Σκακι

Παιζουμε σκακι. αυτην την εποχη εισαι λευκο πιονι. εισαι χαρουμενος. φοβασαι μονο εσενα. μας ενωνει η εχεμυθια, οι μυθοι κατω απο το τραπεζι. παγοβουνα που πλεουν στη σιωπη. ζεις σ'ενα σπιτι με πολλα δωματια, χωρις διαδρομους. το ενα δωματιο οδηγει στο αλλο. υπαρχουν δωματια ορθανοιχτα στο φως, χαρουμενα και δωματια κλειστα που ποτε δε θα μαθεις τι κρυβουν. δωματια κλειδωμενα, αμπαρωμενα απο μεσα με συρτες. μετακινουμενοι τοιχοι αρκετα επιδεξια, δωματια μεσημβρινα, δωματια με ακανονιστο σχημα, κυκλικες σκαλες, μοναχικες γωνιες, αντικρυ στη θαλασσα, και δωματια τυφλα να βλεπουν σε ακαλυπτους, σε αποχετευσεις που ποτιζουν σκουρια. δωματια χωρις απαντηση, δωματια χωρις οικτο, αδειοι χωροι και αδιεξοδα, ωστε να ειναι αδυνατος ο προσανατολισμος. μοναχα ηχοι βουβοι πισω απο τις πορτες, αναπαντητα ονοματα, κανενας να μην τα προφερει, νυχιες στο μαυροπινακα, κατω απο τη σκονη της σιωπης. πινακες και αλλα αντικειμενα ειναι διασπαρτα στους τοιχους, καθως και συνθηματα, αχρηστοι αριθμοι, πληθωρα απο βελη και διασπαρτοι χαρτες με παραλληλη ηχητικη ατμοσφαιρα. καμια δεκαρια συντροφοι περιφερονται με υφος χαμενο, απευθυνοντάς σου συστηματικα το λογο και παραδιδοντάς σου μερικους κλειστους φακελους με αποσπασματα βιβλιων επιμελως επιλεγμενα. προχωρωντας θα διασχισεις το σαλονι των εμβαθυνουσων φαντασιωσεων και των προωρων εκτρωματικων εμπειριων, το καθιστικο της ελλειψης ειλικρινειας, τη θορυβωδη κουζινα της φοβερης μονομανιας της αλαζονειας, το WC των παραισθησεων που η ιδια η βουληση υπηρετει, τη σιωπηλη αιθουσα της απουσιας ενθουσιασμου, το πολυχρωμο δωματιο των συνειδητων αποχαιρετισμων, για να φτασεις στην αιθουσα της ψευδαισθησης μιας πραγματικης αλλαγης, διαγωνια πανω και κατω απο το σκοτεινο δωματιο των λιποψυχων συλλογισμων, τη βεραντα της αυτοπεριφρονησης με χαρουμενες κραυγες, τη σαλα του εσχατογεροντισμου, και την αιθουσα του λυσσασμενου θυμου. 

Αν συνεχισεις θα φτασεις και στο δωματιο του ποθου σου. εκει θα την κρατησεις ολη νυχτα αγκαλια, μωρο μογγολικο με τον αντιχειρα στο στομα. θα την ταιζεις με ο,τι ειχες μαζεψει ολη μερα. χαμογελα ψευτικα φιλια, χειρονομιες ραμμενες στο δερμα, τη μεγαλη σκια στον τοιχο, τον αγουρο σπασμο, ερημα, πανω στο στρωμα. και τα ξημερωματα οταν καταφερεις να ξεγελασεις την πεινα της μεσα στην αγκαλια σου και να την αποκοιμησεις, θα γινεις μεμιας εσυ, αλογο, πυργος, τρελος, βασιλισσα. με την ευκολια της σαρκας. θα μπεις, θα ξεκλειδωσεις τις πορτες, θα ανοιξεις διαπλατα ολα τα δωματια, να φωτοβολησουν οι καθρεφτες. μεσα σου το γυμνο, τρομαγμενο παιδι θα σκουπισει τη μυτη του, καθως ονειρευευεται να τραγουδησει να γελασει και να κλαψει χωρις να προδοθει. βλεπεις, αν και υπαρχει χρυσαφι στις διαψευσεις, δεν αρκει να ξεφορτωνεσαι τις ψευδαισθησεις, ξεχνωντας να εστιασεις στις επιθυμιες για τις οποιες αυτες οι ψευδαισθησεις δεν ηταν παρα ενα ανεπαρκες πεπλο. δεν ξερω πως θα μπορουσαμε στις μερες μας να ελπιζουμε οτι θα σμικρυνουμε την κρισιμη παρεξηγηση που οφειλεται στις φαινομενικα αξεπεραστες δυσκολιες της αντικειμενοποιησης των ιδεων. απ την πλευρα μου εχω μπει πολλες φορες στην καρδια αυτης της παρεξηγησης και μ ειχα πιασει να ισχυριζομαι πως το θεμα ειναι να αφυπνισουμε τις λεξεις και να τις υποβαλλουμε σ ενα χειρισμο προκειμενου να εξυπηρετησουν τη δημιουργια ενος υφους εμπειρισμου και ονειροπολησης. καμμια σχεση με εμμονικες διψες ποιητικων διευθετησεων, μακρια απο μενα αυτα. τωρα, οσον αφορα στις λειψες ηθικες αξιες, κατω απο τις αξιοθρηνητες συνθηκες της ευρωπαικης υπαρξης, ακομα και απο την πρακτικη αποψη, δεν μπορουμε να τις υπερασπισουμε ουτε για μια στιγμη, χασαμε, πως το λενε. καπουτ, δι εντ, τζιφος.