια δεκαρια συντροφοι περιφερονται με υφος χαμενο, απευθυνοντάς σου συστηματικα το λογο και παραδιδοντάς σου μερικους κλειστους φακελους με αποσπασματα βιβλιων επιμελως επιλεγμενα. προχωρωντας θα διασχισεις το σαλονι των εμβαθυνουσων φαντασιωσεων και των προωρων εκτρωματικων εμπειριων, το καθιστικο της ελλειψης ειλικρινειας, τη θορυβωδη κουζινα της φοβερης μονομανιας της αλαζονειας, το WC των παραισθησεων που η ιδια η βουληση υπηρετει, τη σιωπηλη αιθουσα της απουσιας ενθουσιασμου, το πολυχρωμο δωματιο των συνειδητων αποχαιρετισμων, για να φτασεις στην αιθουσα της ψευδαισθησης μιας πραγματικης αλλαγης, διαγωνια πανω και κατω απο το σκοτεινο δωματιο των λιποψυχων συλλογισμων, τη βεραντα της αυτοπεριφρονησης με χαρουμενες κραυγες, τη σαλα του εσχατογεροντισμου, και την αιθουσα του λυσσασμενου θυμου. 

Αν συνεχισεις θα φτασεις και στο δωματιο του ποθου σου. εκει θα την κρατησεις ολη νυχτα αγκαλια, μωρο μογγολικο με τον αντιχειρα στο στομα. θα την ταιζεις με ο,τι ειχες μαζεψει ολη μερα. χαμογελα ψευτικα φιλια, χειρονομιες ραμμενες στο δερμα, τη μεγαλη σκια στον τοιχο, τον αγουρο σπασμο, ερημα, πανω στο στρωμα. και τα ξημερωματα οταν καταφερεις να ξεγελασεις την πεινα της μεσα στην αγκαλια σου και να την αποκοιμησεις, θα γινεις μεμιας εσυ, αλογο, πυργος, τρελος, βασιλισσα. με την ευκολια της σαρκας. θα μπεις, θα ξεκλειδωσεις τις πορτες, θα ανοιξεις διαπλατα ολα τα δωματια, να φωτοβολησουν οι καθρεφτες. μεσα σου το γυμνο, τρομαγμενο παιδι θα σκουπισει τη μυτη του, καθως ονειρευευεται να τραγουδησει να γελασει και να κλαψει χωρις να προδοθει. βλεπεις, αν και υπαρχει χρυσαφι στις διαψευσεις, δεν αρκει να ξεφορτωνεσαι τις ψευδαισθησεις, ξεχνωντας να εστιασεις στις επιθυμιες για τις οποιες αυτες οι ψευδαισθησεις δεν ηταν παρα ενα ανεπαρκες πεπλο. δεν ξερω πως θα μπορουσαμε στις μερες μας να ελπιζουμε οτι θα σμικρυνουμε την κρισιμη παρεξηγηση που οφειλεται στις φαινομενικα αξεπεραστες δυσκολιες της αντικειμενοποιησης των ιδεων. απ την πλευρα μου εχω μπει πολλες φορες στην καρδια αυτης της παρεξηγησης και μ ειχα πιασει να ισχυριζομαι πως το θεμα ειναι να αφυπνισουμε τις λεξεις και να τις υποβαλλουμε σ ενα χειρισμο προκειμενου να εξυπηρετησουν τη δημιουργια ενος υφους εμπειρισμου και ονειροπολησης. καμμια σχεση με εμμονικες διψες ποιητικων διευθετησεων, μακρια απο μενα αυτα. τωρα, οσον αφορα στις λειψες ηθικες αξιες, κατω απο τις αξιοθρηνητες συνθηκες της ευρωπαικης υπαρξης, ακομα και απο την πρακτικη αποψη, δεν μπορουμε να τις υπερασπισουμε ουτε για μια στιγμη, χασαμε, πως το λενε. καπουτ, δι εντ, τζιφος.  

