ισιδερτη

μολις σκοτωσα τη γειτονισσα.μια γεροντοκορη μπασμενη και αλαφροϊσκιωτη.κλειδωνε και ξεκλειδωνε με τις ωρες οταν εμπαινε και εβγαινε, μου την εδινε στα νευρα.καθε ψυχοσαββατο μου φερνε τυροπιτα και οποτε την εβλεπα μου λεγε να περασω καμμια μερα για καφε και εγω της ελεγα ολο στο μυαλο μου το χω κι ολο κατι συμβαινει.μετα με κοιταει και χαμογελαει.σκεφτομαι να πηδηξω απ το μπαλκονι αλλα θα δουμε.αν ειχα twitter θα εκανα θραυση τωρα.παντα ετσι ημουν οτ,ι δεν καταλαβαινα τα εκανα να ειναι ο,τι ηθελα εγω.τωρα ειμαι εδω ομως και νομιζω πως μ αρεσουν οι σειρηνες που ακουγονται και βαρυεμαι να γραφω αλλο γιατι ολο τα σβηνω.
και κατι αλλο που εχω μαθει ειναι οτι οσα νομιζα πως υπηρχαν καποτε διαλυθηκαν, και ενω εγω εκανα πως υπηρχαν κανεις δεν ηθελε να υπαρχουν.εγω ομως απο τοτε τα νοιωθω να υπαρχουν πιο πολυ απο ποτε κι οποτε παω να τα περιγραψω δε ξερω τι μου γινεται.και μετα εμφανιζονται και με παρηγορουν ,στο λεω δε βγαζει νοημα απ οπου κι αν το πιασεις.ουτε μια προταση της προκοπης δεν μπορω να σταυρωσω.
μ αρεσει που σκοτωσα την διπλα ομως.μπορει να σκοτωσω κι αλλους αν δεν πεσω απ το μπαλκονι.προς το παρον θελω να ξαπλωσω πανω στο κουφαρι της και να σκεφτω ποιος ειμαι και ποιος ημουν.μολις θυμηθηκα πως εχτες ειδα στον υπνο μου να περναω σε μια τουαλετα μ1 ποτηρι κρασι στο χερι και ακουμπησα το τσιγαρο μου πανω στο καζανακι...αλλα ονειρευτηκα κι αλλα εγιναν πραγματικοτητα κι αυτο ειναι το γαματο.