Αυτο Ομως Ειναι Μια Αλλη Ιστορια!

ο δρομος ηταν πνιγμενος στη βρωμια.καπου εκει μεγαλωσα.ολη μερα εβρεχε αλλα δεν μυριζε το ιδιο.μαλλον κοπρια μονο.τα σπιτια μικρυναν ,τα λουλουδια πεθαναν.θυμηθηκα το δεντρο που ανεβαινα τοτε.σερνοτανε στο εδαφος.κατι το βαραινει?

στο δρομο την πρωτοειδε.καπως την ειδε,καπως τον ειδε.καπως μιλησανε,συζητησανε,ποιος θυμαται?
«θα με πας σπιτι?» του ειχε πει μια μερα που εβρεχε.
«μουσκευεις λιγοτερο όταν μοιραζεσαι τη βροχη»
ειχε ένα θρασος…
ποτε δεν καθοταν ησυχη.ρητορευε,υποδεικνυε,θα αλλαζε τον κοσμο.
«θα τον αλλαξουμε μαζι αφου δεν σου αρεσει» της ειπε.

το σπιτι τωρα ηταν γεματο oμως.κυριολεκτικα γεματο.παντου παρκαραμε.οι γειτονισσες το καταχαρηκαν.ανοιξτε τα παραθυρα λεγανε να φαινεται η ζωντανια.μουσικες ,χαχανητα και αγριοφωναρες.σε κεινο το δωματιο όμως δεν μπηκε κανεις.

αγαπιοντουσαν μαλλον.μαζι μεγαλωσαν,μαζι περασαν εφηβικο ερωτα,ξεχνιεται?δεν υπηρχε μυστικο αναμεσα τους ,ουτε χωρεσε ποτε κανεις εκει…αυτά που θυμασαι με μια γελοια τρυφεροτητα και χαμογελας σαν κοριτσακι.δεν κρατησε ωστοσο. δυο-τρεις μηνες μoνο. κανεις δεν εμαθε λεπτομερειες, γιατι και πως και ποιος εφταιγε. εκεινη γυρνουσε με κοκκινα, πρησμενα ματια, εκεινος πάλι δεν μιλιοτανε, εβλεπες οτι ηθελαν να ειναι μαζι, αλλα για καποιο λογο δεν μπορουσαν.οι μοιραιοι ερωτες είναι τελικα καταδικασμενοι?

πως χωρεσανε ολοι μπροστα στο τζακι κανεις δεν καταλαβε.το τσιπουρο θα φταιει.οι μυστικιστες λενε πως μολις παρατησεις κατι το εχεις.τι εχεις?Κατι το ιδιωτικο και πρωτογονο με δοσεις φοβου και τρομου.το βλεπουμε όταν μενουμε ακινητοι.και όταν ακουμε τις σκεψεις της σιωπης.το ρομαντσο της μοναξιας και το ρομαντσο της καινουριας αγαπης δεν διαφερουν και τοσο…το τσιπουρο θα φταιει.
τι θα πει δεν εχεις ορεξη για τραγουδι?και βεβαια εχεις.
με λες αλάνι χαώδη κολλημένο
ό,τι μπορώ κάνω αλλά και σε προσμένω
ώρα την ώρα αποφασίζεις ό,τι ορίζεις
αλλά ποτέ μην πεις ότι δεν γνωρίζεις