Μπορεις Να Παιρνεις Ενα Εισιτηριο Επιστροφης Καθε Φορα Που Σταματαει Το Τρενο

Κι ομως απο καπου πρεπει κανεις να αρχισει. πρεπει καπως να βρεθει μια λεξη. δεν μπορω να σταματησω, η λεξη που ψαχνω βρισκεται στο στομα σου δεν μπορω να σταματησω. μεγαλο λαθος δες τι εγραψε. απελευθερωσε τις λεξεις, μην τις εχεις δεμενες. αγαπητη μου λεξη, ασε με να πιασω το Λ σου. σ αγαπω, απ ολα τα κοριτσια στο σχολειο, μονο εσενα. που αλλου θα βρω τετοιο Ξ; ανοησιες, ειμαι λεξη; λογια λογια λογια, λεξεις. προσελαβαν τους πατεραδες μας για να καταστρεψουν αυτον τον κοσμο, χρειαζεται κανεις ολη την ψυχραιμη ξεφτιλα ενος αριβιστα τηλεοπτικων πανελ για να υποστηριξει μια προοπτικη σε ολα αυτα με αυτοσυγκρατηση και κοσμιοτητα. ισως θελουν να ξεχασουμε πως αν ειχαν ολα την ιδια τιμη, δεν θα υπηρχε τιμη.

Απο την πολλη χρηση οι λεξεις εχουν γινει πια φυλλα, δεντρα. με χειρονομιες μου ζηταν τα παντα. το σταχτοδοχειο. ενα φλιτζανι τσαι. να τακτοποιησω τα ρουχα τους. να τους βγαλω τα παπουτσια. να πλυνω τις μασελες τους. να λυσω τα στηθια τους, μεγαλα και μαλακα σαν μεδουσες. χρησιμοποιω μια λεξη σημαινει τη συσχετιζω με το ρευμα εκεινο που διαμορφωνει τη ζωη μας, στο οποιο γομιμοποιουνται οι αντιληψεις των αισθησεων, τα συναισθηματα, οι επιθυμιες, οι ελπιδες και οι νοητικες δραστηριοτητες που συνδεουν μεταξυ τους τις σκεψεις. η γονιμοποιηση ειναι η ηθελημενη αυτοκτονια που επιτρεπει τη μεταδοση της ζωης σε νεες μορφες προσαρμοσμενες στις μεταβαλλομενες συνθηκες. απο μηχανικη αποψη ο ερωτας ειναι κατι σαν αυτοκτονια επειδη ειναι αποσαρθρωση της ζωης και τιποτα περισσοτερο. μενει να εξετασουμε τη ζωη στις εσωτερες αντιφασεις της. 

Αυτο που ηταν αρχικα αδυνατο εχει γινει πια δυνατο. τα παντα, οσα τα δεναν οι αλλοι στις λεξεις για να τα εξασφαλισουν, ειχαν εξαφανιστει. πηρα την καθε λεξη, καθαρη, πεντακαθαρη και την εκανα καινουρια για δικη μου χρηση, για να μην την αγγιξει κανεις ποτε, ονειρα βρεφικης ηλικιας. ονειρευομαι οτι θυμαμαι, δεντρα, ολοκληρους ανθρωπους, ουρανους που τη νυχτα ροδιζουν, αντανακλωντας τα φωτα της πολης. το ιδιο χρωμα παιρναν και τα ματια της λεξης που ψαχνω. ματια τυφλης. δεν υπαρχει περιβαλλον, ουτε κοινωνια εξελισσομαστε σε εναν κοσμο κατοικημενο απο παρουσιες, κινδυνους, φιλους, εχθρους, ασφαλιτες, σημεια ζωης και σημεια θανατου. ειμαστε φτιαγμενοι τοσο καλα από θροΐσματα δεντρων, θορυβωδη κοπανηματα απο μπαλκονοπορτες, μυρωδιες τηγανισματος στο φωταγωγο, κελαρυσματα του νερου που δραπετευουν απο παραθυρακια WC, οχλαγωγια προσευχης στο σχολείο, βραδια στο καμπινκ με μακρυμανικο και αλατι, ψηφιοποιημενες φωνες των ηχητικων ανακοινωσεων στα ασανσερ και καμπανακια που αναγγελουν το νουμερακι σου στον γκισε, διαβατες φτιασιδωμενοι σαν αποτυχημενα μοντελα, σιωπηλες περιστροφες μιας βιντεοκαμερας επιτηρησης, animation της φρικης, αστεια κουδουνισματα των καινουριων κινητων, των ταμειων του σουπερμαρκετ, ξελογιασμα απο οθονες πλασμα. δεν υπαρχει νοημα. υπαρχει μονο αφαιρεση ολων των δραστηριοτητων που τοποθετουνται σε μια επικαιροτητα που στερειται βαθους και συνυπαρχει χωρις προβλημα με την τελευταια διαφημιση της cosmote στην αλληλουχία των ιλουστρασιον αποψεων του χρονολογιου στο facebook. μια επικαιροτητα που βριθει απο κενα, χαος που δεν εχει ενσωματωθει συνιστωντας ενα μερος που ειναι απροβλεπτο, αντιφατικο και μη αναγωγιμο. 

