Ναυσικα

ειχαμε αστειευτει για το θεμα αρκετες φορες.

μπροστα της ενα μικρο μπολ με πολυ γυαλιστερα φυστικια, διπλα σκληρο πακετο, κινηταρα, αναπτηραρα, ενα κουτακι καραμελιτσες tictac πορτοκαλι, σηκωνει την μπυρα, τραβαει καλη ρουφηξια, σκουπιζει τον αφρο απ το πανω χειλος της με τον κομπο του δακτυλου, αναβει ενα τσιγαρο, τραβωντας προς το μερος της ενα διαφανο σταχτοδοχειο, στριφογυρνωντας το ελαφρα, για να ικανοποιησει καποια αδιορατα κριτηρια καποιου αδιορατου τελετουργικου, μεσα σε αγχος και τις ορμονες που απελευθερωνονται οταν νοιωθεις πως σε αδικουν. σαν την επαναλαμβανομενη κατηγορια πως βρισκεται σε "αρνηση", κατηγορια της οποιας οποιαδηποτε αρνηση φυσικα εκλαμβανεται ως τεκμηριο της ιδιας της κατηγοριας, αφου οταν λες την πρωτη λεξη ολα αλλαζουν, αφου ολα εχουν ειπωθει χιλιαδες φορες και σε απομακρυνουν αμεσως απο αυτο που αισθανεσαι, σ ενα απειρο εδω και τωρα, σ ενα αδηφαγο παρον που δεν κατανοειται με τιποτα και καθε στιγμη απλωνει τα διχτυα του σ ενα νικηφορο παρελθον που το κοιταζε με δεος, οπως την βλεπαμε με απορια στη Νομικη το 01 ή στο Πολυτεχνειο το 03, αλλαζαμε απλα το μερος, της διναμε μια ευκαιρια και περιμεναμε, δεν ηταν δυνατο να μην συναντηθουμε, αρκουσε ενα σημα ενα vibe, ενα τι συμβαινει; -τιποτα. ενα ελα να σου πω...ελα παρε με απο δω. παμε να φυγουμε απο δω μεσα. θα μου πεις καλυτερα ετσι. μολις γραφεται η πρωτη λεξη απομακρυνεσαι αμεσως απο αυτο που αισθανεσαι.