ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΑΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ

η λαχταρα της κοινοποιησης και η επιτακτικοτητα της αποθηκευσης
σαν κινητο που χαλαει και χανεις ολες τις επαφες

καθε μαγεια ειναι φαντασια και καθε πραξη φαντασιας ειναι μαγικη πραξη
οπου υπαρχουν εσωτερικες σχεσεις οι προετοιμασιες και οι τυπικοτητες δεν ειναι αναγκαιες
(οι ανθρωποι καταλαβαινονται αμεσως μεταξυ τους)
ακριβως οπως η θεοτητα δεχεται με ικανοποιηση μια μικρη προσφορα αν προερχεται απο την καρδια

το ατομο ειναι ελευθερο ως ψηφοφορος αλλα δεν ειναι ελευθερο ως ατομο
σαν λαπτοπ που τα τιναζει και χανεις ολα τα αρχεια

η μαγεια στριμωχτηκε μεταξυ επιστημης και θρησκειας
με τη θεωρηση των νομων να αγνοει τη δευτερευουσα ή γνησια αιτιοτητα οπου θα θελαμε ενδεχομενως να στραφουμε
(το τυχαιο εχει μικροτερη σημασια απ αυτη που του αποδιδεται)
ακριβως οπως η συγκινησιακη σκεψη/τεχνη/μαγεια απο φυσικο φαινομενο αρχισε να θεωρειται μεταφυσικο

οι ευχες που τελειωνουν και ενα ολοκαινουριο λυχναρι
σαν το τελευταιο εγχειριδιο που εξηγει πως να φρικαρεις χωρις κλαματα

αν αποσυνδεσουμε το πραττω απο το υποφερω
τα συναισθηματα παυουν να ειναι προϊοντα της εμπειριας και της γνωσης
(παιρνουν τη νομιμη θεση τους στην περιοχη του αμεσου ερεθισματος και της αμεσης αποκρισης)
ακριβως οπως η λησμονια ειναι η πιο φλογερη λαχταρα

Απεργια πεινας και Οπτικοακουστικα μεσα

Σηκωσε για πρωτη φορα το κεφαλι του και μας κοιταξε σα να επεσε και να γθαρθηκε στο γονατο. Στριφογυρισε στα δαχτυλα του το αδειο μπουκαλι του και πλησιασε το μικροφωνο αναβοντας τον προτζεκτορα. 

«Εδω βλεπουμε τη στεψη του Νεου. Η πραξη της στεψης εχει ηδη λαβει χωρα: ο τιμωμενος ψελνει αγερωχος μπροστα στις επιτυμβιες στηλες του 'Πριν το Χαος' -ενω καθως προκειται για παρασταση της θριαμβευουσας στιγμης, ο οχλος εχει ανοιξει και στη συνθεση επιβαλλεται μια ενοτητα που αλυσσοδενει την τελετη στο αιωνιο και το διαρκες του καθημερινου 'Εδω και Τωρα'». «Μετα ερχονται οι λεπτομερειες» συνεχισε, «ο εικονιζομενος στα αριστερα Φυλακας, σε σταση δεησης πιστος στις αρχες του μπαροκ, επιδεικνυει ιερατικα τα οχηματα της αφοσιωσής του καθως συναισθανεται την ευθυνη του. Το μαυρο κολαρο φτιαχνει ενα δοξαστικο σαβανο για τον ιδιο γεματο εντολες και εμβληματα που στον θωρακα φερει: τα συμβολα του κυνηγιου, το προσωπο, τον στοχο, τροπαια του πολεμου της τεχνικης και της εικονας. Δεν χαμογελα, ετσι ωστε το βαρος και η ευθυτητα του βλεμματός του, παρολο που δεν απευθυνεται σε εμας, να οικοδομει μια συμμετρια απολυτη και δραματικη, που διχοτομειται αυτοματα απο τη διαγωνια εκμεταλλευση της αντανακλασης, αναμεσα στο αποκοσμο Φως και το Πυρακτωμενο Πινελο σου, σκιαγραφωντας ετσι την αισθηση του πως ειναι για μια μικρη στιγμη να μην γυριζει ο καμβας γυρω σου, αλλα να παραπαιει γυρω απ'τον εαυτο του».