Οι λεξεις ειναι μονιμες οταν εχει ξυστει το μολυβι ή οταν εχει ζεσταθει η μελανη. τωρα δεν ειμαι αυτο που ημουν οταν σχηματιζοταν η λεξη που ελεγε τι ειμαι. φυσικα και υπαρχουν λεξεις. αυτο που θελει εξελιξη ειναι οι λεξεις. απο λεξεις εισαι φτιαγμενη αγαπητη μου λεξη, γι αυτο θελεις οσα δεν εχεις. ενας μηχανικος με χειροποιητο πουλοβερ πινει ενα κοκτειλ αναμεσα σε φιλους, στην ταρατσα ενος εναλλακτικου καφε. εγκαρδιοι, αστειευονται μετρημενα, δεν κανουν ουτε πολυ θορυβο ουτε πολλη σιωπη, κοιταζονται χαμογελωντας, με καποια ευδαιμονια: ειναι τοσο πολιτισμενοι. δυσκολα μπορει να φανταστει κανεις πιο πληρη κολαση. ενας μελλοντας θολος, ανικανος σαν τραυλισμα, που θα κοκκαλωνουμε οταν βρισκουμε την ξεχασμενη αμμο στις τσεπες απο το βραδυ εκεινο που μεθυσαμε με κλεμενες μπυρες, εραστες μιας γυναικας που χαθηκε ξεχνωντας στην κρεμαστρα το κατακοκκινο φουστανι, ασχετα που στο τελος θα τη θυμομαστε μονο να ξεκολλα το χαμηλοκαβαλο τζιν απο τους γοφους. το πιο ωραιο δεν το εχουμε δει ακομα. η απολυτη συνειδηση επιτυγχανεται μεσω της απολυτης αλλοτριωσης. ο ανθρωπος πρεπει να γινει μαριονετα, να χειραφετηθει απο φυσικους, ηθικους και κοινωνικους καταναγκασμους για να ξαναβρει την πρωτοπλαστη αθωοτητα του, να αποπροσωποποιηθει σε απουσια, αγνωσια και ληθη. τα πιο ωραια δεν τα εχουμε δει ακομα, μονο που πρεπει πρωτα να ξεχωρισουμε τις ουτοπιες-κραχτες των τεχνοκρατων που περιμενουν το νευμα απο ψευτοδιανοητες της πνευματικης ελιτ, για να πιασουνε τη βρωμικη δουλεια.

