Ελευθερια

οποιος μπαινει εδω
τ' ονομα και η ζωη του σβηνουν
ξαναγυρναω στην αρχικη αντιληψη του θεατρου
αλλα σε ανωτερο επιπεδο με τη βοηθεια της τεχνικης

θελω να εξαφανιστω, να αλλαξω, να γινω καποιος αλλος
θελω να παω σπιτι, οχι μονο στον μπαμπα και τη μαμα
θελω να παω σπιτι στο πριν απο μενα μεσα σ ενα αδειο φερετρο

χαθηκε στη θαλασσα η επισημη ανακοινωση
ειναι επικινδυνα τα ρευματα του ατλαντικου αν δεν προσεχεις να πουνε
σπιτι θα φτασουν τα πραγματα μου και το παλιο διαβατηριο
*(στην κηδεια μου δεν θα παω, ματαιοδοξος οποιος το χει κανει)

θελω να θυμηθω οσα δεν εζησα ποτε
αλλα απ την αλλη μερια της υπαρξης
απ την αλλη μερια του θανατου
οπου ολα συμβαινουν και δεν συμβαινουν γιατι εγω δεν θα ειμαι εγω

θελω να μην εχω συγκεκριμενο τοπο και χρονο
ή μαλλον παρα πολλους, ισως ολους
να μισησω τον εαυτο μου μοναχα ο,τι με βασανιζει
ο,τι μ ευχαριστει δεν μπορει ουτε καν να υποταχθει

θελω κανεις να μη με λυπηθει τη στιγμη που μεταμορφωνομαι
ξεχνα τον εαυτο σου
ξεχνα τα δαχτυλα μου
καιρος να αρχισω να συγκεντρωνω ταυτοτητες
ο μονος τροπος για την ελευθερια

Ρικα

1. πρεπει να ξαναβρουμε την ευχαριστηση του να δινουμε.  
2. (οταν η ευχαριστηση του να χαριζεις δεν τρεμει στην αναποφευκτη παρεμβολη του γοητρου των αποικιοκρατων απ αυτο το σημειο μηδεν μπορει να γεννηθει ο νεος τυπος ανθρωπινων σχεσεων).  
3. τι κοσμος ωστοσο μπερδεμενος αναμεσα στον ιερο τρομο του ισοτιμου σεβασμου και μιας υποδειγματικης κατωτεροτητας που οσο την απορριπτεις τοσο σου ξαναπλασαρεται σαν μια αντιφαση που, οπως το βλεπω, εχει παρει πια φορα. 
4. (τα ιστορικα και μυθολογικα παραδειγματα επιβεβαιωνουν πως η γενναιοδωρια του ξενου φτανει ακομα κι ως το θανατο, πληρωνοντας το τιμημα της υπεροπτικης αρνησης της ανταλλαγης, που ο ιδιος προσπαθησε να επιβαλλει στους γηγενεις). 
5. ξεχναω, ξεχνω σαν να ξαναγεννιεμαι, και οσο αποσπωμαι απο οσα δεν χρειαζομαι, τοσο δινω αντικειμενικη δυναμη σε αυτα που ανακαλυπτω πως πραγματικα θελω, τοσο γινομαι ο ιδιος μια επιθυμια αδιαφορη για καθε αποδειξη του αντικειμενου της. 
6. (αλλα η ιδια παλια ανακουφιστικη αλλοτριωση απο τα αισθηματα και τα παθη μου εχει ηδη υπονομευτει απο τα κλειστα και εξωτικα συνορα της ζωης και της ληθης της ζωης, που οριοθετουν πια μια ιδιαιτερη ξεχωρη holding pattern ζωνη, στην οποια στροβιλιζομαι με καταναλωτικα σκουπιδια που περισσευουν εκει και λειπουν εδω, ξεκαθαρο ευελικτο μανατζμεντ λευκου μαφιοζου των πολυεθνικων και απολυτες εμπειριες υπερβασης του εαυτου που περισσευουν εδω και λειπουν εκει, στις αγορες της μαυρης εργασιας και τα πορνεια του δυτικου κοσμου). 
7. δεν απομενει παρα να μαθουμε να προσανατολιζομαστε μεσα στο δαιδαλο. τα παραληρηματα της ερμηνειας δεν αρχιζουν παρα εκει που ο κακα προετοιμασμενος νοιωθει φοβο μεσα στα δαση των ενδειξεων.
7. (η ιστορια ομως αυτη δεν εχει τελος)

