1-1

O Μονκουλ, που πραγματοποιει απο την πρωτη μερα του καλοκαιριου μερικες ψυχογεωγραφικες αναγνωρισεις στην Αφρικη, σκοπευε να παρουσιασει μια πληρη Εκθεση γυρω στις αρχες του 2019. Μπλεγμενος σε αναριθμητες δυσκολιες, ολο και περισσοτερο παγιδευμενος με τους τοπους που προσπαθησε νά διασχισει, αναγκαστηκε να εγκαταλειψει, την μια μετα την αλλη, ολες τις κατευθυνσεις της ερευνας του και στο τελος, διαπιστωσε πως οδηγηθηκε σε μια εντελως στατικη κατασταση. Να που η ζουγκλα της Αφρικης φανηκε πιο δυνατη και εκλεισε μεσα της εναν ανθρωπο, γεματο ζωη και υποσχεσεις, αφηνοντας τον να χανεται αναμεσα στις πολλες αναμνησεις μας. Οπως και οι παλιοι εξερευνητες ειχαν ενα σημαντικο ποσοστο απωλειων χαρη στο οποιο κατακτησαν τη γνωση μιας αντικειμενικης γεωγραφιας, επρεπε να το περιμενουμε οτι θα υπηρχαν δυσκολιες και μεταξυ των νεων αναζητητων του κοινωνικου χωρου και των τροπων χρησης του (οι παγιδες ειναι διαφορετικες οπως και ο σκοπος ειναι διαφορετικης φυσης, ενω η αληθεια του βιωματος τρεχει πισω απ’ τον εαυτο της μεσα στην απειρη θαλασσα των προοπτικων). Α ν ε λ π ι σ τ α ομως αυτο το κομματι που φανηκε να αναλογει στα εμποδια που παρουσιαστηκαν, εδειξε να ειναι, αντιθετα, παρα πολυ μικρο, με τη χρηση της εκτρεπουσας συμπεριφορας του φανταστικου «rendez-vous». Μιας συμπεριφορας απελευθερωμενης απο τις κουραστικες υποχρεωσεις του συνηθισμενου rendez-vous, γιατι απλα δεν υπαρχει παρεα και κατα συνεπεια δεν εχεις να περιμενεις πραγματικα κανεναν. Παραλληλα, αναγνωριζοντας την κατασταση του ως ξενος στην πολη-σαν το γαλα μες στη μυγα-ξεκινησε να διακρινει την αλλοτριωσή του στην καθημερινη ζωη μεσα στο περιβαλλον μιας πολης που ετοιμαζεται να παραδοθει στον καπιταλισμο, στην κατευθυνση ομως του ξεπερασματος και της αλλοτριωσης αλλα και της παραδοσης. Απο δω και στο εξης το εγχειρημα αναμενεται να εξελιχθει αρκετα ευνοϊκα και να επανεξεστουν τοποι, που μπορει να αποτυπωθηκαν ή να αγνοηθηκαν στην πρωτη φαση των αναγνωρισεων που πραγματοποιηθηκαν, να εντυπωθουν με νεες προεκτασεις περιοχες και κεντρικα σημεια του αστικου τοπιου, να ανοιχτουν σε νεους οριζοντες συζητησεις με περαστικους και κυριως αν ο τοπος και η ωρα εχουν ομορφα διαλεχτει, η χρηση του χρονου θα παρει μια απροβλεπτη τροπη, και οι περιπλανησεις αναμεσα σε φανταστικα «rendez-vous» θα προσεγγισουν τον προσδιορισμο των συνθηκων κατω απο τις οποιες τα γεγονοτα της καθημερινης ζωης δε βιωνονται αλλα χανονται. Συνοψιζοντας, με ολοκληρωμενα τα πρωτα στοιχεια ενος χαρτη του οποιου η τεχνικη σημανσης ξεπερνα ολοφανερα ολη την υφισταμενη ψυχογεωγραφικη χαρτογραφια, ευελπιστει να ειναι συντομα σε θεση να ανακοινωσει στους συντροφους του τις ανακαλυψεις του, τα πρωτα ολοκληρωμενα συμπερασματα, και τις ελπιδες του.

τιποτα δεν ειναι οπως θα μπορουσε

"μπορειτε να πειτε ποια υπηρξε η κεφαλαιωδης συναντηση της ζωης σας; μεχρι ποιο σημειο αυτη η συναντηση σας εδωσε, σας δινει την εντυπωση του τυχαιου; του αναγκαιου;"

ΚτΔ

Ό,τι αφορά στη σφαίρα της απώλειας – δηλαδή, σ’αυτό που χάσαμε από τον εαυτό μας, μέσα στο χρόνο που χάθηκε· στην εξαφάνιση, στη φυγή· και στη γενικότερη ροή των πραγμάτων, -ακόμα και σ'αυτό που αποκαλείται χαμένος χρόνος σύμφωνα με την κυρίαρχη κοινωνική και επομένως χυδαιότερη αντίληψη της χρήσης του χρόνου- όλα αυτά συναντάνε, σε εκείνον τον παράξενα εύστοχο παλιό μιλιταριστικό όρο “σαν χαμένα παιδιά”, την τομή τους με τη σφαίρα της ανακάλυψης, της εξερεύνησης άγνωστων εδαφών, καθώς και με όλα τα σχήματα αναζήτησης, περιπέτειας, πρωτοπορίας. Σ’ αυτό το σταυροδρόμι είναι που βρεθήκαμε και χαθήκαμε. 

