))).jpg)
για να θελει να γραψει ή να διαβασει κανεις
πρεπει να ειναι ενας κακομοιρης
η συναισθηματικη ηλιθιοτητα
τα εχει φαει τα ψωμια της
ειτε σας αρεσει ειτε οχι
Α.Β.
Κοιταζοντας το πραγμα ειτε απο τα μεσα προς τα εξω, ειτε απο τα εξω προς τα μεσα, περιοριζομαι στην καταγγελια μιας προβληματικης που μου φαινεται αξιοθρηνητη και για την κατανοηση της οποιας οπως το βλεπω επρεπε να νοιαστουμε καπως πιο εγκαιρα. Ο,τι θα πω δεν ειναι ο,τι πιο αναγκαιο να λεχθει και σιγουρα θα υπαρχει καλυτερος τροπος να ειπωθει. Λεω λοιπον: η αληθινη θλιβεροτητα της μοναξιας εγκειται στο οτι, καθε αλλο απο το να εισαι μονος με τον εαυτο σου, υπομενεις μεσα σου τη χειροτερη συντροφια: την εσωτερικευμενη παρουσια των αλλων. Πως να νοιωσεις μονος οταν σε κυνηγαει ο αλλος σου εαυτος του πολιτη, του αγωνιστη, του αρχηγου, του εραστη, του απωθημενου; Ο αλλοτριωμενος δεν βιωνει τη μοναξια, παρα μονο στην αλλη οψη του απομονωμενου εαυτου του, μεσα στον τρομο της προσκολλησης σε ο,τι τον απομακρυνει απο την επικοινωνια. Ομως η ηθελημενη μοναξια αρνειται τον κοσμο της αναγκαστικης μοναξιας. Σου μαθαινει να ζεις οχι καλυτερα, ουτε λιγοτερο καλα, αλλα διχως συγκριση. Οι τονοι σε αγγιζουν, τα χρωματα σου μιλαν. Η μοναξια ειναι η νυφη που προσκυνας, η συντροφος που προτιμας, η κουβεντα που αγαπας, η ομορφια που απολαμβανεις, η παρεα στην οποια ζεις, ενα ολοκληρωμενο προσωπικο μηνυμα απο το υπερπεραν. Δεν υπαρχει τιποτα φυσικοτερο και τιποτα φιλικοτερο για σενα. Ω, η υπεροχη μελαγχολια, η μακαρια απογνωση, η παραδεισια ομορφη ατολμια, η κοινωνικη θλιψη, η γλυκια σκληροτητα. Τα αστερια! Ειναι υπεροχα.
Περασε πια ο καιρος της καταρας που ουρλιαζε μονοτονα: "μοναχος σου εισαι ανισχυρος, χωρις την κοινωνια εισαι ενα τιποτα". Δεν στεκει πια η ταυτιση της μοναξιας με τον ηθικο εξοστρακισμο, τον αποκλεισμο απο την κοινοτητα, τον εξιλασμο του λεπρου και του αποδιοπομπαιου τραγου. Ματαια η τρομοκρατια του καθωσπρεπειταλισμου εξακολουθει να διακηρυσσει οτι δεν υπαρχει σωτηρια εξω από την εκκλησια, το κομμα, την οικογενεια, την ομαδα, τον νομο, τις κοινωνικες σχεσεις. Ξερεις πια, οτι η ελπιδα που επιφυλασσεται για το ποιμνιό της ειναι στο εξης λιγοτερο αποδοτικη απο την ευεργετικη απελπισια του αποκλεισμενου, του ετεροδοξου, του απομονωμενου. Η Ελλαδα ειναι η πατριδα των αγχολυτικων, ο παραδεισος των αντικαταθλιπτικων, η γη Χανααν των νευρωσεων. Η δυσανεξια, η κουραση, η καταθλιψή μας, ενω μπορουν να γινουν αντιληπτες σαν τα συμπτωματα αυτου το οποιο οφειλει να θεραπευθει, δεν ειναι προβληματα παρα μονο γι’ αυτον που θελει να μας καθυποταξει. Η καταθλιψη δεν ειναι μια κατασταση, αλλα ενα περασμα, ενα “στο επανιδειν”, ενας βηματισμος τοιχο-τοιχο προς μια προσωπικη αποσυνδεση. Ειναι πραγματι γι’αυτο που τουτη η κοινωνια δε δισταζει να πασαρει τα βρωμοχαπια της στα “πολυ ζωντανα” της παιδια και που μπλεκει οποιον μπορει σε μακροχρονιες φαρμακευτικες ή αστυνομικες εξαρτησεις. Η διατηρηση του Εγω σε μια κατασταση μονιμης ημι-αποτυχιας, σε μια χρονια ημικαταρρευση, ειναι το μυστικο το πιο καλοφυλαγμενο της συγχρονης ταξης πραγματων. «Ονειρεψου», «Νιωσε», «Μοιρασου», «Διασκεδασε». Ελεγκτες, φιλοσοφοι και δικαστες. Lifestyle αγγουρια γλειψτε το πουλι σας. Αν η απογνωση της επιβιωσης δεν ενωθει με την απεραντοσυνη των χειρονομιων ελευθεριας σαν μονος φορεας της αυθεντικης επικοινωνιας και της ανικανοποιητης -ως τωρα;- επιθυμιας να συγκλονισει τα χρονια που θα ρθουν, σας περιμενει η τρυπια καρεκλα της αναγκαστικης απομονωσης ή της ψευδαισθησης του "ειμαστε μαζι". Η ηθελημενη απομονωση ειναι η καταδικη που υπογραφει η δικη σας κοινωνικη οργανωση και που απαγγελλεται εναντιά σας. Τα παντα συγκλινουν σε μια αοριστη περιοχη που οριζεται απο τα βλεμματά μας, που ειναι ομοια μ'εκεινα των μπλαζε μυστικων αστυνομικων.
δικος σου μεσ' στις φλογες