1-1

O Μονκουλ, που πραγματοποιει απο την πρωτη μερα του καλοκαιριου μερικες ψυχογεωγραφικες αναγνωρισεις στην Αφρικη, σκοπευε να παρουσιασει μια πληρη Εκθεση γυρω στις αρχες του 2019. Μπλεγμενος σε αναριθμητες δυσκολιες, ολο και περισσοτερο παγιδευμενος με τους τοπους που προσπαθησε νά διασχισει, αναγκαστηκε να εγκαταλειψει, την μια μετα την αλλη, ολες τις κατευθυνσεις της ερευνας του και στο τελος, διαπιστωσε πως οδηγηθηκε σε μια εντελως στατικη κατασταση. Να που η ζουγκλα της Αφρικης φανηκε πιο δυνατη και εκλεισε μεσα της εναν ανθρωπο, γεματο ζωη και υποσχεσεις, αφηνοντας τον να χανεται αναμεσα στις πολλες αναμνησεις μας. Οπως και οι παλιοι εξερευνητες ειχαν ενα σημαντικο ποσοστο απωλειων χαρη στο οποιο κατακτησαν τη γνωση μιας αντικειμενικης γεωγραφιας, επρεπε να το περιμενουμε οτι θα υπηρχαν δυσκολιες και μεταξυ των νεων αναζητητων του κοινωνικου χωρου και των τροπων χρησης του (οι παγιδες ειναι διαφορετικες οπως και ο σκοπος ειναι διαφορετικης φυσης, ενω η αληθεια του βιωματος τρεχει πισω απ’ τον εαυτο της μεσα στην απειρη θαλασσα των προοπτικων). Α ν ε λ π ι σ τ α ομως αυτο το κομματι που φανηκε να αναλογει στα εμποδια που παρουσιαστηκαν, εδειξε να ειναι, αντιθετα, παρα πολυ μικρο, με τη χρηση της εκτρεπουσας συμπεριφορας του φανταστικου «rendez-vous». Μιας συμπεριφορας απελευθερωμενης απο τις κουραστικες υποχρεωσεις του συνηθισμενου rendez-vous, γιατι απλα δεν υπαρχει παρεα και κατα συνεπεια δεν εχεις να περιμενεις πραγματικα κανεναν. Παραλληλα, αναγνωριζοντας την κατασταση του ως ξενος στην πολη-σαν το γαλα μες στη μυγα-ξεκινησε να διακρινει την αλλοτριωσή του στην καθημερινη ζωη μεσα στο περιβαλλον μιας πολης που ετοιμαζεται να παραδοθει στον καπιταλισμο, στην κατευθυνση ομως του ξεπερασματος και της αλλοτριωσης αλλα και της παραδοσης. Απο δω και στο εξης το εγχειρημα αναμενεται να εξελιχθει αρκετα ευνοϊκα και να επανεξεστουν τοποι, που μπορει να αποτυπωθηκαν ή να αγνοηθηκαν στην πρωτη φαση των αναγνωρισεων που πραγματοποιηθηκαν, να εντυπωθουν με νεες προεκτασεις περιοχες και κεντρικα σημεια του αστικου τοπιου, να ανοιχτουν σε νεους οριζοντες συζητησεις με περαστικους και κυριως αν ο τοπος και η ωρα εχουν ομορφα διαλεχτει, η χρηση του χρονου θα παρει μια απροβλεπτη τροπη, και οι περιπλανησεις αναμεσα σε φανταστικα «rendez-vous» θα προσεγγισουν τον προσδιορισμο των συνθηκων κατω απο τις οποιες τα γεγονοτα της καθημερινης ζωης δε βιωνονται αλλα χανονται. Συνοψιζοντας, με ολοκληρωμενα τα πρωτα στοιχεια ενος χαρτη του οποιου η τεχνικη σημανσης ξεπερνα ολοφανερα ολη την υφισταμενη ψυχογεωγραφικη χαρτογραφια, ευελπιστει να ειναι συντομα σε θεση να ανακοινωσει στους συντροφους του τις ανακαλυψεις του, τα πρωτα ολοκληρωμενα συμπερασματα, και τις ελπιδες του.

