Σάββατο, Ιουνίου 27, 2009

Λεω Εγω Λοιπον!


στα τριγμενα παντζουρια εβρισκες κατι.
δεν ξερω τί εβρισκες.
εγω θελω ιστοριες.
δε θελω να αναλυω.
ή να συνδυαζω μνημες,εντυπωσεις και επιπεδα.
να ξυπνας σε κουζινες στο υπερπεραν,
να συστηνεσαι με αγνωστους πινοντας νες καφε.
και ξεφτισμενα πραγματα.
φιλους που χαθηκαν-το παιδι που υπηρξες.
διπλα σου μια με τρεις σακουλες και ενα σπασμενο παιχνιδι.
πιο διπλα μια αλλη με ενα μπουκαλι.
παραδιπλα κατι μουνιτσες με μινι
να στεκονται ορθιες να δουνε τα ποδια τους ολοι!
απεναντί σου ενα playmobil με γραβατα και μοσχαρισιο βλεμμα,
αναμεσα στην ελευθερια και το συμβιβασμο.
οι αφορμες να σε καθηλωνουν,οι ατελειωτες διαφημισεις,
η επικληση της ληθης,και η αιωνια αμφιβολια.
αυτο το μικρο πραγμα,
αυτο το αποσπασμα της ζωης,ειμαστε καταδικασμενοι να το ζησουμε?
ειναι αυτο που λεει η πουτανα στον νταβα.
στα δινω ολα να μην εχω τιποτα παρα μονο εσενα.

4 σχόλια :

aKanonisti είπε...

Ή στα δίνω όλα, για να με χάσω....

Ανώνυμος είπε...

δε λέω, πολύ τρυφερά όλα αυτά. μόνο, κόιτα, μην έρθει η στιγμή να τα ζητήσεις πίσω.

τότε τη γάμησες.

πρτφ

Utopia είπε...

Ακριβή η φύση της απώλειας.

izydoor είπε...

δεν τους χαρίζουμε τίποτα λέω γω, κι ας ακούγεται παράταιρο.

αλλά ρε γαμώ τα πλεϊμομπίλ τα λάτρευα όταν ήμουνα μούλικο...