Κατανοηση του Θανατα

Ο γαλαξιας της υπερπολιτισμενης αηδιας εδραζεται στην εννοια της κατανοησης. Την ιδια στιγμη που δεν καταλαβαινεις τιποτα πια, ο κοσμος απαιτει απο εσενα να κατανοεις. Οι παντες κατανοουν τους παντες, δικαιωματα, υποχρεωσεις, εντυπωσιακες επιδειξεις αντιρατσιστικων ευαισθησιων με χορηγο την ξερω γω ποια, ταυτοχρονα με την αναπτυσσομενη ψευδαισθηση της κατανόησης. Δεν μπορεις να τα εχεις όλα, δεν μπορεις να απαλλαγεις από την πληροτητα της φρικης του διπλανου σου στο θρανιο ή στο φαναρι, η δε στροφη του παραπλανημενου βλεμματος αλλου δεν ειναι καν λυση, εφοσον ετσι θα χασεις το θεαμα, για το οποιο ζεις και υπαρχεις. Η αηδια δεν ειναι πλεον αντιπαλος αλλα συνομιλητης και αναγγελλεται στον ερχομο ενος θανατου με δωδεκα ατοκες δοσεις, ηδη οριοθετημενου απ την ευθανασια και τη κρυονικη. Ο μοντερνος πετυχημενος εξαλλου είναι ακριβως το προτυπο του παραγωγικου νεκρου, στον οποιο πονταρουν οι μηχανισμοι της κοινωνικης ασφαλισης, της Βασιλισσας των Στατιστικων. Μην γελιομαστε απεναντι στη φρικη, ειμαστε δανειοληπτες. Δυσκολα θα ελεγε κανεις πως η φραση δειχνω κατανοηση ειναι τυχαια, οντως, την κατανοηση τη δειχνεις. 

βυθισμενος στην ιστορια, αναγκασμενος να συμμετεχει στην αντικατοπτρικη ψευδαισθηση παραγωγικης αναπτυξης ο ταυτοχρονα παρων+απων κοσμος που κυριαρχει ειναι ο κοσμος που κυριαρχει σε ο,τιδηποτε πραγματικο. η ενοποιηση που κατ επιφαση διασφαλιζει δεν ειναι τιποτ αλλο απο το προθαλαμο του γενικευμενου διαχωρισμου. σαν μια αρνηση ζωης που ξαφνικα γινεται ορατη

ΖερμιναΛ

πανω στην απεναντι πλευρα του δρομου
πανω στα καλυτερα επιχειρηματά μου
πανω στο μεγαλο μου σχεδιο
γραφω τ'ονομά σου
με πυκνη γραμματοσειρα σαν τα γενια του αη βασιλη
με μελανι απο χυμο λωτου
με πενα ιδια γαλαζιο ψαροκοκκαλο
γραφω τ'ονομά σου
πανω σε μυστικα που δεν υπαρχουν
πανω σε μια ζωη που δεν εχει ανακαλυφθει πραγματικα
πανω σε συννεφα καπνου, χυμενα ποτα και σπασμενα ποτηρια
γραφω τ'ονομά σου
με φιλια που εχουν νικησει το θανατο
με αστραπιαιες εναλλαγες απροσμενες
με ενα εισιτηριο για τον παραδεισο
(αλλα χωρις ολους αυτους τους τυπους)
γραφω τ'ονομά σου
πανω στην καταστροφη των ειδωλων
πανω στο ανωνυμο και σοκαρισμενο πληθος
πανω στο χωρο και το χρονο
γραφω τ'ονομά σου
στο σταθερο που δεν γινεται αντιληπτο
στο φετιχισμο του παρελθοντος
στο ανυπερβλητο παιχνιδι με τα σηματα συμβολα
γραφω τ'ονομά σου
στην ακρωτηριασμενη οξυδερκεια
στην πλαστογραφηση της σιωπης χωρις την πραγματοποιησή της
στην ερμητικη μοναξια
γραφω τ'ονομά σου
σε καθε αναβιωση χαμενου γοητρου
σε καθε μυστηριακη προεκταση αναμνησεων
σε καθε αποτυχημενη προσπαθεια για επικοινωνια
γραφω τ'ονομά σου
στη χονδροειδη χειραγωγηση της υποκειμενικης εμπειριας
σε ο,τιδηποτε κανει η ζωη καλυτερα απ την τεχνη
στη παρακμη που γινεται ελκυστικη γι αυτο που ειναι
γραφω τ'ονομά σου
σε αυτους που το δειχνουν πως δεν μετανιωσαν ακομη
σε ολα τα συναφια που κινουνται προς μια συγχωνευση
στη συνεχη αντιπαραθεση των αντιθετων
γραφω τ'ονομά σου
στη μαζικη πρωτοπορια
σε προτροπες, διεγερσεις, προκλησεις
σε απαραιτητα σοκ για διερευνηση
γραφω τ'ονομά σου
στο λογοτεχνικο υφος
στον αρχιτεκτονικο ρυθμο
σε καθε στυλ συμπεριφορας
γραφω τ'ονομά σου
στην κρυμμενη πραγματικοτητα
στο πεδιο της αγνοιας
στην τρελη ονειροφαντασια
γραφω τ'ονομά σου
στην πετρα του μπλαρνι
σε σατορι και σαμσαρα
στο librorum prohibitorum
γραφω τ'ονομά σου
στην απελευθερωση που επιφερει μεταμορφωση
στη μεταμορφωση που επιφερει απελευθερωση
σε οσα ειναι θεμα νοοτροπιας
γραφω τ'ονομά σου
σε κοφτερα εργαλεια μεσα σε κεικ
σε οραση θολωμενη απο το αλκοολ
σε καθε ρισκο που αξιζει να παρω
γραφω τ'ονομά σου
στην υγεια που ξαναρθε
στον κινδυνο που εξαφανιστηκε
στην ελπιδα χωρις αναμνηση
γραφω τ'ονομά σου
και με τη δυναμη της λεξης
ξαναρχιζω τη ζωη μου
γεννηθηκα για να σε γνωρισω
για να πω τ΄ ονομά σου
ολοστρογγυλο
μηδεν!