κατατακτηριες

(σιγα σιγα αρχιζεις να το συμπαθεις αυτο το μερος,
κι αυτο αρχιζει να συμπαθει εσενα)
κατεβηκα.
δυο λεπτα αργοτερα περπατουσα στο δρομο με την κωδικη ονομασια
rue de rivoli,
η συμπαθειά μου.
σταματησα στην εκκλησια να αναψω ενα τσιγαρο
και ρουφηξα εκεινο το σκοτεινο στοιχειο κινδυνου,
χωρις το οποιο ο ρομαντισμος δεν ειναι παρα η ανοητη πλευρα της λαγνειας.
ειχα ζητησει να μην αναλαβω εγω την υποθεση του υπουργειου,
αλλα να χαμε να λεγαμε.
ο προορισμος απειχε μολις 5 λεπτα,
αλλα επελεξα να παω κυκλικα,
για την ασφαλεια,
ολων μας.
ειχε ψιλοβροχο στον ερημο δρομο και γω μαλλον ημουν χαμενος στις σκεψεις μου.
ειναι ωραια εδω,αλλα εγω δεν μπορω να το δω.
γιατι καθε επιλογη ειναι και μια παραιτηση
και δεν ειμαι προθυμος να παραιτηθω.
τα θελω ολα κι ας μην τα αποκτησω ποτε.
για κατσε λιγο ομως.
πως γινεται να κυνηγαω τα ονειρα μου,
αφου δεν υπαρχουν πουθενα?
τα σκαρπινια με πεθαιναν.
τιποτα δεν αξιζει,τιποτα δεν αξιζουμε,γιαυτο θα σπαταληθουμε βιαστικα,
μας ειρωνευτηκατε οσο πηγαιναμε να σταθουμε στα ποδια μας,
κοροιδεψατε τις ελπιδες μας πριν καν δημιουργηθουν,
μας θελατε αναξιους κι αναξιοι γιναμε.
τοτε ενιωσα μαλλον ελαφρυς,καπου ξεχασα την τσαντα ο ηλιθιος.
στην εκκλησια που εκανα το τσιγαρο μαλλον.
πλησιασα ενα καρτοτηλεφωνο,εβαλα μεσα μια τηλεκαρτα
και σχηματισα τον αριθμο της αστυνομιας.
-ναι..θα ηθελα να αναφερω μια κλοπη.
πριν απο 3-4 λεπτα κατι τυποι μου βουτηξανε ενα σακ βουαγιαζ.
στην αλλη ακρη της γραμμης κατι πηγαν να πουν,
τους διεκοψα.
-ξερετε..ειχε εναν εκρηκτικο μηχανισμο μεσα..
για το υπουργειο προοοριζοταν...
κλικ.του..τουτ..του...τοου...