Ο ομιλητης εκανε μια παυση και ηπιε με λαιμαργη λαχταρα τις τελευταιες σταγονες που ειχαν απομεινει στο μπουκαλι του. Μας κοιταξε ξανα και χαμογελασε χωρις να κουνησει καθολου τα χειλη του. «Δεν υπαρχει χωρος για αληθοφανεια στη δημιουργια», συνεχισε να λεει, «ολα τα δημιουργηματα πρεπει να φαινονται ως τετοια. Οι λεξεις ειναι αχρηστες οταν σκεφτεσαι με εικονες». «Η αιχμαλωσια ενος αβεβαιου σπασμου, αυτο δεν ειναι η εικονα; Με την απορροφητικοτητα των συνειρμων της, μια εικονα στο χαρτι ή την οθονη μπορει μονον και στην καλυτερη περιπτωση να συγκεντρωσει -για λιγο και αναπαντεχα- την ατακτη ροη της ορασης, ετσι καθε φορα που του ζητα να βυθιστει στη θριαμβευουσα στιγμη που μας περιεχει, το ζαλισμενο βλεμμα ανταποκρινεται αποδιδοντας, οσο μπορει, τιμη στη μνημη του αποθηκευμενου χωροχρονου που υποβιβαζεται σε μεσολαβηση».

«Και τωρα», μας ειπε «θελω να μου πειτε μονο ενα πραγμα. Θελω να μου πειτε που θα βαζατε ΕΣΕΙΣ την καμερα».

ελα ελα ελα ελα ελα ελα ελα

στα τριγμενα παντζουρια εβρισκες κατι

δεν ξερω τί εβρισκες

εγω θελω ιστοριες

δε θελω να αναλυω

ή να συνδυαζω μνημες, εντυπωσεις και επιπεδα

να ξυπνας σε κουζινες στο υπερπεραν

να συστηνεσαι με αγνωστους πινοντας νες καφε

σε μια χρονομετρηση που δεν εχεις αντιληφθει 

το πρωινο που ξεφυτρωσε

το πιο ευγενικο κοριτσι της ταξης στο μυαλο σου

ενω κατεβαινεις να παρεις ζεστο ψωμι

και αντι για το σαπιο χαμογελο της φουρναρισσας

συναντας μια ταμπελα ΚΛΕΙΣΤΟΝ

πανω απ το 35 χρονια μαζι σας

και η νοσταλγικη σου προδιαθεση να εξατμιζεται

διπλοπαρκαρισμενη στην αυτοπεποιθηση

που πηγαζει απ τον τρομο

οπως τοτε που ολοκληρο αμφιθεατρο σε κοιτουσε

οταν σε καλουσε ο ομιλητης να απαντησεις

και χτυπουσε το κινητο σου στο αθορυβο

και επρεπε να βγεις εξω επιτοπου ν απαντησεις

γιατι δεν υπαρχει χρονος για αληθοφανεια 

αλλα που να εξηγεις

γιατι το μονο που ηθελες

ηταν να  βρεις μια δικαιολογια

να μη χρειαστει να γυρισεις πισω

και υστερα ειναι που εχω ζησει

μια ολοκληρη ζωη μαζι σου

και εσυ δεν το ξερεις ή το ξερεις;

αφου για να εξηγησω πρεπει 

να αρχισω να μιλαω με εκεινη τη φωνη που σιχαινομαι

και εσυ να με κοιταξεις σα να μου λες

αστο θα πουμε πως εκανες ο,τι καλυτερο μπορουσες

Σχολιασμος Επικαιροτητας

εισαι υπερ ή κατα; 

Της φασολαδας, 

της κοντης φουστας και των σορτς, 

του φρι καμπινκ, 

του οτοστοπ, 

της ποπ αρτ και του νταντα, 

των απολυσεων στο δημοσιο τομεα, 

της φορολογησης της εκκλησιαστικης περιουσίας;

Μπριτανι;