(ΚτΔ in progress)

ποτε ο ουρανος / παντα η σιωπη

δε θελω να του αναγνωρισω παρα μοναχα αυτο, δε θελω να υπολογιζω παρα σ αυτο μοναχα και σχεδον με την ανεση μου να διατρεχω τους απεραντους μωλους του, οριζοντας ο ιδιος ενα λαμπερο σημειο που ξερω πως ειναι μεσα στο ματι μου

Γραμμα Απο Μακρυα

Εν αρχη ην το ρυθμος. ο θεος μου κανει γλωσεες με τις ψευτικες κοτσιδες των ιθαγενων. ειπα τρεις λεξεις παραπανω, δεν τις αποσυρω, τις προσθετω. ενταξει εγραψα μισο ορθια μισο πλαγια στο κρανος μου και με καταχωρησαν σχιζοντας το εισιτηριο της ντουλαπας με τον καθρεφτη στο υπνοδωματιο. πριν απο λιγο ακομα, πριν απο λιγο ακομα, ο καθενας μας ηταν ακομα εμεις. πηγαινω φοβερα καλυτερα, οι ματαιες λεξεις που μου εβαλα στο στομα αρχιζουν να επιδρουν, οι ομοιοι μου μ εγκαταλειπουν.

Εχω ενα τραγουδι πανω μου που ειναι οι κοπελες που θα θελαν πολυ να τραγουδησουν, τους το δανειζω. σε ανταλλαγμα μου δινουν το πρωτο βιβλιο που πηρε βραβειο και ενα μελανοδοχειο. αρμοζει για να σου γραψω τα φιλια που μου δινουν. οι ιεραποστολοι φορανε ξεραμενα στεφανια, εχουν τζαζ με χιπ χοπ στον αντιχειρα τους και φανκυ ειναι το νυχι. αληθινα ειμαι οποιοσδηποτε, σερνομαι στις βλεφαριδες του παραθυρου σου, θα επρεπε να κρεμαστω να με σκοτωσεις με τα σκουλαρικια σου.  

Δεν εχω χορτασει τα εγκατελελειμενα παλατια των αποικων και θα μου χτισουν αλλα τοσα, εδιωξα απο τα δαση βαοβαβ αναμεσα στα ποδια σου τα παγωνια και τις λυρες, και θα παμε να περπατησουμε οι δυο μας στα δαση των ματιων σου που συνηθισαν τη λαμψη των δικων μου στις χωρες που δεν στεκει η εννοια μεσος ορος. (με προσφωνουν μπος και σερ, το πιστευεις;) δεν θα δωσω τιποτα στα αγρια θηρια, θα τα δαμασω με σπαθιες, εχω τοσα ηφαιστεια εν δρασει, ειμαι ελευθερος και αυτο με εκπλησσει εκ μερους της εικονας σου να εισαι ξαπλωμενη ορθια καθιστη και να χτενιζεσαι. (δεν θυμαμαι πια)

Δεν κανεις το γυρο της ζωης σου χωρις να καταλαβεις πως κοβεται η αριστερη σου τιραντα απογευμα στην αφρικη, καθως κοιτας ενα βραδυ κατω απο τα επιπλα, σαν ανατριχιλα πρωινου πλαι σε μια ωραια αγνωστη που δεν περιμενες. μπορεις να ανταλλαξεις μερικες λεξεις με σκονη, να δεις στους καθρεφτες ενα διαφορετικο προσωπο απο το δικο σου, να ακουσεις τους βατραχους να συγχρονιζονται: τον ουρανο και το δυνατο φως, τη ληθη των ονειρων και λερωμενα ημερολογια. ουτε μια στιγμη αναπαυλας μονο στιγμες πιο μεγαλες απο τις αλλες, στην παρουσια, στην απουσια, στην αναμονη. 

Τι ν απαντησεις σ αυτους που δεν σου ζητουν τ αδυνατο. ο ερωτας με τον καιρο δε χρειαζεται να βλεπει καθαρα τη νυχτα. δεν εισαι πια εδω ειναι τ αρωμα σου που μ αναζητει. δεν μπορεις να μην εισαι εδω, εισαι η αποδειξη πως υπαρχω. θελω να σε δω να ερχεσαι σαν τις νεραιδες. ειναι παντα, ειναι ποτε. δεν καταφερνουμε να το διακρινουμε παρα μονο οταν ειμαστε απολυτως μονοι. dev 8a lnsmovnsw tn mera pou prwtn fora se eida va mpaiveis stn 8alassa.