καμπουριαζεις

ειναι απεναντι μου και στεκεται κοιταζοντας τον τοιχο.
δεν με κοιταει ποτε, δεν με πλησιαζει ποτε, δεν μιλαει ποτε.
καμια φορα μετατοπιζει την στηριξη του απο το ενα ποδι στο αλλο.
σαν να ξεκουραζεται αλλα δεν το κανει γι αυτο.
το κανει για να με εχει στην τσιτα.
το υφος του δειχνει σαν να ειναι απασχολημενος με κατι τοσο σημαντικο.
ποτε ποτε γυρναει λιγο το κεφαλι ισα για να δω τo μαγουλό του, αλλα μεχρι εκει.
ποτε δεν εχω δει τα ματια του.
οταν κουνιεται νιωθω πως ολα γυρω του σπαραζουν.
τον φοβαμαι τοσο πολυ.
σημερα λοιπον τον κοιτουσα πολλη ωρα και παρακαλουσα απο μεσα μου να γυρισει. 
εχω πιει καπως και καταλαβαινεις.
ας γυρισει επιτελους να τελειωσει το μαρτυριο ελεγα απο μεσα μου.
ας γυρισει κι ας ειναι το τελος του κοσμου σκεφτομουνα.
ορκιζομαι πως μιλησε με τη δικη μου φωνη και μου ειπε:
''δυο επιλογες εχεις σου δινει αποψε η νυχτα,
να παιξεις με τις λεξεις ή να την ονειρευτεις.
σιγα το διλημμα.
διαλεξε και τις δυο''