Λαβυρινθος

Αναγκαια Μεσολαβηση

μιας και οι ιδιοι λογοι, που εμποδιζουν τα τσομπανοσκυλα των λεξικων να απολιθωσουν τις λεξεις, μας επιτρεπουν να εκφραστουμε με νεους τροπους αρνουμενοι το δοσμενο  νοημα, χρειαζομαστε ορισμους τοσο αυστηρους που δεν θα κατορθωσουν ποτε να τους χρησιμοποιησουν. το να λεγονται τα παντα δεν μπορει να υπαρξει χωρις την ελευθερια του να γινονται τα παντα, οταν το γλωσσικο συστημα ειναι η κατοικια και το καταφυγιο της αστυνομικης βιας, γι αυτο ο καλυτερος τροπος να απολυμανουμε τα φτερα και τα σωματα των Egretta garzetta, ειναι σβηνοντάς τους απο τις μνημες του υπολογιστη μας;

Αναμνησεις ΙΙΙ

ΖΟΥΜ

αγκαλια στη καμε
ειπε ο εγωισμος στις ενοχες
κλικ ζουμ
delete

το συναισθημα αντιλαμβανεται την αναμνηση
σαν αναγκαιο κακο
η αναμνηση αντιλαμβανεται το συναισθημα
σαν κατι αχρηστα πολυτελες

απ την εξεταση του του πως το ζησαμε αντι για το τι εχουμε να ζησουμε
μεχρι την αλλοιωση του βλεμματος αντι για το μετασχηματισμο του υπο παρατηρηση χωρου
οι αναμνησεις και τα συναισθηματα
ειναι περιστρεφομενα

σαν κι αυτα που θα λενε ή θα κανουνε
σε δεκαπεντε χρονια 
ολοι αυτοι που εμεις γνωριζουμε
δηλαδη ολα αυτα 
που απο τωρα μπορουμε να προβλεψουμε
οτι δεν προκειται να κανουν πια

απο-ισοπεδωσαμε την παιδικη ηλικια
γιατι δεν φυγαμε ποτε απο εκει
ειπαν οι ενοχες στον εγωισμο
κλικ ζουμ 
delete

Θ7 SALONICA

μια ωρα στο facebook 

σαραντα χρονια μπλογγερ

στην καλυτερη εντεκαδα ολων των εποχων

παιζουν στραϊκερ ο μουτσοντριγκο με τον πουλιδο

Αντε

για να χαραχτει στη μνημη μου η μορφη σοΥ

δρομε που το ονομα σου αναφερθηκε

δεν εισαι παρα ενα μεσο στην υπηρεσια της αδυναμιας

και μονο ως τετοια δεν σου επιτρεπεται να σε νοσταλγω

κι αν να χασω δε θελω κανενα γραμμα απ οσα εχεις να  μου πεις

κι αν ειμαι τουλαχιστον ευγνωνων του προς τα εμενα ενδιαφεροντος σου

γιατι να μην σκεφτομαι να μπορουσα ποτε ποτε

τη διεισυτικη αρμονια της ολεθριας πνοης σου

ο πιο απλος τροπος να τελειωνει η αγωνια

ειναι να θολωσεις τα ματια σου

στους δρομους και τις πολεις 

η πιο συντομη ειναι η στιγμη του δισταγμου

Ο Τοπος του Παραπλανημενου

Το συναισθημα ειναι εξ ολοκληρου φυλακισμενο αναμεσα στη λαχταρα για ανακαλυψη που δεν περιοριζεται απο τιποτα κα τη δυναμη συλλογισμου που συνθετει λογικες απαγωγες στα συνορα της αιωνιοτητας. Ετσι η εξελιξη του παροντος εκτυλισσεται σαν μια διηνεκης ανωμαλια αναμεσα σε ορθολογικες αναγκαιοτητες και σε επιθυμιες, φαντασιωσεις και ονειρα που μαλλον μας κανουν να λεμε ψεματα για να υποστηριξουμε  αληθειες με δυνατοτητες. Μια πιθανοτητα, που επειδη δεν εχει προβλεφθει ποτε ειναι αδυνατο να προβλεφθει, προκαλει εκπληξη, καταπληξη, δραση κατοπιν εορτης ή πονταρισμα στο τυχαιο, με συνεπεια η προσπαθεια συνθεσης της εμπειρικης γνωσης με το απροβλεπτο, να καταληγει να αποκλειει το απροβλεπτο αφαιρωντας τη διασταση του παροντος απ τη γνωση.  Να περνιεσαι για ανευθυνος, ειναι ο σιγουροτερος τροπος να εισαι υπευθυνος για τον εαυτό σου.