Παρολο που, Παρολα που

Θες να σου πω για ρυτιδες που τρεχουν τρελες στην κατηφορα, οπως νοσταλγεις μεσανυχτα ενα τριτο χερι να σφιξεις αναμεσα στα δικα σου. Για αγριες χαρες μεσα σου σαν κραυγες (παντα βουβα πνιγμενες στο ιδιο τους το αιμα). Σαν να παιζεις καθε βδομαδα ΠΡΟΠΟ και να χανεις παντα τα στανταρ. Θυμασαι; Φτασαμε βραδυ, οπως παντα εχανα τους δρομους αλλα αρνιομουν να ρωτησω. Θες να σου πω για φωνες, λεξεις ξεχασμενες, χαρες γεματες εκδοχα σκοταδια, καλοκαιρια, βολτες με το αμαξι σε χωματοδρομους, πευκα να γερνουν πανω στις θαλασσες, για πανικους ανεξηγητους κατω απ το πουκαμισο. Πες μου ποια εισαι και γιατι σου γραφω συνεχεια. Η μυρωδια της μελανης μου σπαει τη μυτη, κουραστηκα να σβηνω και να τσαλακωνω σελιδες. Οι αναμνησεις σαν τηλεφωνημα τα μεσανυχτα, κομματιαζουν τον υπνο, ποτε δεν ειναι για καλο. Το θεo μου δεν εχω ιδεα γιατι το κανω αυτο. Μπερδευω τοπους, ονοματα, πτωσεις και χρονους. Ισως ειναι ασκοπο να σου γραφω πραγματα που δεν θα διαβασεις ποτε, τετοιες νυχτες σαν ξεχασμενο πενταευρο στις τσεπες του μπουφαν. Τι να σου γραψω, πως ν αρχισω; τα λογια αερας και φευγουν. Πηραμε την ανηφορα της παλαιων πατρων απεναντι το παγκακι βαμμενο κοκκινο, σαν το χαμογελο σου, σαν συνθημα γραμμενο σε τοιχο, θα κοιμηθεις εδω αποψε;

Θες να σου πω για ενα σημειωμα που σου βαλα στο χερι, στην αντιγονιδων, σημειωμα σκορπιος πολτος, τα γραμματα μελισσες να δραπετευουν, να το φανταζομαι παρα να το γραφω, "βαλε με στο παιχνιδι". Μαυρα ματια, μαυρα φρυδια, κατσαρα μαυρα μαλλια, μεχρι τους αγερωχους ωμους, το στομα φωτια, τα στηθια ορθια αμμουδιες ηλιολουστες, φορουσες φουστα, μωβ καλτσες κοντες και ελβιελες, το μικροσκοπικο εσωρουχο κοκκινη εξεγερση. Να λεω σαχλαμαρες απ το μυαλο μου, εσυ να γελας και να μου ταρακουνας το σσυμπαν, να μ αγκαλιαζεις, να με φιλας, να πινουμε με ενα ποτηρι. Στεγνωνε το στομα μου οταν με κοιτουσες. Πες μου ποια είσαι και γιατι σου γραφω συνεχεια. Θες να σου πω για βροχη που εχει τη μυρωδια των μαλλιων σου και δυναμωνει σαν απελπισμενος ερωτας. Θες να σου περιγραψω πως εσκυψα και σε φιλησα λες και μπορουσα ετσι να κρυφτω, κι η θαλασσα ερημος που βαφτηκε γαλαζια. Μονο τα δαχτυλα μου σε ξερουν. Το θεo μου δεν εχω ιδεα γιατι το κανω αυτο. Τι να σου γραψω, πως ν αρχισω; Το φιλι του πατερα, αιμα στο μαγουλο, γυρναω σπιτι ο υπολογιστης αναμμενος, καθομαι να γραψω μια ιστορια αγαπης. Κρυψωνες για μπασταρδες λεξεις, αλλεπαλληλες στρωσεις να κρυφτει η αληθεια, αλλα φυλακισμενος στα στεγανα της αφηγησης ξεγελιεμαι. Τα δικα μου ακρα στις δαγκανες και τα ματωμενα δογκανα και οι λαθροθηρες με τα σκυλια τους πλησιαζουν. Πιξελ στη βροχη, ξεβαμμενα δαση. 

Ξερω γιατι ηρθες εδω, ξερω γιατι ερχεσαι παντα νυχτες σαν κι αυτη. Θελεις ιστοριες ασπρομαυρες θολες σαν φιλμ νουαρ. Eχω πολλες τετοιες να σου πω. Ελα παραδεξου το, θελεις κι εσυ το b-movie σου. Δειξε μου ομως το αληθινο σου προσωπο, κι ας ειναι κατι που μονο εσυ καταλαβαινεις. Πες μου που σκατα εισαι τελοσπαντων και γιατι δεν ερχεσαι.

