Πέμπτη, Ιουνίου 10, 2010
κουρελιαα
(και ηθελες το φιλο σου συναισθηματικο να σου ανοιγει τα σωθικα,
ενω τον εραστη αυταρχικο και κυνηγο στην καρδια σου τροχονομο)
και το τρωμε το παραμυθι...
(οσο κοντα μας εφερνε το βραδυ,τοσο μακρυα μας πηγαινε το ξημερωμα)
ερχεται η στιγμη που πρεπεις να διαλεξεις επιτελους στρατοπεδο...
(στο πεζοδρομιο εκτος απο πατημενες γοπες και ξεραμενες χλεπες,
βρισκεις και ξερασμενα καθε λογης ονειρα)
το βιογραφικο ειναι σαν το χαρτι απ το γιατρο...
(τα ευτυχισμενα τραγουδια ειναι για τους ηρωες
και εγω δεν γνωρισα,παρα μονο διψασμενους αλητες)
πως αλλαζεις σιγα σιγα.
να θυμασαι ενα ενα τα βηματα.
αγανακτω,παρατηρω,καταγγελω,οργανωνομαι.
(δεν ειναι εκπληξη ουτε παγιδα,
τιποτα παραπανω απ την ανατριχιλα της απογνωσης)
ειμαστε αλληλενδετοι δεν το βλεπεις?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
3 σχόλια :
Ακόμα μία φορά υπέροχος.
"στο πεζοδρομιο...βρισκεις και ξερασμενα καθε λογης ονειρα..." με στοίχειωσε αυτή η φράση..!
εμενα με σιαζει οπως θα λεγε η γιαγια μου εκεινο το :
"εκεινοι που τιποτα δεν τους μαρτυραει οτι το ταξιδι τους τελειωσε,
ολοι οι αγνωστοι-ες,φιλοι-ες,
που συνεχιζουν την αναζητησή τους αναμεσα απο ναυαγια κουρασης και απελπισιας,κρατωντας το λαβαρο της πιστης σφιαχτα στον κορφο τους"
http://1.bp.blogspot.com/_FBhuJJwTUck/TBXTYeMki0I/AAAAAAAAAeA/yWzGAHd8avU/s1600/kourelia7_3-09.jpg
Δημοσίευση σχολίου