[Δημήτρης Πολιτάκης]

Αυτό που είναι ανησυχητικό (έως τρομακτικό) είναι το αβάσταχτο βάρος της προσδοκίας , της προσμονής, της λαχτάρας που μετέφερε ο «μαύρος γερουσιαστής του Ιλινόι». Είναι φοβερό να γίνεσαι τόσο γρήγορα, τόσο έντονα και τόσο απόλυτα σύμβολο ελπίδας και αλλαγής σε παγκόσμιο επίπεδο. Ακόμα κι ο Μοχάμεντ Άλι θα είχε μουδιάσει. Η υποστήριξη του Ομπάμα (το «endorsement» που λένε) υπήρξε πρωτοφανές: Από τις παρυφές των προοδευτικών media κάθε Τύπου μέχρι τον «Economist», τον οποίο κάποτε ξεφωνούσαν τακτικά (και όχι πάντοτε άδικα) επιφανή στελέχη του ΠΑΣΟΚ ως την επιτομή της συντηρητικής και αγρίως καπιταλιστικής αντίληψης των πραγμάτων. Βγήκε - δεν βγήκε, η «ενέργεια» που έχει προκληθεί από αυτή τη σχεδόν άνευ όρων στήριξη κάπου πρέπει να διοχετευτεί για να μην υπάρξουν παρενέργειες, τις οποίες κανείς αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να προβλέψει ούτε κατά προσέγγιση.

Η αλήθεια είναι ότι αντιμετώπιζα δύσπιστα την υποψηφιότητα του Ομπάμα. Μου φαινόταν κάπως «fake», σαν κατασκευασμένος σε liberal εργαστήριο, με βασική προδιαγραφή να ακροβατεί σε λεπτές ισορροπίες: νέος αλλά όχι και εντελώς άψητος, ωραίος, αλλά όχι γλάστρα, μαύρος αλλά όχι έντονα, αριστερούλης (για τα αμερικανικά δεδομένα), αλλά όχι έντονα (όχι «κόκκινος», αλλά «pinko» που έλεγαν παλιά τους ύποπτους για τα φρονήματά τους). Από την άλλη, πώς ήταν δυνατόν να βγάλουν μαύρο και μάλιστα με τέτοιο μυστήριο επίθετο; Γυναίκα έμοιαζε πολύ πιο ρεαλιστική προοπτική (υπήρξαν άλλωστε πολλά προηγούμενα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη: Ινδία, Ισραήλ, Νικαράγουα, Πακιστάν, Βρετανία, Γερμανία).

Και εκτός αυτού, μου ήταν πάντα συμπαθής η Χίλαρι Κλίντον (όχι ότι έχει καμιά σημασία η άποψή μου). Αλλά της την έπεσαν ακόμα κι οι πιο προοδευτικοί με όρους που μόνο σεξιστικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, εγκαλώντας την για αλαζονεία, υπεροψία, καχυποψία, «υστεροβλεψία (sic) και όλα τα -ψία» που έλεγε κι ο Χατζηχρήστος ως «Ζήκος». Συν όλες τις αμαρτίες του Μπιλ, ο οποίος όμως -αντίθετα από τη σύζυγό του- ήταν μανούλα στην απολογία χωρίς κόστος, είτε όταν δήλωνε «δεν εισέπνευσα» (τη φούντα) είτε όταν ζητούσε «συγγνώμη για τη χούντα» από τον Πρόεδρο της ελληνικής Δημοκρατίας την ώρα που καιγόταν η Αθήνα με M.C. τον Κώστα Καζάκο σε μια πρωτοφανή εκδήλωση «αντιαμερικανισμού της ζεϊμπεκιάς». Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού πάντως, αντίθετα από το μύθο που τους θέλει παραδοσιακούς υποστηρικτές των Δημοκρατικών, οι περισσότεροι συμπατριώτες μας ψηφίζουν στάνταρ και δαγκωτό Ρεπουμπλικάνους, γιατί είναι συντηρητικοί (όπως κι εδώ), μεγαλοπιάνονται και ονειρεύονται γκλαμουριές (όπως κι εδώ) και απεχθάνονται την πραγματικότητα την οποία αντιπροσωπεύουν οι «έγχρωμες» μειονότητες στα χαμηλότερα επίπεδα της πυραμίδας (όπως κι εδώ).

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ήταν τελικά η επιλογή του Ομπάμα η ιδανική. Η Χίλαρι είναι σίγουρα πιο έμπειρη, ενδεχομένως πιο ικανή αλλά και πιθανότατα εν δυνάμει πολύ πιο ζημιάρα (ως χαρακτήρας, όχι ως γυναίκα). Και σίγουρα είναι πιο δύσκολο να ουρλιάζεις ότι «η Αμερική είναι ο Διάβολος» όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι μαύρος και το μεσαίο όνομα του είναι Χουσεΐν. Ίδωμεν. Όπως είχε γραφεί στο τελευταίο τεύχος του «Time», «ο μήνας του μέλιτος ενδέχεται να αποδειχθεί τόσο εύθραυστος όσο αυτός που αποτελεί τη συνέχεια ενός μεθυσμένου γάμου στις τρεις τα ξημερώματα στο Λας Βέγκας». Ο νέος Πρόεδρος θα πρέπει να διαχειριστεί το βαθύτατο εμφύλιο διχασμό της χώρας του σε κάθε επίπεδο - τόσο σε σημαντικά (όπως το δικαίωμα στην άμβλωση) όσο και σε ασήμαντα θέματα (όπως το θέμα με τους γκέι γάμους, και δεν το λέω εγώ, αλλά επιφανείς και μη Αμερικανοί γκέι που βλέπουν την προοδευτική ατζέντα του παρελθόντος να εκφυλίζεται σε μικροαστική σαπουνόπερα). Επίσης, θα πρέπει να αλλάξει τη γνώμη του μέσου πολίτη του πλανήτη, ο οποίος εξισώνει τον αμερικανική οικονομία με τη Lehman Brothers και την αμερικανική δικαιοσύνη με το Γκουαντανάμο. Η «πολιτική του φόβου» δεν είναι μόνο απωθητική, αλλά και αποδεδειγμένα αναποτελεσματική. Η «ελπίδα της αλλαγής» που βιώσαμε αυτές τις μέρες ήταν επίσης κι ένα πολύ καλοδεχούμενο αντίβαρο στα μίζερα και αφόρητα αυτο-αναφορικά επεισόδια του δικού μας μικροπολιτικού συστήματος που παρακολουθούμε καθημερινά από τις εφημερίδες και την τηλεόραση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάποιον να μας καθησυχάσει. Όπως ο Ομπάμα. Ή όπως αυτός ο υπέροχος ευπατρίδης μπον βιβέρ μετεωρολόγος στον AΝΤ1: «Να έχετε ένα καλό βράδυ και να μην ανησυχείτε για τον καιρό. Όλα θα πάνε καλά για πάντα από δω και στο εξής». Χρυσέ μου άνθρωπε... Εσένα θέλουμε.