Παρασκευή, Ιανουαρίου 09, 2009

Αυτο Ομως Ειναι Μια Αλλη Ιστορια!


ο δρομος ηταν πνιγμενος στη βρωμια.καπου εκει μεγαλωσα.ολη μερα εβρεχε αλλα δεν μυριζε το ιδιο.μαλλον κοπρια μονο.τα σπιτια μικρυναν ,τα λουλουδια πεθαναν.θυμηθηκα το δεντρο που ανεβαινα τοτε.σερνοτανε στο εδαφος.κατι το βαραινει?

στο δρομο την πρωτοειδε.καπως την ειδε,καπως τον ειδε.καπως μιλησανε,συζητησανε,ποιος θυμαται?
«θα με πας σπιτι?» του ειχε πει μια μερα που εβρεχε.
«μουσκευεις λιγοτερο όταν μοιραζεσαι τη βροχη»
ειχε ένα θρασος…
ποτε δεν καθοταν ησυχη.ρητορευε,υποδεικνυε,θα αλλαζε τον κοσμο.
«θα τον αλλαξουμε μαζι αφου δεν σου αρεσει» της ειπε.

το σπιτι τωρα ηταν γεματο oμως.κυριολεκτικα γεματο.παντου παρκαραμε.οι γειτονισσες το καταχαρηκαν.ανοιξτε τα παραθυρα λεγανε να φαινεται η ζωντανια.μουσικες ,χαχανητα και αγριοφωναρες.σε κεινο το δωματιο όμως δεν μπηκε κανεις.

αγαπιοντουσαν μαλλον.μαζι μεγαλωσαν,μαζι περασαν εφηβικο ερωτα,ξεχνιεται?δεν υπηρχε μυστικο αναμεσα τους ,ουτε χωρεσε ποτε κανεις εκει…αυτά που θυμασαι με μια γελοια τρυφεροτητα και χαμογελας σαν κοριτσακι.δεν κρατησε ωστοσο. δυο-τρεις μηνες μoνο. κανεις δεν εμαθε λεπτομερειες, γιατι και πως και ποιος εφταιγε. εκεινη γυρνουσε με κοκκινα, πρησμενα ματια, εκεινος πάλι δεν μιλιοτανε, εβλεπες οτι ηθελαν να ειναι μαζι, αλλα για καποιο λογο δεν μπορουσαν.οι μοιραιοι ερωτες είναι τελικα καταδικασμενοι?

πως χωρεσανε ολοι μπροστα στο τζακι κανεις δεν καταλαβε.το τσιπουρο θα φταιει.οι μυστικιστες λενε πως μολις παρατησεις κατι το εχεις.τι εχεις?Κατι το ιδιωτικο και πρωτογονο με δοσεις φοβου και τρομου.το βλεπουμε όταν μενουμε ακινητοι.και όταν ακουμε τις σκεψεις της σιωπης.το ρομαντσο της μοναξιας και το ρομαντσο της καινουριας αγαπης δεν διαφερουν και τοσο…το τσιπουρο θα φταιει.
τι θα πει δεν εχεις ορεξη για τραγουδι?και βεβαια εχεις.
με λες αλάνι χαώδη κολλημένο
ό,τι μπορώ κάνω αλλά και σε προσμένω
ώρα την ώρα αποφασίζεις ό,τι ορίζεις
αλλά ποτέ μην πεις ότι δεν γνωρίζεις

3 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

ο κόσμος είναι βουτηγμένος στη βρωμιά κολλητούλη και εμεις θεατες σε αυτό που ποτε δε τελειώνει..εγιναν όλα αυτά που φοβόσουν ? ναι εγιναν και θα ξαναγίνουν και τότε?καιεμεις που πλέουμε?
θα αφήσουμε το στίγμα μας αλλά πώς?
με μυστικισμό ή με χαμόγελο με χαμογελο ήταν πάντα το πιο εύκολο "χαμογέλα κανει τους αλλους ν'ανησυχουν!!"
παιδική μου σοφια και συνεχιζω να χαμογελώ αλλα ανησυχώ εγω περισσότερο απ'αυτούς γιατι όλα κινούνται με γρηγορους και ατερμονους ρυθμούς..και γιατι να θέλω να τ αλλάξω όλα μα ετσι μου δόθηκαν και γιατι να χάνω τοση αγνότητα γύρω μου?κ πως ειναι να πληγώνεις κάποτε ανθρώπους που εκτιμάς και σου δίνουν τη ψυχή τους..την επιγεια ψυχή τους?ΟΛΟΙ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ...
ΜΗΠΩς ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΝΑ ΠΙΝΩ ΤΣΙΠΟΥΡΟ'?
ΜΑΛΛΟΝ..ΕΤΣΙ ΘΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΕΞΑΛΛΟΥ ΟΣΑ ΘΕΛΑΜΕ Κ ΜΗ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΘΗΣ..
δεν θελω να μεθησω ξανά ουτε να μεγαλωσω ποτέ!!!η ζωη μου δινει τα πάντα και θα φυγω μ'αυτα ..φυσα θελω να πάω πιο μακριά

Ανώνυμος είπε...

Ναι αδερφέ, οι μοιραίοι έρωτες ΕΙΝΑΙ καταδικασμένοι...Είναι μοιραίοι επειδή είναι καταδικασμένοι ή καταδικασμένοι επειδή είναι μοιραίοι?!?!? Ίσως και τα δύο...
Στο τζάκι πλέον η φωτία σιγοσβήνει, όλες οι φλόγες κάποτε σβήνουν όταν δεν υπάρχει οξυγόνο να τις φουντώνει,να τις κάνει να αναπνέυσουν, να τις κρατάει ζωντανές!
Όλες!!...ακόμα και οι πιο δυνατές!!
Λέω να πάρω το μπουκάλι με το τσίπουρο και να τραβηχτώ να κάτσω πλάι σε ένα άλλο τζάκι, με φλόγα ακόμα ζωντανή , ικανή να με ζεστάνει, ακόμα και αν δεν έχει θα ανάψω εγώ μία. Τουλάχιστον θα ξέρω οτι η φωτιά αυτή είναι δικιά μου και όχι κάποιου άλλου...και τότε θα φωνάξω φίλους και όποιον άλλο θέλει να ζεσταθεί, και να πιεί τσίπουρο και να τραγουδίσει και να χορέψει και να μεθύσει και να ερωτευτεί!! Και το γλέντι θα 'ναι ζωντανό και καυτό, όπως η φλόγα στο τζάκι!!
Θέλω να μεθίσω ξανά γιατί έτσι βλέπω τον πραγματικό μου εαυτό!

<< Λες "τι να κάνω δεν γαμιέσαι ξεφορτώσου με"
λεω "τη ζώνη να φορέσεις θα σε λιώσουν" >>

Nefeli είπε...

κατι μου κανε το κειμενο σου
mon koul καλη συνεχεια μ'αρεσει που η μια σου λεξη σε σπρωχνει με τη βια στην αλλη και δε σ'αφηνει να φυγεις στη μεση