τιποτα δεν ειναι οπως θα μπορουσε

"μπορειτε να πειτε ποια υπηρξε η κεφαλαιωδης συναντηση της ζωης σας; μεχρι ποιο σημειο αυτη η συναντηση σας εδωσε, σας δινει την εντυπωση του τυχαιου; του αναγκαιου;"

ΚτΔ

Ό,τι αφορά στη σφαίρα της απώλειας – δηλαδή, σ’αυτό που χάσαμε από τον εαυτό μας, μέσα στο χρόνο που χάθηκε· στην εξαφάνιση, στη φυγή· και στη γενικότερη ροή των πραγμάτων, -ακόμα και σ'αυτό που αποκαλείται χαμένος χρόνος σύμφωνα με την κυρίαρχη κοινωνική και επομένως χυδαιότερη αντίληψη της χρήσης του χρόνου- όλα αυτά συναντάνε, σε εκείνον τον παράξενα εύστοχο παλιό μιλιταριστικό όρο “σαν χαμένα παιδιά”, την τομή τους με τη σφαίρα της ανακάλυψης, της εξερεύνησης άγνωστων εδαφών, καθώς και με όλα τα σχήματα αναζήτησης, περιπέτειας, πρωτοπορίας. Σ’ αυτό το σταυροδρόμι είναι που βρεθήκαμε και χαθήκαμε. 

(ΚτΔ in progress)

ποτε ο ουρανος / παντα η σιωπη

δε θελω να του αναγνωρισω παρα μοναχα αυτο, δε θελω να υπολογιζω παρα σ αυτο μοναχα και σχεδον με την ανεση μου να διατρεχω τους απεραντους μωλους του, οριζοντας ο ιδιος ενα λαμπερο σημειο που ξερω πως ειναι μεσα στο ματι μου

Γραμμα Απο Μακρυα

Εν αρχη ην το ρυθμος. ο θεος μου κανει γλωσεες με τις ψευτικες κοτσιδες των ιθαγενων. ειπα τρεις λεξεις παραπανω, δεν τις αποσυρω, τις προσθετω. ενταξει εγραψα μισο ορθια μισο πλαγια στο κρανος μου και με καταχωρησαν σχιζοντας το εισιτηριο της ντουλαπας με τον καθρεφτη στο υπνοδωματιο. πριν απο λιγο ακομα, πριν απο λιγο ακομα, ο καθενας μας ηταν ακομα εμεις. πηγαινω φοβερα καλυτερα, οι ματαιες λεξεις που μου εβαλα στο στομα αρχιζουν να επιδρουν, οι ομοιοι μου μ εγκαταλειπουν.

Εχω ενα τραγουδι πανω μου που ειναι οι κοπελες που θα θελαν πολυ να τραγουδησουν, τους το δανειζω. σε ανταλλαγμα μου δινουν το πρωτο βιβλιο που πηρε βραβειο και ενα μελανοδοχειο. αρμοζει για να σου γραψω τα φιλια που μου δινουν. οι ιεραποστολοι φορανε ξεραμενα στεφανια, εχουν τζαζ με χιπ χοπ στον αντιχειρα τους και φανκυ ειναι το νυχι. αληθινα ειμαι οποιοσδηποτε, σερνομαι στις βλεφαριδες του παραθυρου σου, θα επρεπε να κρεμαστω να με σκοτωσεις με τα σκουλαρικια σου.  

Δεν εχω χορτασει τα εγκατελελειμενα παλατια των αποικων και θα μου χτισουν αλλα τοσα, εδιωξα απο τα δαση βαοβαβ αναμεσα στα ποδια σου τα παγωνια και τις λυρες, και θα παμε να περπατησουμε οι δυο μας στα δαση των ματιων σου που συνηθισαν τη λαμψη των δικων μου στις χωρες που δεν στεκει η εννοια μεσος ορος. (με προσφωνουν μπος και σερ, το πιστευεις;) δεν θα δωσω τιποτα στα αγρια θηρια, θα τα δαμασω με σπαθιες, εχω τοσα ηφαιστεια εν δρασει, ειμαι ελευθερος και αυτο με εκπλησσει εκ μερους της εικονας σου να εισαι ξαπλωμενη ορθια καθιστη και να χτενιζεσαι. (δεν θυμαμαι πια)

Δεν κανεις το γυρο της ζωης σου χωρις να καταλαβεις πως κοβεται η αριστερη σου τιραντα απογευμα στην αφρικη, καθως κοιτας ενα βραδυ κατω απο τα επιπλα, σαν ανατριχιλα πρωινου πλαι σε μια ωραια αγνωστη που δεν περιμενες. μπορεις να ανταλλαξεις μερικες λεξεις με σκονη, να δεις στους καθρεφτες ενα διαφορετικο προσωπο απο το δικο σου, να ακουσεις τους βατραχους να συγχρονιζονται: τον ουρανο και το δυνατο φως, τη ληθη των ονειρων και λερωμενα ημερολογια. ουτε μια στιγμη αναπαυλας μονο στιγμες πιο μεγαλες απο τις αλλες, στην παρουσια, στην απουσια, στην αναμονη. 