Ψευδομαρτυρες στο Δικαστηριο των Ονειρων

Μοιραια, η μεταμνημονιακη ζωη οικοδομειται πανω στην ιδεα οτι τα παντα ειναι επιθυμητα και αυτοματως ανεπιθυμητα και το ζητουμενο ειναι η ευχερεια να αλλαζεις συνεχως, οψη, συνηθειες, σχεδια, φιλους, συντροφους, επαγγελματα, πεποιθησεις και προοπτικες, ολο και πιο γρηγορα, ολο και πιο ευκολα, ολο και πιο ανεμελα, ενω παραλληλα απαγορευεται να ανησυχεις οτι αυτες οι αλλαγες ειναι επιφανειακες και ανουσιες. Το παρον σου ειναι το επος της αφυπνισης ολων εκεινων που δεν προλαβες να συνειδητοποιησεις, απο την παιδικη σου ηλικια μεχρι το εθνικο οικονομικο παρελθον και απ'τις αλυτες εντασεις των συναισθηματικων σχεσεων μεχρι τις μοδες. Εξαλλου οι μοδες ειναι αυτο ακριβως: κατι που αιωνιως καταφθανει και που παντα εχει περασει, αλλεπαλληλες, επιταχυνομενες δοκιμες μαγιο, γκατζετ και βιβλιων τσεπης στο βεστιαριο του τιποτα και του καθολου, που σου απαγορευουν ακριβως να τα επιθυμησεις και να τα απολαυσεις. Η χαριτωμενη αποκρυψη απο τα δελτια ειδησεων του γεγονοτος πως το ζαρωμα των φρυδιων του πρωθυπουργου διδασκεται στα αμερικανικα κολλεγια επικοινωνιολογιας αποδεικνυει αν μη τι αλλο πως τα θεαματικα αδεξια καραγκιοζιλικια της Χρυσης Αβγης προσχεδιαζονται απο τους ιδιους ακριβως ατζεντηδες. Στη χωρα των σαπιων σταφυλιων οι σταφιδες κανουν κουμαντο, ως βδελυρο καταλοιπο της εποχης που οι διανοουμενοι προσυπεγραφαν αοριστες ή αινιγματικες μεταφορες, ικανες να βραχυκυκλωσουν την ομαλη διαδοση του ευαγγελιου των ποσοστιαιων μοναδων. Αυτο λεει πολλα για τη συγχυση της κοινης γνωμης, που βρισκεται απεναντι σ' αυτο το παραδοξο: οι περιστασεις την καλουν να κριτικαρει ενα κρατος που ειναι τοσο ασυνεπες και παραλογο ωστε παυει να ειναι κρατος, οποτε δεν υπαρχει πια τιποτα να κριτικαρεις. Απο μια βαθυτερη σκοπια, η κυβερνηση φαινεται να αντεχει ακριβως επειδη δεν ειναι κυβερνηση.

Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το UKIP στη Βρετανία, το κόμμα του Βίλντερς στην Ολλανδία, το Προοδευτικό Κόμμα στη Νορβηγία, το Fidesz στην Ουγγαρια, το AfD στη Γερμανία, το κομμα του Νομου και της Δικαιοσυνης στην Πολωνια, το κομμα των αληθινων Φινλανδων στη Φινλανδια, οι σουηδοι δημοκρατες στη Σουηδια, το φλαμανδικο συμφερον στο Βελγιο, το κομμα της ελευθεριας την Αυστρια, το SVP στην Ελβετια, η Λεγκα του βορρα στην Ιταλια, το λαϊκο κομμα στη Δανια, η Αυγη στην Τσεχια, το ΕKRΕ στην Εσθονια, τραβωντας τη μασκα απ'την προδοτικη κι ολο λασπη μορφη τους, μπορεις να δεις να πεφτουν ενα προς ενα, σαν σκαγια απο φιλντισι σε τσιγκινη κουπα, σαν συννεφα που αποτιθενται, ολα οσα σκοτεινιαζουν τη νοημοσυνη. Ειναι πια κοινοτοπια πως ενα συνολο οντων μπορει να δυναμωσει τη ψυχολογικη του δυναμη, απλως και μονο με την παθητικη ανασκοπηση ασυνδετων ιδεων. Μενει να επαληθευτει πως η οπισθοδρομηση γινεται παντα με την εισαγωγη της υπεραξιας μιας διαθεσιμης ενεργειας. Ο δρομος του απολυτου αστυνομικου ελεγχου ολων των ανρθωπων και ο δρομος της απεριοριστης ελευθερης δημιουργικοτητας των ανθρωπινων δραστηριοτητων ειναι κοινος: ειναι ο δρομος των συγχρονων ανακαλυψεων. Βρισκομαστε αναγκαστικα στον ιδιο δρομο με τους εχθρους μας, βαδιζοντας με την ξεκαθαρη συνειδηση οτι ειμαστε εχθροι. Ο καλυτερος ας κερδισει. Αλλα η εκβασή του ειναι κιολας βεβαιη, δεν θα κερδισει κανεις. Αυτο που τελικα θα συμβει, θα ειναι η πληρης συμμετροποιηση ολων των γηινων δυναμεων.

