κονιακοκαιρος

εκρυψα την ασχημια μου νευρικος σαν μπαρακουντα

ο νους θελει ερημια

και δεν εχω κανενα μεγαλο κωδικα να μιμηθω

που ειναι η εκκλησια 

να ξερω πως μπορω να βρω ενα σωστο παπα

να βαλει χερι στο παγκαρι να γεμισει ο κληρος αντιασφυξιογονες

να δουμε αν διαλυεται η πορεια

που ειναι η αδουλωτη ελληνικη ψυχη να συνειδητοποιησει 

πως οι πορειες λιτανειες

αγνοουνται και συντριβονται σαν τις χρεωκοπημενες ηγεσιες τους

εδω πολυτεχνειο ,εκει πολυτεχνειο, που ειν το πολυτεχνειο;

παπατζιδικα ερωτηματα αναπαντητα σαν μια σερβικη 

που σκαει στα μουτρα τους.

που παμε;

ειναι ωραια η αισθηση να συνειδητοποιεις πως η συνηθισμενη σου ζωη
μενει πισω για παντα.
κι ακομα πιο γοητευτικο οταν συμβαινει ταυτοχρονα σε πολλους.
πιθανοτατα ετσι γεννιεται η θεληση.
δεν μπορω να περιγραψω πως γινεται αυτο
αλλα ουτε και συ μπορεις να περιγραψεις πως ακους
μπορουμε παρολαυτα να επικοινωνησουμε ακουγοντας ο ενας τον αλλο.
και ενω η ακοη δεν ειναι δυναμη , η θεληση ειναι.
ειμαστε μονοι μας πλεον.
και ειμαστε αναγκασμενοι να εφαρμοσουμε αυτο που θελουμε.
παρακαλω να προσευχηθειτε, αλλα χαμηλoφωνα
γιατι με πιανουν τα γελια



.

πριν τον κατακλυσμο

ουφ!
(το ωραιο προσωπο σου-χωρις πλακα-απ το φεγγαρι πολυ  πιο χλωμο)

τους ακολουθησα
κυνηγημενοι απο τον κοσμο
ειπανε το νου αλητη
κι εγινε γροθια


σε βλεπω κατακοπο 
λεκιασμενο απο μυστικα γκεμια
να χαμογελας
να με ρωτας ποιος ειναι ο προδοτης της παρασκευης


ακουμπας τη πετρα στο τραπεζι 
τριβεις τους αγκωνες σου
ασφαλιζεις το αμαξι σου εδω
και το παρκαρεις στο κεντρο