Τι ν απαντησεις σ αυτους που δεν σου ζητουν τ αδυνατο. ο ερωτας με τον καιρο δε χρειαζεται να βλεπει καθαρα τη νυχτα. δεν εισαι πια εδω ειναι τ αρωμα σου που μ αναζητει. δεν μπορεις να μην εισαι εδω, εισαι η αποδειξη πως υπαρχω. θελω να σε δω να ερχεσαι σαν τις νεραιδες. ειναι παντα, ειναι ποτε. δεν καταφερνουμε να το διακρινουμε παρα μονο οταν ειμαστε απολυτως μονοι. dev 8a lnsmovnsw tn mera pou prwtn fora se eida va mpaiveis stn 8alassa. 

Μετατοπιση

Να Μιλας για τον Αρτω Ειναι Να Μιλας Με Πληγες Στο Στομα

ασφαλως και θα εχεις προσεξει αυτο που δειχνει να ειναι πραγματι το κυριο, το εγγενες παραδοξο, ειναι πως τα λογια δεν μπορουν να αποδωσουν την πραγματικη σημασια και ο χρονος, στην πραγματικοτητα, δεν ειναι μια ευθεια γραμμη, ειναι κατι που αποτελειται απο λεξεις, τις οποιες πρεπει να αρχισεις να διαβαζεις απο την πρωτη λεξη και μετα καθε επομενη λεξη με χρονολογικη σειρα για να καταλαβεις, οποτε αν υποστηριξω πως οι λεξεις και o σειριακος χρονος δεν εχουν σημασια, θα αναρωτηθουμε για ποιο λογο καθομαστε με το κινητο στο χερι και συζηταμε με λεξεις σπαταλωντας τον ελαχιστο και πολυτιμο ελευθερο χρονο μας. μηπως δηλαδη εχουμε υποπεσει σε αντιφαση απο την αρχη; ομως φυσικα βλεπεις ποσες λεξεις και ποσος χρονος χρειαζονται απλα και για να το πεις; ειναι ενδιαφερον, αν καθισεις και το σκεφτεις, ποσο αγαρμπη και επιπονη διαδικασια ειναι να μεταδωσεις στον αλλο ακομα και το απλουστερο πραγμα. για να μην αναφερουμε οτι μπορει και να σε εχω φλομωσει στα φουμαρα οτι εχω ηδη αυτοκτονησει. αν εχω ηδη αυτοκτονησει πως ειναι δυνατο να τα διαβαζεις ολα αυτα; 

"κι ενω ο Αρτω παραμενει Αρτω
οι υαινες παραμενουν υαινες"

Πειραμα Αυτοματης Βλαστησης

πως συναντιουνται οι ανθρωποι ετσι χωρις εξηγησεις, χωρις ερωτησεις, χωρις απαντησεις. ανθρωποι που δεν χρειαζονταν πανω από μιση ματια για να σου πουν ενα βιβλιο λεξεις, ανθρωποι που με μια μικρη τους κουβεντα μπορεσαν να σου ανατιναξουν το κεφαλι, οχι επειδη ειναι εξυπνοι, ή κατι σας συνδεει, αλλα επειδη ηταν για λιγο ή περισσοτερο καποιο αλλο σου εσυ. το πως συνειδητοποιεις πως εμφανιζονται πια και το πως τους κοιτας και τα παντα δικα σου τα βλεπεις, ειναι κατι που θα με βασανιζει μεχρι να την κανω για αλλη γη για αλλα μερη. ταυτοτητα του ερωτικου και της επικοινωνιας: yparxei kapoia siwpnrn epikoivwvia. tn gvwrizoyv kala oi erwteymevoi. γι αυτο το θεμα πληροφορω εδω τους χωροφυλακες. θα πρεπε να μας κανουν καποτε τη μεγαλη χαρη, να μη χρειαζονται συνεχως, το ποδι μας κατω απο το τραπεζι.  

