τιποτα δεν ειναι οπως θα μπορουσε

"μπορειτε να πειτε ποια υπηρξε η κεφαλαιωδης συναντηση της ζωης σας; μεχρι ποιο σημειο αυτη η συναντηση σας εδωσε, σας δινει την εντυπωση του τυχαιου; του αναγκαιου;"

ΚτΔ

Ό,τι αφορά στη σφαίρα της απώλειας – δηλαδή, σ’αυτό που χάσαμε από τον εαυτό μας, μέσα στο χρόνο που χάθηκε· στην εξαφάνιση, στη φυγή· και στη γενικότερη ροή των πραγμάτων, -ακόμα και σ'αυτό που αποκαλείται χαμένος χρόνος σύμφωνα με την κυρίαρχη κοινωνική και επομένως χυδαιότερη αντίληψη της χρήσης του χρόνου- όλα αυτά συναντάνε, σε εκείνον τον παράξενα εύστοχο παλιό μιλιταριστικό όρο “σαν χαμένα παιδιά”, την τομή τους με τη σφαίρα της ανακάλυψης, της εξερεύνησης άγνωστων εδαφών, καθώς και με όλα τα σχήματα αναζήτησης, περιπέτειας, πρωτοπορίας. Σ’ αυτό το σταυροδρόμι είναι που βρεθήκαμε και χαθήκαμε. 

(ΚτΔ in progress)

ποτε ο ουρανος / παντα η σιωπη

δε θελω να του αναγνωρισω παρα μοναχα αυτο, δε θελω να υπολογιζω παρα σ αυτο μοναχα και σχεδον με την ανεση μου να διατρεχω τους απεραντους μωλους του, οριζοντας ο ιδιος ενα λαμπερο σημειο που ξερω πως ειναι μεσα στο ματι μου