Καταλαβαινει ευκολα κανεις οτι η συγχυσμενη και κενη φλυαρια μεταξυ του αγχους της καθημερινοτητας και της λογοκρινομενης αγανακτησης που μαστιζει την ελληνικη κοινωνια ή ο,τι απεμεινε τελος παντων απ' αυτην, δεν ειναι μονο γελοια, αλλα και ενδεικτικη. Στην πραγματικοτητα, οι φωστηρες της τηλεορασης και η μαζα των σοσιαλ μιντια, ιδρωνουν ωστε να πεισουν οτι φτωχεια και βλακεια ειναι ενα και το αυτο. Η αυταπατη ότι κατανοουμε εκεινο που συμβαινει δεν ειναι παρα ακομη ενα αντικειμενο καταναλωσης, απεναντι σε ενα κοσμο που εφτασε στο τελος του χωρις καν να γνωρισει το νοημά του. Η επιμονη των ΜΜΕ, οσο και των διανοουμενων, στο να ερμηνευουν την κατασταση με προπολεμικα θεωρητικα στανταρντ, διχως να παιρνουν υπ' οψιν τη βιβλικη πολιτισμικη μεταμορφωση που επιβαλλουν στον κοσμο οι νεες τεχνολογιες των λεγομενων social media, αποτελει, αυτη καθεαυτην, συμπτωμα του jet lag που προκαλειται απ' την ασυλληπτη επιταχυνση των ιδιων εκεινων τεχνολογιων. Απο μας εξαρταται αν η τυποποιηση θ ανοιξει το δρομο σε πιο ενδιαφεροντα πεδια πειραματισμου. Αναλογα με το αποτελεσμα μπορουμε να καταληξουμε στην πιο απολυτη αποκτηνωση της ζωης του ανθρωπου ή στη δυνατοτητα μιας ατελειωτης ανακαλυψης νεων επιθυμιων. Αλλα αυτες οι νεεες επιθυμιες δεν θα εκδηλωθουν απο μονες τους στο ελεγχομενο πλαισιο του κοσμου μας. Χρειαζεται μια κοινη δραση για να τις ανιχνευσει, να τις εκδηλωσει, να τις πραγματωσει. 