Για τους Ψαροντουφεκαδες της Αυγης

ερωτευομαστε την παρουσια, αυτο μας λεει η σκεψη που προσπαθει να ορισει το αντικειμενο του ερωτα. αν προσποιουμαστε οτι ο ερωτας εχει αιτια ή λογικη, επιστρεφουμε απο το αντικειμενο στο υποκειμενο και τουμπαλιν, αφου το αντικειμενο και το υποκειμενο ειναι αυτα που η σκεψη αντιλαμβανεται ως ερωτα, ο οποιος ομως παραμενει χωρις λογο και αιτια και δικαιωνεται απο το αγαπημενο προσωπο. Μες στην καρδια μας καιει μια κατακοκκινη πληγη. 

αποδειχθηκε ευκολο να μαντεψουμε ποια θα ηταν η σπουδαια διαπιστωση
στο κατω κατω δεν υπαρχουν σπανιοι και περιπλοκοι τυποι προσωπικοτητας,
ασε που ειναι θλιβερο να χαζευεις καποιους να συσχετιζουν
σε τακτικο πλεονεκτημα την προβολη ασχετων εντυπωσεων
διαρρηγνυοντας τη μονοτονια των δεδομενων του βερμπαλισμου

συνεπως η μελαγχολια σας ειναι εντελης ευφημισμος
οσο βαρετα και επιγραμματικα κι αν φαινονται ολαυτα
τα παντα υπουλα μας διεκδικουν χρησιμοποιωντας
ολη τους την πονηρια για να μας ξεφυγουν
και εκει ειναι που ξεδιπλωνονται οι απολυτες δυνατοτητες και τα χρονικα ορια
αυτα τα ορια ομως ειναι επαναλαμβανομενα και αναδρομικα
ετσι απομενουν μονοι τους να χανονται μπροστα σε ενα καθρεφτη,
μην κανοντας καμια ουσιαστικη ανακαλυψη,
εχοντας για τον εαυτο τους μονο μια κοινοτοπη αποψη κι επαναλαμβανοντας :
"το να βλεπω τον εαυτο μου ειναι ενα πετυχημενο κολπο
της παθητικης εννοιας στην ενεργητικη"

πως μερικες φορες νιωθεις πως στην πραγματικοτητα τιποτα δεν ειναι αληθινο
και πως στα καλα καθουμενα ξυπνας στο μεσο του δρομου;
-γιατι; τι γιατι; γιατι γαμιεστε ολοι.
τιποτα δεν ειναι οπως θα μπορουσε
απομεινε ο πειρασμος του απολυτου
μεσω της μη απαρνησης αυτου που δεν ειναι αλλοτριωση

Αναμνήσεις

Η κατασταση ειναι ετσι κατασκευασμενη ωστε να βιωνεται μονο απο τους κατασκευαστες της

http://www.xirafi.gr/ktipos/author.php?author=42736

Ιυγγα

Ο σταθμος του οσε

που δεν μοιαζει 

με οποιονδηποτε μαγνητη

παρα μονο στο σχημα 

μ αυτες τις ανθρωπινες στεγες 

που αποψε θα πεταξουν

ενα ηλιθιο κτιριο 

που αποψε θα γινει 

ενα απολαυστικο ξεφωτο

υπολογιζοντας 

ολες τις απαραιτητες 

βελτιωσεις του χωρου

μεταλασσοντας 

νοερα 

το καταπατημενο εδαφος

ανατιναζοντάς το 

ειναι σ ενα απο τα θραυσματα 

που κοιταζω τον εαυτο μου

την ακους, δεν την ακους; πες μου, τη φωνη αυτης της κοπελας;

η φτωχεια 

των βεβαιοτητων μας 

ειναι 

τοσο κορεσμενη

που μας δινεται 

για πρωτη φορα 

η δυνατοτητα 

να βρεθουμε 

σ'ενα 

αληθινα 

απροβλεπτο 

συμβαν

ακους, δεν την ακους; τη φωνη αυτης της κοπελας που ιυζει;

το ζητημα 

δεν ειναι 

να γνωριζουμε 

αφηρημενα

αλλα 

να μαθουμε 

αν γνωριζουμε

ή 

αν μπορουμε 

να επιλεξουμε 

ενα ναι ή οχι

την στιγμη 

που παιζονται 

αληθινα τα πραγματα

την στιγμη 

που επιβαλλεται 

να επιλεξουμε

ολα τα υπολοιπα 

ειναι οδοντοκρεμες

ακους, δεν ακους; τη φωνη της κοπελας που φρομαζει;

