Παρασκευή, Νοεμβρίου 28, 2014

Απεργια πεινας και Οπτικοακουστικα μεσα


Σηκωσε για πρωτη φορα το κεφαλι του και μας κοιταξε σα να επεσε και να γθαρθηκε στο γονατο. Στριφογυρισε στα δαχτυλα του το αδειο μπουκαλι του και πλησιασε το μικροφωνο αναβοντας τον προτζεκτορα. 

«Εδω βλεπουμε τη στεψη του Νεου. Η πραξη της στεψης εχει ηδη λαβει χωρα: ο τιμωμενος ψελνει αγερωχος μπροστα στις επιτυμβιες στηλες του 'Πριν το Χαος' -ενω καθως προκειται για παρασταση της θριαμβευουσας στιγμης, ο οχλος εχει ανοιξει και στη συνθεση επιβαλλεται μια ενοτητα που αλυσσοδενει την τελετη στο αιωνιο και το διαρκες του καθημερινου 'Εδω και Τωρα'»«Μετα ερχονται οι λεπτομερειες» συνεχισε, «ο εικονιζομενος στα αριστερα Φυλακας, σε σταση δεησης πιστος στις αρχες του μπαροκ, επιδεικνυει ιερατικα τα οχηματα της αφοσιωσής του καθως συναισθανεται την ευθυνη του. Το μαυρο κολαρο φτιαχνει ενα δοξαστικο σαβανο για τον ιδιο γεματο εντολες και εμβληματα που στον θωρακα φερει: τα συμβολα του κυνηγιου, το προσωπο, τον στοχο, τροπαια του πολεμου της τεχνικης και της εικονας. Δεν χαμογελα, ετσι ωστε το βαρος και η ευθυτητα του βλεμματός του, παρολο που δεν απευθυνεται σε εμας, να οικοδομει μια συμμετρια απολυτη και δραματικη, που διχοτομειται αυτοματα απο τη διαγωνια εκμεταλλευση της αντανακλασης, αναμεσα στο αποκοσμο Φως και το Πυρακτωμενο Πινελο σου, σκιαγραφωντας ετσι την αισθηση του πως ειναι για μια μικρη στιγμη να μην γυριζει ο καμβας γυρω σου, αλλα να παραπαιει γυρω απ'τον εαυτο του».

Ο ομιλητης εκανε μια παυση και ηπιε με λαιμαργη λαχταρα τις τελευταιες σταγονες που ειχαν απομεινει στο μπουκαλι του. Μας κοιταξε ξανα και χαμογελασε χωρις να κουνησει καθολου τα χειλη του. «Δεν υπαρχει χωρος για αληθοφανεια στη δημιουργια», συνεχισε να λεει, «ολα τα δημιουργηματα πρεπει να φαινονται ως τετοια. Οι λεξεις ειναι αχρηστες οταν σκεφτεσαι με εικονες». «Η αιχμαλωσια ενος αβεβαιου σπασμου, αυτο δεν ειναι η εικονα; Με την απορροφητικοτητα των συνειρμων της, μια εικονα στο χαρτι ή την οθονη μπορει μονον και στην καλυτερη περιπτωση να συγκεντρωσει -για λιγο και αναπαντεχα- την ατακτη ροη της ορασης, ετσι καθε φορα που του ζητα να βυθιστει στη θριαμβευουσα στιγμη που μας περιεχει, το ζαλισμενο βλεμμα ανταποκρινεται αποδιδοντας, οσο μπορει, τιμη στη μνημη του αποθηκευμενου χωροχρονου που υποβιβαζεται σε μεσολαβηση».

«Και τωρα», μας ειπε «θελω να μου πειτε μονο ενα πραγμα. Θελω να μου πειτε που θα βαζατε ΕΣΕΙΣ την καμερα».

Τρίτη, Νοεμβρίου 25, 2014

ελα ελα ελα ελα ελα ελα ελα


στα τριγμενα παντζουρια εβρισκες κατι
δεν ξερω τί εβρισκες
εγω θελω ιστοριες
δε θελω να αναλυω
ή να συνδυαζω μνημες, εντυπωσεις και επιπεδα
να ξυπνας σε κουζινες στο υπερπεραν
να συστηνεσαι με αγνωστους πινοντας νες καφε
σε μια χρονομετρηση που δεν εχεις αντιληφθει 
το πρωινο που ξεφυτρωσε
το πιο ευγενικο κοριτσι της ταξης στο μυαλο σου
ενω κατεβαινεις να παρεις ζεστο ψωμι
και αντι για το σαπιο χαμογελο της φουρναρισσας
συναντας μια ταμπελα ΚΛΕΙΣΤΟΝ
πανω απ το 35 χρονια μαζι σας
και η νοσταλγικη σου προδιαθεση να εξατμιζεται
διπλοπαρκαρισμενη στην αυτοπεποιθηση
που πηγαζει απ τον τρομο
οπως τοτε που ολοκληρο αμφιθεατρο σε κοιτουσε
οταν σε καλουσε ο ομιλητης να απαντησεις
και χτυπουσε το κινητο σου στο αθορυβο
και επρεπε να βγεις εξω επιτοπου ν απαντησεις
γιατι δεν υπαρχει χρονος για αληθοφανεια 
αλλα που να εξηγεις
γιατι το μονο που ηθελες
ηταν να  βρεις μια δικαιολογια
να μη χρειαστει να γυρισεις πισω
και υστερα ειναι που εχω ζησει
μια ολοκληρη ζωη μαζι σου
και εσυ δεν το ξερεις ή το ξερεις;
αφου για να εξηγησω πρεπει 
να αρχισω να μιλαω με εκεινη τη φωνη που σιχαινομαι
και εσυ να με κοιταξεις σα να μου λες
αστο θα πουμε πως εκανες ο,τι καλυτερο μπορουσες