Μη

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις. 

μολις εχεις σχολασει απο τη δουλεια. κατεβαινεις την αριστοτελους να παρεις απο την σταση το λεωφορειο. ο ιδρωτας να (μη)κυλα, η ζεστη (μη)αποπνικτικη, (μη)αγκαθωτο στεφανι στο μετωπο. ο ηλιος ακομα λαμπρος, ασημενια θερμαστρα αστραφτερη, τσουζει στα ματια, βαραινει τα στηθια, ζεχνουν τα κτιρια, ενα πλατυ πυρινο πινελο απελευθερωνει ή συμπληρωνει το νοημα της (μη)ζωης, σκορπουν εδω κι εκει οι (μη)σκεψεις. αστυνομικοι παρατεταγμενοι στην τσιμισκη, κρανη και ασπιδες, φωνες, βοη, μακρινη ηχω απο το τουνελ του δρομου. μαζι με τη (μη)φυσικη ταραχη που χαρακτηριζεται απο μια ριπη ανεμου στους κροταφους, που φερνει μαζι του μια (μη)εμβροντητη μορφη χαμενης ζωης. 

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

η (μη)κερδισμενη ζωη ξαναρχεται με τη μορφη της παιδικης ηλικιας, χαμενη απο παιχνιδια, χαμενη απο ερωτα, μια (μη)ανεκτιμητη ποιοτητα που περικλειει το ενιαιο νομισμα του (μη)συναισθηματος. γαλαζιοι αναπνευστηρες, μαυρα βατραχοπεδιλα, αναγλυφα βιβλια τσεπης, κατηφοριζεις σε μια φιλοξενη παραλια, (μη)καταφευγεις στο μοναδικο δεντρο, (μη)στεκεσαι στη σκια. γιατι ρε γαμωτο μονο ενα τριημερο, (μη)φυσικο μαυρισμα, (μη)κατουρημα μεσα στη θαλασσα, πετσετες που μοσχοβολανε θαλασσα, εμενες αϋπνος ολο το βραδυ, να (μη)πλυθεις στο υπαιθριο ντουζ, να (μη)αλλαξεις μαγιο στην καμπινα. προσεχε την πορτα κλειδωνει αναποδα. αλλα ποιος θα σε σωσει απ'την (μη)εννοια του χρονου; ποτε θα μαθεις να εξαγνιζεις την (μη)ηδονη των αναμνησεων; πως θα ξανασυναντησεις την ποιοτητα που βρισκεται στις συλλαβες του ονοματός σου;

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις. 

ηταν τα λιγα εκατοστα που σε χωριζαν απο τον πυρετο της πορειας. τοιχος αδιαπεραστος φτιαγμενος απο (μη)πολυτιμα υλικα στα ορια της (μη)ζωης και της (μη)ληθης της ζωης. θα μπορεσεις ποτε να (μη)ξαναδημιουργησεις τη μουσικη μεσα στα (μη)βηματα σου; το βραδυ μπροστα στην τηλεοραση παρακολουθησες τα γεγονοτα της ημερας. τα συνθηματα, τη βιαιη καταληξη. (μη)ειδησεις, (μη)σχολια, (μη)αναλυσεις, (μη)αναρτησεις, (μη)εκτιμησεις, (μη)γνωμες, (μη)προβλεψεις, (μη)σεναρια αφιερωμενα στον εαυτο τους, (μη)προφητειες, νεες ειδησεις, νεες ανταποκρισεις, στατιστικες που μας πληροφορουν ποιοι ειμαστε και τι κανουμε αυτη τη στιγμη, σφυγμομετρησεις, (μη)ακουστε τωρα (μη)διαβαστε τωρα τι εγινε τι θα γινει. η αστυνομια και ο στρατος υπερασπιζουν αυτα που παντοτε προσπαθουσες να πετυχεις, προνομια, χρηματα, ιδιοκτησιες, επιθυμιες. στα χερια σου ασυναισθητα σα να ενιωσες να (μη)σκληραινει η νεανικη σου ψευδαισθηση για ενα πιο δικαιο κοσμο. 

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

σε λουζει ιδρωτας, (μη)αποκοσμος καθως αγγιζεις την απελπιστικα χαλαρη σου (μη)στυση. δυσαρεστημενος (μη)βαζεις το βιντεο στο λαπτοπ χωρις ηχο. ειναι εκεινη στο δωματιο, μολις γυρισε απο τη δουλεια. ή απο επισκεψη στους γονεις της ή απο κομμωτηριο, ποιος (μη)θυμαται. οι ψηλοτακουνες γοβες, η (μη)γαληνη των γαλαζιων ματιων της, γερνει πισω το κεφαλι και χαμογελα. εκεινη που δεν ξερει το κακο, παρα μοναχα εξ ακοης. εκεινη ασφαλως ωραια, καμωμενη απο σκιρτηματα που πολλα απο αυτα (μη)φαινομενικα δεν εχουν καμια σημασια, αλλα προοριζονται να συνοδευσουν το σκιρτημα που εχει ολη τη (μη)σημασια που θα ηθελες να δωσεις στον (μη)εαυτο σου. γυμνη στεκεται μπροστα σου, το εφηβαιο της σε προσκαλει. κρατωντας την απο τη μεση τη φιλας ξανα και ξανα, της τον χωνεις στο στομα στο μουνι στον κωλο. ερεθισμενος επιτελους και περηφανος. σκουπιζεις τα χυσια απον αφαλο σου και προσπαθεις να χωσεις το κεφαλι σου μεσα να μπεις μεσα σιγα σιγα, τελευταιο να μεινει το χερι που πληκτρολογει.

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

πισω απο τους μπατσους

 αδυνατεις να βγεις στην αληθινη ζωη 

να φυτεψεις ενα αστερι στην καρδια του πεπρωμενου σου 

και να καεις στο φως, 

στο σπασμωδικο φως 

που θα ειναι σαν το φως 

της πλατειας μουσχουντη 

την ωρα που γκρεμιζονται 

οι δυο τριφωτες κολωνες, 

ή δεν θα ειναι