ο,τι δεν καταστρεψει τα παντα 

αυτοκαταστρεφεται

αν δεν καταστρεψει τιποτα 

ειναι κατεστραμμενο

ο,τι δεν χρειαζεται να καταστραφει

 αξιζει να σωθει 

να η λιτοτερη μορφη 

του μελλοντικου μας

ποινικου 

κωδικα

heil myself ! à seize ans

υπαρχει πραγματι καποιο θεαμα της κοινωνιας

 αλλα δεν υπαρχει καμια κοινωνια του θεαματος

54. ΓΚΟΥΕΪ ΜΕΪ

χιλια παιδικα ματια καρφωμενα στην πιο ψηλη κορφη που δεν μπορεσαμε ποτε να φτασουμε

οπως κοιτω μεσα στα ματια σου 

και δεν ξερω πλεον τι ειναι αυτο 

που βλεπουμε στα ματια της

η ενοχη ξεκιναει απο εδω και πουθενα αλλου

εδω αρχιζουμε να στηνουμε τα υπνοδωματια του τσιρκου

εδω το προπατορικο αμαρτημα ανταγωνιζεται τα προηγουμενα

εδω ποτε ο ουρανος παντα η σιωπη

εδω ο ερωτας ο μοναδικος ερωτας ο ερωτας ενος οντος

εδω ενα αστερι στις αποσκευες σου

ποιος ο λογος να αρμαθιασουμε χειρονομιες ελπιζοντας σ1 περιδεραιο απο αναμνησεις;

ποιος ο λογος λοιπον να μην γραψουμε πανω στις γδαρμενες ετικετττες των κοκκινων βιβλιων;

δεν υπηρξε ποτε απαγορευμενος καρπος!

Τυφλομυγα

Θα φυσηξει ενας αερας λιγοτερο αοριστος στα διχτυα που ειναι φτιαγμενα απο τα μεγαλα φυγε μας
Αυτος ειναι ο στιχος που εξωραϊζει τη φυσιογνωμια της αναπαυλας
Στα υποστεγα θα σταζει θαυματουργα ο χειμαρρος των σαστισμενων φαλαινων
Οταν τον συναντουμε τη μοναδικη μερα λεπτο με το λεπτο
Οι νευρικες μας διακλαδωσεις θα ακουμπησουν στους κομητες
Και ο αορατος ιερεας με τικ θα παρει θεση πεζολογικα
Εαν ποτε το ποιητικοτατο μοτιβο εξαφανιστει
Πριν το τελος της μερας που σε δικαιωσει
Το μεγαλο σκαριφημα της μελλοντικης ποιητικης μου
Πανω σε μια ανθισμενη και ακριβη γενικευση
Θα δεις τους αδενες του δερματος μου να μισανοιγουν ξαφνικα ψεγαδια του νοηματος
Ομως ηδη η αμειλικτη χρησιμοτητα δεν υπαρχει πια
Θα παιρνει μορφες πιο δυνατες απο μας
Τι θα κανω με το τρεμουλιασμα της φωνης σου;
Γελοια μασκαρεματα ενος αληθινα μετριου αποτελεσματος
Πλανητης κωμικος βαρουλκο ηθικης
Χρησιμοποιω αναγκαστικα χτενισμα των φρασεων
Ξαναπιανω την οψη παπιας που αφησα να πεσει
Στοβιλιζω ενα υφος βαθυ και αφελες
Πολυ πιο ευστοχα απ' οτι μπορεις, Σαββατο εσυ, καθημερινη εσυ να δοκιμασεις
Θα φυσηξω τη μυτη της φωτιας, του παιδιου μου
Σπαρακτικες κραυγες και ζωη
Οπως μετραω τα φωνηεντα στη τσεπη μου
Πειτε μου που θα σταματησει η φλογα
Μεσα στο αθροισμα των ημερων, μεσα στη τρελλα
Αυριο ο αποηχος του τραγουδιου της σαλαμανδρας
Θα δωσει σχημα στον ασπρομαυρο ηλιο στα μαλλια σου
Οπως ο αορατος ερωτας θα ξεχαστει
Χωρις να δεις πως περνα ξυστα απο δυο κονδορες των ανδεων που πετουν σε ομοκεντρους κυκλους ομοιους με σκαλοπατια
Δικα μας τα αναστατωμενα αρωματα
Που δεν ειναι εκει, Σαββατο, εσυ, καθημερινη, εσυ να δοκιμασεις
Εδωσα το παρον σε αγωνες για να βαρυνω τα αοριστα συγχωρω μου με τυπικες βροχες που αγαπησα
Θα εισχωρησω μεσα στα δικα σου για να λυσω τα υπνωτικα μαγια
Το αποτελεσμα θα ειναι ενσωματωμενα αβεβαιο
Δεν θα χρειαστει καθολου
Σαββατο εσυ, καθημερινη εσυ, να δοκιμασεις

Μη

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις. 

