Ψευδομαρτυρες στο Δικαστηριο των Ονειρων

Μοιραια, η μεταμνημονιακη ζωη οικοδομειται πανω στην ιδεα οτι τα παντα ειναι επιθυμητα και αυτοματως ανεπιθυμητα και το ζητουμενο ειναι η ευχερεια να αλλαζεις συνεχως, οψη, συνηθειες, σχεδια, φιλους, συντροφους, επαγγελματα, πεποιθησεις και προοπτικες, ολο και πιο γρηγορα, ολο και πιο ευκολα, ολο και πιο ανεμελα, ενω παραλληλα απαγορευεται να ανησυχεις οτι αυτες οι αλλαγες ειναι επιφανειακες και ανουσιες. Το παρον σου ειναι το επος της αφυπνισης ολων εκεινων που δεν προλαβες να συνειδητοποιησεις, απο την παιδικη σου ηλικια μεχρι το εθνικο οικονομικο παρελθον και απ'τις αλυτες εντασεις των συναισθηματικων σχεσεων μεχρι τις μοδες. Εξαλλου οι μοδες ειναι αυτο ακριβως: κατι που αιωνιως καταφθανει και που παντα εχει περασει, αλλεπαλληλες, επιταχυνομενες δοκιμες μαγιο, γκατζετ και βιβλιων τσεπης στο βεστιαριο του τιποτα και του καθολου, που σου απαγορευουν ακριβως να τα επιθυμησεις και να τα απολαυσεις. Η χαριτωμενη αποκρυψη απο τα δελτια ειδησεων του γεγονοτος πως το ζαρωμα των φρυδιων του πρωθυπουργου διδασκεται στα αμερικανικα κολλεγια επικοινωνιολογιας αποδεικνυει αν μη τι αλλο πως τα θεαματικα αδεξια καραγκιοζιλικια της Χρυσης Αβγης προσχεδιαζονται απο τους ιδιους ακριβως ατζεντηδες. Στη χωρα των σαπιων σταφυλιων οι σταφιδες κανουν κουμαντο, ως βδελυρο καταλοιπο της εποχης που οι διανοουμενοι προσυπεγραφαν αοριστες ή αινιγματικες μεταφορες, ικανες να βραχυκυκλωσουν την ομαλη διαδοση του ευαγγελιου των ποσοστιαιων μοναδων. Αυτο λεει πολλα για τη συγχυση της κοινης γνωμης, που βρισκεται απεναντι σ' αυτο το παραδοξο: οι περιστασεις την καλουν να κριτικαρει ενα κρατος που ειναι τοσο ασυνεπες και παραλογο ωστε παυει να ειναι κρατος, οποτε δεν υπαρχει πια τιποτα να κριτικαρεις. Απο μια βαθυτερη σκοπια, η κυβερνηση φαινεται να αντεχει ακριβως επειδη δεν ειναι κυβερνηση.

Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το UKIP στη Βρετανία, το κόμμα του Βίλντερς στην Ολλανδία, το Προοδευτικό Κόμμα στη Νορβηγία, το Fidesz στην Ουγγαρια, το AfD στη Γερμανία, το κομμα του Νομου και της Δικαιοσυνης στην Πολωνια, το κομμα των αληθινων Φινλανδων στη Φινλανδια, οι σουηδοι δημοκρατες στη Σουηδια, το φλαμανδικο συμφερον στο Βελγιο, το κομμα της ελευθεριας την Αυστρια, το SVP στην Ελβετια, η Λεγκα του βορρα στην Ιταλια, το λαϊκο κομμα στη Δανια, η Αυγη στην Τσεχια, το ΕKRΕ στην Εσθονια, τραβωντας τη μασκα απ'την προδοτικη κι ολο λασπη μορφη τους, μπορεις να δεις να πεφτουν ενα προς ενα, σαν σκαγια απο φιλντισι σε τσιγκινη κουπα, σαν συννεφα που αποτιθενται, ολα οσα σκοτεινιαζουν τη νοημοσυνη. Ειναι πια κοινοτοπια πως ενα συνολο οντων μπορει να δυναμωσει τη ψυχολογικη του δυναμη, απλως και μονο με την παθητικη ανασκοπηση ασυνδετων ιδεων. Μενει να επαληθευτει πως η οπισθοδρομηση γινεται παντα με την εισαγωγη της υπεραξιας μιας διαθεσιμης ενεργειας. Ο δρομος του απολυτου αστυνομικου ελεγχου ολων των ανρθωπων και ο δρομος της απεριοριστης ελευθερης δημιουργικοτητας των ανθρωπινων δραστηριοτητων ειναι κοινος: ειναι ο δρομος των συγχρονων ανακαλυψεων. Βρισκομαστε αναγκαστικα στον ιδιο δρομο με τους εχθρους μας, βαδιζοντας με την ξεκαθαρη συνειδηση οτι ειμαστε εχθροι. Ο καλυτερος ας κερδισει. Αλλα η εκβασή του ειναι κιολας βεβαιη, δεν θα κερδισει κανεις. Αυτο που τελικα θα συμβει, θα ειναι η πληρης συμμετροποιηση ολων των γηινων δυναμεων.

Καταλαβαινει ευκολα κανεις οτι η συγχυσμενη και κενη φλυαρια μεταξυ του αγχους της καθημερινοτητας και της λογοκρινομενης αγανακτησης που μαστιζει την ελληνικη κοινωνια ή ο,τι απεμεινε τελος παντων απ' αυτην, δεν ειναι μονο γελοια, αλλα και ενδεικτικη. Στην πραγματικοτητα, οι φωστηρες της τηλεορασης και η μαζα των σοσιαλ μιντια, ιδρωνουν ωστε να πεισουν οτι φτωχεια και βλακεια ειναι ενα και το αυτο. Η αυταπατη ότι κατανοουμε εκεινο που συμβαινει δεν ειναι παρα ακομη ενα αντικειμενο καταναλωσης, απεναντι σε ενα κοσμο που εφτασε στο τελος του χωρις καν να γνωρισει το νοημά του. Η επιμονη των ΜΜΕ, οσο και των διανοουμενων, στο να ερμηνευουν την κατασταση με προπολεμικα θεωρητικα στανταρντ, διχως να παιρνουν υπ' οψιν τη βιβλικη πολιτισμικη μεταμορφωση που επιβαλλουν στον κοσμο οι νεες τεχνολογιες των λεγομενων social media, αποτελει, αυτη καθεαυτην, συμπτωμα του jet lag που προκαλειται απ' την ασυλληπτη επιταχυνση των ιδιων εκεινων τεχνολογιων. Απο μας εξαρταται αν η τυποποιηση θ ανοιξει το δρομο σε πιο ενδιαφεροντα πεδια πειραματισμου. Αναλογα με το αποτελεσμα μπορουμε να καταληξουμε στην πιο απολυτη αποκτηνωση της ζωης του ανθρωπου ή στη δυνατοτητα μιας ατελειωτης ανακαλυψης νεων επιθυμιων. Αλλα αυτες οι νεεες επιθυμιες δεν θα εκδηλωθουν απο μονες τους στο ελεγχομενο πλαισιο του κοσμου μας. Χρειαζεται μια κοινη δραση για να τις ανιχνευσει, να τις εκδηλωσει, να τις πραγματωσει.