Περπαταει Αναμεσα Στους Αλλους και Επιστρεφει Μονος

Το φως της κουζινας ακομα αναμμενο, κι εγω να σε γυρευω απο τοιχο σε τοιχο, δεν εχω ιδεα απο θεατρο, εχω να πατησω 7-8 χρονια σε θεατρο, οποιος βαριεται ειναι βαρετος, ολα χανουν βαθμιαια το ενδιαφερον τους με την ταχυτητα σε χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο με την οποια περιστρεφεται η γη, την ιδια ταχυτητα με την οποια οι φιλοι και συνεργοι μας φευγουν ή εξαφανιζονται, ιδεες! καλε μου κυριε; δεν μιλαμε εδω για ιδεες, το φως αναμμενο, μ'ακουτε, μ'ακουτε, απαντηστε οβερ! απαντηστε, το αναποδογυρισμενο λεωφορειο στην Κασσανδρου με Προξενων, γιατι απο'κει θα ρχοντουσαν να μας πετσοκοψουν και να σε τριγυρνα τροπαιο στα μαγαζια, αν σ'εβλεπε η Ελευθερια τα γελια που θα βαζε, η υλη μεταδιδεται με τις αισθησεις ομως η μορφη διαρρεει το νου, το φως στην κουζινα ακομα αναμμενο, μηπως εχεις φως ακομα; αινιγματα που χαθηκαν, μια νεα γεωγραφια παθους, φαινεται πως αρχισαμε να συνηθιζουμε αλλα δεν ειναι καθολου ετσι, σιωπη!- Δεν υπαρχει λυση εξω απ την αγαπη, να μια διατυπωση που μπορει να μας φανει εξαιρετικα χρησιμη, αν απορριψουμε τα ηθικοπλαστικα υποννοουμενα της και την ξαναστησουμε στα ποδια της, ως σημειο αναφορας και προσηλωσης οπως το πολικο αστερι για τους νομους της ναυσιπλοϊας, θα μας πηδαλιουχησουμε, θα βουτηχτουμε σε ολους τους καβους και τις πουντες, θα βουλιαξουμε στην αμορφη θαλασσα των γνωσεων και των τεχνικων μας και στο μεταξυ, θα ξεχασουμε τι ειναι η ελευθερια, θα χασουμε την ικανοτητα να επωφελουμαστε απ'αυτην, ισως ειναι κοντα η μερα που η αστυνομια θα μας απαγορευει να πλαθουμε νεες εικονες, δηλαδη εικονες που δε γινεται να κατανοηθουν χωρις προσπαθεια της φαντασιας. εχουμε παρει ηδη αυτο τον δρομο.

Σ' αυτο το σταυροδρομι ειναι που βρεθηκαμε και χαθηκαμε

"πρεπει να απομακρυνθουμε
απ' αυτην την τμηματικη ηττα.
σιγουρα.
και τι πρεπει να γινει;
ποιος θα αντισταθει;
ομορφα παιδια η περιπετεια πεθανε
τελικα καμια περιπετεια δεν ηταν φτιαγμενη αμεσα για μας
μπροστα σ' ολα τα κατορθωματα του εφικτου
που αναπτυσσονταν τοσο γρηγορα
πανω σ'αυτην την στιγμη
την μοναδικη μας φιλη
τον πικρο μας εχθρο
οι συζητησεις τα γελια οι φωνες οι ερωτες
θα πνιγουν στην πηχτη νοσταλγια"
κι εμεις δεν μπορουμε να δουμε την πλατεια απο ψηλα

Μη Χασεις Και Μη Σε Χασουν

κανενας δεν ξεγελα κανεναν
μην απορησεις για τις εικονες που συνθετουν τις φλεβες της μνημης
γιατι αυτες και οχι καποιες αλλες
λες και ηταν ολα προγραμματισμενα 
αναμεσα στους χρονους και τους σπασμους των ρηματων

κανενας δεν ξεγελα κανεναν
κυνηγανε μια εικονα που δεν εχει βρεθει ακομα
που κρατανε βαθια φυλαγμενη μεσα σου
την σκεπαζουμε με αλλες εικονες μεχρι να βγει
αναμεσα στις πτωσεις και τα γελια των αντωνυμιων

κανενας δεν ξεγελα κανεναν
οπως σ'αφηναν να φτιαχνεις καστρα και φρουρια πανω στο χαλι
(οταν χτενιζες τα κροσσια του το σπιτι ελαμπε)
η ιδιοκτησια γινεται αξια οταν πραγματωθει
αναμεσα στην πραγματικοτητα της ρευστοτητας καθε μερους του λογου

πρεπει να ξεκαθαρισουμε μια για παντα 
οτι δεν μπορουμε να ονομαζουμε δημιουργια την προσωπικη εκφραση 
οταν χρησιμοποιουμε φαινομενικοτητες που δημιουργηθηκαν απο αλλους. 
δημιουργια δεν ειναι η συνθεση πραγματων και μορφων, 
αλλα η εφευρεση καινουριων νομων αυτης της συνθεσης.