μολις εχεις σχολασει απο τη δουλεια. κατεβαινεις την αριστοτελους να παρεις απο την σταση το λεωφορειο. ο ιδρωτας να (μη)κυλα, η ζεστη (μη)αποπνικτικη, (μη)αγκαθωτο στεφανι στο μετωπο. ο ηλιος ακομα λαμπρος, ασημενια θερμαστρα αστραφτερη, τσουζει στα ματια, βαραινει τα στηθια, ζεχνουν τα κτιρια, ενα πλατυ πυρινο πινελο απελευθερωνει ή συμπληρωνει το νοημα της (μη)ζωης, σκορπουν εδω κι εκει οι (μη)σκεψεις. αστυνομικοι παρατεταγμενοι στην τσιμισκη, κρανη και ασπιδες, φωνες, βοη, μακρινη ηχω απο το τουνελ του δρομου. μαζι με τη (μη)φυσικη ταραχη που χαρακτηριζεται απο μια ριπη ανεμου στους κροταφους, που φερνει μαζι του μια (μη)εμβροντητη μορφη χαμενης ζωης. 

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

η (μη)κερδισμενη ζωη ξαναρχεται με τη μορφη της παιδικης ηλικιας, χαμενη απο παιχνιδια, χαμενη απο ερωτα, μια (μη)ανεκτιμητη ποιοτητα που περικλειει το ενιαιο νομισμα του (μη)συναισθηματος. γαλαζιοι αναπνευστηρες, μαυρα βατραχοπεδιλα, αναγλυφα βιβλια τσεπης, κατηφοριζεις σε μια φιλοξενη παραλια, (μη)καταφευγεις στο μοναδικο δεντρο, (μη)στεκεσαι στη σκια. γιατι ρε γαμωτο μονο ενα τριημερο, (μη)φυσικο μαυρισμα, (μη)κατουρημα μεσα στη θαλασσα, πετσετες που μοσχοβολανε θαλασσα, εμενες αϋπνος ολο το βραδυ, να (μη)πλυθεις στο υπαιθριο ντουζ, να (μη)αλλαξεις μαγιο στην καμπινα. προσεχε την πορτα κλειδωνει αναποδα. αλλα ποιος θα σε σωσει απ'την (μη)εννοια του χρονου; ποτε θα μαθεις να εξαγνιζεις την (μη)ηδονη των αναμνησεων; πως θα ξανασυναντησεις την ποιοτητα που βρισκεται στις συλλαβες του ονοματός σου;

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις. 

ηταν τα λιγα εκατοστα που σε χωριζαν απο τον πυρετο της πορειας. τοιχος αδιαπεραστος φτιαγμενος απο (μη)πολυτιμα υλικα στα ορια της (μη)ζωης και της (μη)ληθης της ζωης. θα μπορεσεις ποτε να (μη)ξαναδημιουργησεις τη μουσικη μεσα στα (μη)βηματα σου; το βραδυ μπροστα στην τηλεοραση παρακολουθησες τα γεγονοτα της ημερας. τα συνθηματα, τη βιαιη καταληξη. (μη)ειδησεις, (μη)σχολια, (μη)αναλυσεις, (μη)αναρτησεις, (μη)εκτιμησεις, (μη)γνωμες, (μη)προβλεψεις, (μη)σεναρια αφιερωμενα στον εαυτο τους, (μη)προφητειες, νεες ειδησεις, νεες ανταποκρισεις, στατιστικες που μας πληροφορουν ποιοι ειμαστε και τι κανουμε αυτη τη στιγμη, σφυγμομετρησεις, (μη)ακουστε τωρα (μη)διαβαστε τωρα τι εγινε τι θα γινει. η αστυνομια και ο στρατος υπερασπιζουν αυτα που παντοτε προσπαθουσες να πετυχεις, προνομια, χρηματα, ιδιοκτησιες, επιθυμιες. στα χερια σου ασυναισθητα σα να ενιωσες να (μη)σκληραινει η νεανικη σου ψευδαισθηση για ενα πιο δικαιο κοσμο. 

