))).jpg)
Σηκωσε για πρωτη φορα το κεφαλι του και μας κοιταξε σα να επεσε και να γθαρθηκε στο γονατο. Στριφογυρισε στα δαχτυλα του το αδειο μπουκαλι του και πλησιασε το μικροφωνο αναβοντας τον προτζεκτορα.
«Εδω βλεπουμε τη στεψη του Νεου. Η πραξη της στεψης εχει ηδη λαβει χωρα: ο τιμωμενος ψελνει αγερωχος μπροστα στις επιτυμβιες στηλες του 'Πριν το Χαος' -ενω καθως προκειται για παρασταση της θριαμβευουσας στιγμης, ο οχλος εχει ανοιξει και στη συνθεση επιβαλλεται μια ενοτητα που αλυσσοδενει την τελετη στο αιωνιο και το διαρκες του καθημερινου 'Εδω και Τωρα'». «Μετα ερχονται οι λεπτομερειες» συνεχισε, «ο εικονιζομενος στα αριστερα Φυλακας, σε σταση δεησης πιστος στις αρχες του μπαροκ, επιδεικνυει ιερατικα τα οχηματα της αφοσιωσής του καθως συναισθανεται την ευθυνη του. Το μαυρο κολαρο φτιαχνει ενα δοξαστικο σαβανο για τον ιδιο γεματο εντολες και εμβληματα που στον θωρακα φερει: τα συμβολα του κυνηγιου, το προσωπο, τον στοχο, τροπαια του πολεμου της τεχνικης και της εικονας. Δεν χαμογελα, ετσι ωστε το βαρος και η ευθυτητα του βλεμματός του, παρολο που δεν απευθυνεται σε εμας, να οικοδομει μια συμμετρια απολυτη και δραματικη, που διχοτομειται αυτοματα απο τη διαγωνια εκμεταλλευση της αντανακλασης, αναμεσα στο αποκοσμο Φως και το Πυρακτωμενο Πινελο σου, σκιαγραφωντας ετσι την αισθηση του πως ειναι για μια μικρη στιγμη να μην γυριζει ο καμβας γυρω σου, αλλα να παραπαιει γυρω απ'τον εαυτο του».
Ο ομιλητης εκανε μια παυση και ηπιε με λαιμαργη λαχταρα τις τελευταιες σταγονες που ειχαν απομεινει στο μπουκαλι του. Μας κοιταξε ξανα και χαμογελασε χωρις να κουνησει καθολου τα χειλη του. «Δεν υπαρχει χωρος για αληθοφανεια στη δημιουργια», συνεχισε να λεει, «ολα τα δημιουργηματα πρεπει να φαινονται ως τετοια. Οι λεξεις ειναι αχρηστες οταν σκεφτεσαι με εικονες». «Η αιχμαλωσια ενος αβεβαιου σπασμου, αυτο δεν ειναι η εικονα; Με την απορροφητικοτητα των συνειρμων της, μια εικονα στο χαρτι ή την οθονη μπορει μονον και στην καλυτερη περιπτωση να συγκεντρωσει -για λιγο και αναπαντεχα- την ατακτη ροη της ορασης, ετσι καθε φορα που του ζητα να βυθιστει στη θριαμβευουσα στιγμη που μας περιεχει, το ζαλισμενο βλεμμα ανταποκρινεται αποδιδοντας, οσο μπορει, τιμη στη μνημη του αποθηκευμενου χωροχρονου που υποβιβαζεται σε μεσολαβηση».
«Και τωρα», μας ειπε «θελω να μου πειτε μονο ενα πραγμα. Θελω να μου πειτε που θα βαζατε ΕΣΕΙΣ την καμερα».
