ελα ελα ελα ελα ελα ελα ελα

στα τριγμενα παντζουρια εβρισκες κατι

δεν ξερω τί εβρισκες

εγω θελω ιστοριες

δε θελω να αναλυω

ή να συνδυαζω μνημες, εντυπωσεις και επιπεδα

να ξυπνας σε κουζινες στο υπερπεραν

να συστηνεσαι με αγνωστους πινοντας νες καφε

σε μια χρονομετρηση που δεν εχεις αντιληφθει 

το πρωινο που ξεφυτρωσε

το πιο ευγενικο κοριτσι της ταξης στο μυαλο σου

ενω κατεβαινεις να παρεις ζεστο ψωμι

και αντι για το σαπιο χαμογελο της φουρναρισσας

συναντας μια ταμπελα ΚΛΕΙΣΤΟΝ

πανω απ το 35 χρονια μαζι σας

και η νοσταλγικη σου προδιαθεση να εξατμιζεται

διπλοπαρκαρισμενη στην αυτοπεποιθηση

που πηγαζει απ τον τρομο

οπως τοτε που ολοκληρο αμφιθεατρο σε κοιτουσε

οταν σε καλουσε ο ομιλητης να απαντησεις

και χτυπουσε το κινητο σου στο αθορυβο

και επρεπε να βγεις εξω επιτοπου ν απαντησεις

γιατι δεν υπαρχει χρονος για αληθοφανεια 

αλλα που να εξηγεις

γιατι το μονο που ηθελες

ηταν να  βρεις μια δικαιολογια

να μη χρειαστει να γυρισεις πισω

και υστερα ειναι που εχω ζησει

μια ολοκληρη ζωη μαζι σου

και εσυ δεν το ξερεις ή το ξερεις;

αφου για να εξηγησω πρεπει 

να αρχισω να μιλαω με εκεινη τη φωνη που σιχαινομαι

και εσυ να με κοιταξεις σα να μου λες

αστο θα πουμε πως εκανες ο,τι καλυτερο μπορουσες