το Μαντηλι λουσμενο

πηγαινε να δεις και μονη σου αν θες.
η ατομικοτητα χανεται καθε φορα,
που ανεβαινεις κυλιομενες σκαλες.
χανεις μαζι κι ενα κομματι απ την ψυχη σου.
βαραινεις με ψευτικες υποσχεσεις,
αλλαζει ουσια το ανεφικτο?

η αληθεια αναδυεται,
οταν η γλωσσα συντονιζεται με την πραξη.
η αναφλεξη ερχεται με την επιθυμια,
γιατι δεν φτανει να ονειρευεεσαι.
πρεπει τα ονειρά σου να μην ειναι διαφημισεις και επαναληψεις.

η αισθηση που δημιουργει πραγματικοτητες που δεν υπαρχουν και
το γαργαρο γελιο μιας παρατεταμενης σιγουριας που δε μασαει απο τιποτα,
πειραζει πού μερικες φορες δεν αντεχουν στο αγγιγμά σου?

"...ξέρω πώς ποτέ δέ σημαδεύουνε στά πόδια.

στό μυαλό είναι ό στόχος,

τό νού σού έ;"