οι πρωτογονα αχρηστες
χειρονομιες του ανθρωπου
ειναι στην πραγματικοτητα
και οι μονες που μετρανε.
A.J.
Αναζητωντας τη συνοχη ενος κοσμου κατεργασμενου προς την κατευθυνση μιας λανθανουσας μελαγχολιας, ερχεται ο καιρος να ανοιξουμε ενα διαλογο με οσους απ'τους Ιθαγενεις της δημοκρατιας το επιθυμουν. Σε καθε προσπαθεια για επικοινωνια που διακηρυσσεται σ'ενα χαμηλωμενο πρωτογενες γοητρο, η σιωπη ειναι μια οριακα κριτικη σταση, κατι το οποιο ευκολα βιωνεται και δυσκολα κατανοειται. Παραβλεποντας την αναγκαστικα πραγματοποιησιμη συσχετιση μεταξυ σιωπης και της παραδοχης, αυτη η παραδοχη ειναι στη διαδικασια αναπτυξης και δεν πρεπει να θεωρειται ολοκληρωμενη μιας και αναπαριστα μια εργασια υ π ο ε ξ ε λ ι ξ η. Ειμαστε μαρτυρες στη γεννηση μιας νεας αντιληψης, που θελει με ρεαλιστικο τροπο να περιγραψει, πώς ανθρωποι και θεαματα εργαζονται μαζι, αλληλοσχηματιζονται και συνυπαρχουν μεσα σ'ενα κοσμο που διαλυεται σε μια κολοσσιαια παραλυση.
Μια μαζικη παραλυση, που μερικες φορες
λεει, οταν μπορει ακομα να μιλαει, οτι
δεν υπαρχει τιποτα να κανεις, ενω που
και που ομολογει, οταν εξωθειται στα ακρα, οτι υπαρχουν τοσα να κανεις. Πραγμα
που ειναι το ιδιο.