Ακελδαμα

ποσο σκοτεινα, ποσο σιωπηλα θα ειναι οταν φιληθουμε
οταν τα χειλη μας κρεμονται το ενα πανω στ αλλο
οταν δεν εχουμε τιποτα να πουμε και ολα γινουν
ενα αδιακοπο, ασταματητο, πολυοροφο φιλι

ποσο πενθιμη θα ειναι η χαρα μας

σαν το συνειδητο αποχωρισμο, σαν τη μυχια απολαυση

σαν να αντικρυζεις καταματα το στοιχειο της λυπης

σαν την εκμηδενιση αναμεσα στο συμβολο και το νοημα

σαν την σταυρωση των βεβαιοτητων του εγω

σαν την επιγνωση του εφημερου χαρακτηρα του ολου

σαν το τελος των ψευδαισθησεων της αθανασιας

σαν την τελετουργικη πορευση προς το θανατο, τη λυτρωση

σαν την αποδεσμευση απο καθε τι απολιθωμενο

σαν την πανηγυρικη καταστροφη της εικονας μας

σαν μια συναντηση εξω απ το τυχαιο και το περιορισμενο

σαν τη συνειδητοποιηση πως μπορεις να ζησεις πραγματικα

και την ακυρωση της αυταπατης του πως θα μπορουσε να γινει αυτο

σαν τη σανιδα επιβιωσης σ1 κυκεωνα ατερμονου ανταγωνισμου

σαν την εμπνευσμενη παραιτηση απο τη διεστραμμενη φαινομενολογια

σαν την πυρακτωμενη εφαρμογη του κτητικου ιλιγγου

σαν την εκμαθηση ενος καινουριου ειδους αναπνοης

σαν την ακινητοποιηση μιας αστραπης

σαν την απορριψη καθε αντικαταστατου

σαν το τελος της ασυναρτητης εγωπαθειας

της επιλεκτικης κουφαμαρας

της πληκτικης αποβλακωμενης αυτοτυφλωσης

ποσο σκοτεινα, ποσο σιωπηλα θα ειναι οταν φιληθουμε
οταν ενα ελαστικο νημα σαλιου μας συνδεσει
οταν η περιεργεια των γλωσσων μας λυσει τα μαλλια της και ολα γινουν
ενα αδιακοπο, ασταματητο, πολυοροφο φιλι