Τυφλομυγα

Θα φυσηξει ενας αερας λιγοτερο αοριστος στα διχτυα που ειναι φτιαγμενα απο τα μεγαλα φυγε μας
Αυτος ειναι ο στιχος που εξωραϊζει τη φυσιογνωμια της αναπαυλας
Στα υποστεγα θα σταζει θαυματουργα ο χειμαρρος των σαστισμενων φαλαινων
Οταν τον συναντουμε τη μοναδικη μερα λεπτο με το λεπτο
Οι νευρικες μας διακλαδωσεις θα ακουμπησουν στους κομητες
Και ο αορατος ιερεας με τικ θα παρει θεση πεζολογικα
Εαν ποτε το ποιητικοτατο μοτιβο εξαφανιστει
Πριν το τελος της μερας που σε δικαιωσει
Το μεγαλο σκαριφημα της μελλοντικης ποιητικης μου
Πανω σε μια ανθισμενη και ακριβη γενικευση
Θα δεις τους αδενες του δερματος μου να μισανοιγουν ξαφνικα ψεγαδια του νοηματος
Ομως ηδη η αμειλικτη χρησιμοτητα δεν υπαρχει πια
Θα παιρνει μορφες πιο δυνατες απο μας
Τι θα κανω με το τρεμουλιασμα της φωνης σου;
Γελοια μασκαρεματα ενος αληθινα μετριου αποτελεσματος
Πλανητης κωμικος βαρουλκο ηθικης
Χρησιμοποιω αναγκαστικα χτενισμα των φρασεων
Ξαναπιανω την οψη παπιας που αφησα να πεσει
Στοβιλιζω ενα υφος βαθυ και αφελες
Πολυ πιο ευστοχα απ' οτι μπορεις, Σαββατο εσυ, καθημερινη εσυ να δοκιμασεις
Θα φυσηξω τη μυτη της φωτιας, του παιδιου μου
Σπαρακτικες κραυγες και ζωη
Οπως μετραω τα φωνηεντα στη τσεπη μου
Πειτε μου που θα σταματησει η φλογα
Μεσα στο αθροισμα των ημερων, μεσα στη τρελλα
Αυριο ο αποηχος του τραγουδιου της σαλαμανδρας
Θα δωσει σχημα στον ασπρομαυρο ηλιο στα μαλλια σου
Οπως ο αορατος ερωτας θα ξεχαστει
Χωρις να δεις πως περνα ξυστα απο δυο κονδορες των ανδεων που πετουν σε ομοκεντρους κυκλους ομοιους με σκαλοπατια
Δικα μας τα αναστατωμενα αρωματα
Που δεν ειναι εκει, Σαββατο, εσυ, καθημερινη, εσυ να δοκιμασεις
Εδωσα το παρον σε αγωνες για να βαρυνω τα αοριστα συγχωρω μου με τυπικες βροχες που αγαπησα
Θα εισχωρησω μεσα στα δικα σου για να λυσω τα υπνωτικα μαγια
Το αποτελεσμα θα ειναι ενσωματωμενα αβεβαιο
Δεν θα χρειαστει καθολου
Σαββατο εσυ, καθημερινη εσυ, να δοκιμασεις