Ζητω Το Χαος

Στους δρομους οπου οι παρορμησεις απο τη δινη της ροης του αιματος μου και η ροπη που παραγουν τα λυσσασμενα μου νευρα, με πανε και με φερνουν, δεν περναει ουτε μερα που να μην ανακαλυψω μιαν αληθεια. Το διαστημα αυτου του δευτερολεπτου που διαρκει η λαμψη της αληθειας, μενω με το συναισθημα πως εχω κλεψει απ το ανεξερευνητο κατι απ το πραγματικο, καταληγοντας να δυσκολευομαι ολο και περισσοτερο να γυρισω στον εαυτο μου,  καθως ψαχνω να με βρω και γω δεν ξερω που.

Αυτον τον κομπο κεντρικης ασφυξιας, που εχει εγκατασταθει σαν σφηνα μεσα στο στηθος μου, στο κεντρο ισως της πιο συμπαγους και καθαρης υπαρξης μου, οπου οι δυο εννοιες του σωματος και του πνευματος συγχεονται, εμαθα να τον διασκεδαζω με τεχνασματα ψευτικης συγκαταβασης. Πλεον το να αφεθω στην τυχη και να βουτηξω μεσα στην ολοτητα της βεβαιοτητας μιας αληθειας που προαισθανομαι πως γυρευει να με συναντησει, ειναι καιρος να γινει το νοημα της ζωης μου. 

Ουτε η κραυγη, ουτε ο λυγμος μου δεν πηγαζουν απο μεσα μου. Λαχταραω να καταστρεψω γιατι στο μυαλο μου, καθετι που προερχεται απ τη λογικη, δεν στεκει. Εμπνεομαι απο οσα με ταραζουν παρα απο οσα απευθυνονται στη λογικη μου. Εκπλησσομαι καθως ανακαλυπτω αλλοκοτες διαβαθμισεις στο νευρικο μου συστημα, γοητευομαι απο μια αποκοσμη αισθηση ικανοτητας και ετοιμοτητας για την αποκατασταση μιας βεβαιοτητας που δεν εχω ιδεα απο που πηγαζει, απορριπτοντας τους καθησυχασμους των ψευδαισθησεων της λογικης. 

Κατα τη διαρκεια αυτης της θαμμενης μεσα στα τρισβαθα της ψυχης μου αναζητησης, μερικες φορες νομιζω πως αφουγκραζομαι εκρηξεις, σα να συγκρουονται αγνωστοι πλανητες ή σα να ακινητοποιουνται αποτομα φωτιες. Φωτιες σαν ανεπαισθητες αληθειες θαρρεις απο θαυμα ξαναγεννημενες. Αληθειες που οποιος τις κατεχει δεν τις γνωριζει, κατι σαν ευαισθησια. Ευαισθησια εσωτερικη, απολυτη και κατα συνεπεια μοναχικη και μοναδικη.

Ειναι η ταξη, η κατασταση και η σημασια του Χαους. Ομως αυτο το χαος αδυνατω να το αποδεκτω οπως ειναι, καταληγοντας να το ερμηνευω και κατα συνεπεια να το χανω. Κι αυτο τα λεει ολα.