Κριμαιαιαια

Καθε μας βλεμμα βρισκεται σε κατασταση συνεχομενου μετασχηματισμου,

απο την στιγμη που γαλουχειται η αυτοαρνηση σκοπιμα και αsυνειδητα ηθελημενα.

Η ελλειψη λειτουργικοτητας, οχι μονο οπως φαινεται να ειναι, 

αλλα και οπως δεν επρεπε να εχει γινει,  πως δειχνει στο μυαλο μας τον Πουτιν 

σαν εκφραστη μιας αντικαπιταλιστικης συνιστωσας; 

Σε τι χρησιμευει να εξεγειρεται κανεις,

αν η πολιτικη ανυπακοη δεν αγνοει ολα τα ουκαζια;

Αν το καλοσκεφτεις η Κριμαια ειναι η Κυπρος της Μαυρης Θαλασσας.

Μοναξια_Χωρις_Συμβιβασμους

κυττα πως πηγαινοερχομαι 

απ αυτο που ειμαι

σ αυτο που θενα θελα να ειμαι

πομπωδες αντιγραφο

των καλων οικογενειαρχων

και των χαζων προϊσταμενων μας

κυττα πως πηγαινοερχομαι

απο σιωπηλες αποθθαρρυνσεις

σε βαρετα γλωσσοκοπανηματα

ισχυρος ξενιστης 

σε εγωισμο και ενοχες

που αθορυβα μετασχηματιζονται

να μπορεις να εχεις γνωμη

να μπορεις

να μπορεις να συγκλονιζεσαι

Υπερβαλλουσα Ψυχροτητα - Αδυσωπητη λογικη 1-1

Στο υπόσχομαι, θα έρθει μια μέρα

που ο ρεαλισμός 

θα ζητιανεύει γονατιστός

 λίγα ψίχουλα απ'το ρομαντισμό σου.

(Εχουμε νικησει και δεν το ξερουμε) 

Ψ.

μολις συμφωνησεις πως η κοινωνικη επιδραση της τεχνης

ειναι ραθυμια, ψευτικη επαρση, δεισιδαιμονια, αισθησιασμος και διαστροφη

θυμισου πως απ'το Γραμμα του Οραματιστη μεχρι τις Εξομολογησεις του Ρουσσω

ενα κυμα θαρρεις ολοδροσο διαχωριζει την κατανοηση με την εξηγηση

δεν ειναι αντωνυμια ή επιρρημα για να την περιγραψω 

ειναι που την εκρυψες στα ονειρά σου 

γιατι μαζι της δεν ζεις

χωρις να την πεταξεις στη φωτια πρωτα να δουμε τί πιανει

ειμαστε θεατες απροκαλυπτης και ταυτοχρονα μυστικοπαθους εφαρμογης

ενος προληπτικου εμφυλιου πολεμου

προσαρμοσμενου στις επιταγες ενος προσχεδιασμενου μελλοντος

οποιος χρησιμοποιει τη λεξη σπεκουλα διαδιδει το ψευδος και ενθαρρυνει το ελαττωμα

τα οργανα μας και οι αισθησεις μας ειναι ευαισθητα μονο στις διαφορες,

η ενεργεια εκδηλωνεται σαν διαφορα εντασης, τασης ή ποσοτητας,

ειδικοτερα ο χρονος μας ειναι κατανοητος

μονο σαν σχεση μεταξυ συμβαντων, σαν αλλαγη

εχουμε να κανουμε με μυστικες υπηρεσιες

οι οποιες στο μετρο που αυξανουν σε δυναμη και προσωπικο

καταληγουν να συνωμοτουν και να αυτοεπιτηρουνται

ε ν α ν τ ι α στον εαυτό τους.

η πληξη ειναι εξ ορισμου εξτρεμιστικη και ανταγωνιστκη

με τη βλακεια μιας προβλεψιμης υπαρξης

και την αδιαφορια που εχει γεννηθει προκαταβολικα.

μετουσιωνεται σε επιθυμια για το απροσδοκητο και παθος για το παραλογο