Τσιρακια και Τεχνητοι Παραδεισοι

πισω απο κατι κουρτινες που κρυφτηκα για κανα 10ωρο στα 6 γνωρισα τη μυστικοπαθεια.
αυταπαρνηση, τερατωδης αθωοτητα, προπατορικη ανια.
και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.

σε ενα λεβητοστασιο κλειδωμενος στα 8 γνωρισα το ελεος.
τα ψεμματά μου και οι σιωπες μου οι καταραμενες αηδιες μου.
και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.

σε κατι σκαλοπατια μιας αμμουδιας στη Θασο στα 10 ανοιξα το κεφαλι του τοτε κολλητου και γνωρισα τη μετανοια.
να ανοιξεις την κασα με τα γυμνα σου χερια να ξαπλωσεις μεσα ,να τελειωνει.
και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.

περιφεροντας μια Αγια Εικονα στα 12 γνωρισα τη πνευματικοτητα.
ανηκω σε αυτον τον οχλο ,αναγνωριζω αυτες τις τελετες ,θελω την ηθικη σας.
και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.

στον πρωτο οροφο καποιου γερικου νεοκλασσικου στα 15 γνωρισα την απομονωση.
η λεηλασια της αντιδρασης και ο καταποντισμος των περιπατων.
και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.

σ1 παλιο καμπαναριο στα 17 γνωρισα τη γυναικα του παλιου καταρραχτη.
η γυναικεια φωνη που ισουται με την σαρκικκη μηχανικη.
και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.

σε ενα γερικο γεφυρι χωρις νερο γνωρισα τις κλασικες επιστημες.
συχαινομαι την πατριδα, δεν με συγκινουν οι νομοι,η φυση χορηγει τα κλειδια της γνωσης.
και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.

σ1 ατελειωτονυχτερινο γλεντι γνωρισα τη δικαιοσυνη.
προσωρινες επιθυμιες με περικυκλωνουν και η θεια αφοσιωση με εγκαταλειπει.
και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.

σε μια ηλιολουστη ταρατσα ζωγραφισα, μουντζουρωσα και τωρα
προσπαθω να αφουγκραστω στη διαπασων και ουτε να το σκεφτομαι δεν πρεπει.
ειμαι απ τη φυλη που εκανε χαρακιρι οταν αγανακτισε.
ειμαι ενας ταρταρος.λαθος κανατε.

ισιδερτη

μολις σκοτωσα τη γειτονισσα.μια γεροντοκορη μπασμενη και αλαφροϊσκιωτη.κλειδωνε και ξεκλειδωνε με τις ωρες οταν εμπαινε και εβγαινε, μου την εδινε στα νευρα.καθε ψυχοσαββατο μου φερνε τυροπιτα και οποτε την εβλεπα μου λεγε να περασω καμμια μερα για καφε και εγω της ελεγα ολο στο μυαλο μου το χω κι ολο κατι συμβαινει.μετα με κοιταει και χαμογελαει.σκεφτομαι να πηδηξω απ το μπαλκονι αλλα θα δουμε.αν ειχα twitter θα εκανα θραυση τωρα.παντα ετσι ημουν οτ,ι δεν καταλαβαινα τα εκανα να ειναι ο,τι ηθελα εγω.τωρα ειμαι εδω ομως και νομιζω πως μ αρεσουν οι σειρηνες που ακουγονται και βαρυεμαι να γραφω αλλο γιατι ολο τα σβηνω.
και κατι αλλο που εχω μαθει ειναι οτι οσα νομιζα πως υπηρχαν καποτε διαλυθηκαν, και ενω εγω εκανα πως υπηρχαν κανεις δεν ηθελε να υπαρχουν.εγω ομως απο τοτε τα νοιωθω να υπαρχουν πιο πολυ απο ποτε κι οποτε παω να τα περιγραψω δε ξερω τι μου γινεται.και μετα εμφανιζονται και με παρηγορουν ,στο λεω δε βγαζει νοημα απ οπου κι αν το πιασεις.ουτε μια προταση της προκοπης δεν μπορω να σταυρωσω.
μ αρεσει που σκοτωσα την διπλα ομως.μπορει να σκοτωσω κι αλλους αν δεν πεσω απ το μπαλκονι.προς το παρον θελω να ξαπλωσω πανω στο κουφαρι της και να σκεφτω ποιος ειμαι και ποιος ημουν.μολις θυμηθηκα πως εχτες ειδα στον υπνο μου να περναω σε μια τουαλετα μ1 ποτηρι κρασι στο χερι και ακουμπησα το τσιγαρο μου πανω στο καζανακι...αλλα ονειρευτηκα κι αλλα εγιναν πραγματικοτητα κι αυτο ειναι το γαματο.