αργεις και παγωνω

οταν ερμηνευω τον εαυτο μου παντοτε τον εξαπατω. σερνομαι αυτες τις μερες με μια αδεια καρδια και καθε δειλινο πεφτω. το προσεξαν στη γειτονια και αλλαζουν πια πεζοδρομιο. κοιμαμαι λιγο και βλεπω ασχημα ονειρα. αγαπαω πια μονο τα αδιεξοδα και βαρεθηκα να λεω ψεμματα ακομα και τα μικρα, αυτα που δε λες καν ψεμμα. φτανω στα τριαντα, το νιωθω ειμαι ενας αποτυχημενος. δεν συναντω πια τους ανθρωπους μου, με εγκατελειψαν οταν τους εγκατελειψα εγω. καθομαι τα βραδυα ολομοναχος στο καμαρακι που ξερεις και τρεφομαι με φοβους και  αδυνατω να θαψω αναμνησεις και αυτο θα προσδιορισει το θανατο μου. την κκοιτη του ταφου μου βλεπω. θα σε γκρεμισω με δακρυα ζοφερη πολυαγαπημενη, εγω ειμαι ο εχθρος μου.