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

σε λουζει ιδρωτας, (μη)αποκοσμος καθως αγγιζεις την απελπιστικα χαλαρη σου (μη)στυση. δυσαρεστημενος (μη)βαζεις το βιντεο στο λαπτοπ χωρις ηχο. ειναι εκεινη στο δωματιο, μολις γυρισε απο τη δουλεια. ή απο επισκεψη στους γονεις της ή απο κομμωτηριο, ποιος (μη)θυμαται. οι ψηλοτακουνες γοβες, η (μη)γαληνη των γαλαζιων ματιων της, γερνει πισω το κεφαλι και χαμογελα. εκεινη που δεν ξερει το κακο, παρα μοναχα εξ ακοης. εκεινη ασφαλως ωραια, καμωμενη απο σκιρτηματα που πολλα απο αυτα (μη)φαινομενικα δεν εχουν καμια σημασια, αλλα προοριζονται να συνοδευσουν το σκιρτημα που εχει ολη τη (μη)σημασια που θα ηθελες να δωσεις στον (μη)εαυτο σου. γυμνη στεκεται μπροστα σου, το εφηβαιο της σε προσκαλει. κρατωντας την απο τη μεση τη φιλας ξανα και ξανα, της τον χωνεις στο στομα στο μουνι στον κωλο. ερεθισμενος επιτελους και περηφανος. σκουπιζεις τα χυσια απον αφαλο σου και προσπαθεις να χωσεις το κεφαλι σου μεσα να μπεις μεσα σιγα σιγα, τελευταιο να μεινει το χερι που πληκτρολογει.

αυτη τη στιγμη (μη)λειπεις.

πισω απο τους μπατσους

 αδυνατεις να βγεις στην αληθινη ζωη 

να φυτεψεις ενα αστερι στην καρδια του πεπρωμενου σου 

και να καεις στο φως, 

στο σπασμωδικο φως 

που θα ειναι σαν το φως 

της πλατειας μουσχουντη 

την ωρα που γκρεμιζονται 

οι δυο τριφωτες κολωνες, 

ή δεν θα ειναι

Δεν

(δεν)θα γινοταν κατι πολυ μεγαλο τον ιουλιο του 2016, (δεν)το ειχε υποσχεθει στον εαυτο της εκεινο το απογευμα, (δεν)ηταν σιγουρη γιατι αυτο που γινοταν, χωρις να ξερει ακριβως πως και ποτε, (δεν)υπηρχε ηδη μεσα της. καμια φορα (δεν)της μιλουσε, (δεν)την ειδοποιουσε να ειναι προσεκτικη να μη(δεν)ν παρασερνεται, να μη(δεν)ν εκδηλωνεται πριν ειναι σιγουρη για κατι, να μη(δεν) παρατηρει γυρω της, να μη(δεν) κραταει καπως τον εαυτο της σε αποσταση, (δεν)υπαινισσοταν αυτο που θα επρεπε να παψει να ειναι, για να ειναι αυτη που ειναι, να εκλεγει με την μεροληψια της απογνωσης αναμεσα σ αυτο που υπαρχει αυτο που πρεπει να επιλεγει, να ανακαλυψει τις ιδιαζουσες ικανοτητες στον εαυτο της που θα οδηγησουν στη ευρυτερη αναζητηση των χαρισματων που θα της ταιριαζαν αλλα δεν της εχουν δοθει. 

ολοι γυρω της (δεν)ζουσαν δραματικα τον ιουλιο του 2016, (δεν)εβαζαν τις φωνες, (δεν)εκλαιγαν, (δεν)τα επαιρναν ολα στα σοβαρα, κατι (δεν)τους βαραινε, κατι που δεν ομολογουσαν. (δεν)ηταν κατι φυσιολογικο, λες και (δεν)τους βαραινε κατι κοινο, λες και (δεν)προσπαθουσαν να ξεχασουν κατι, λες και (δεν)προσπαθουσαν να ζησουν στο παρον και δεν τα καταφερναν. (δεν)ηταν κατι το κοινο που θυμιζε καταστροφη, η καταστροφη (δεν)ηταν η πιο φυσικη κατασταση και το πιο δυσκολο (δεν)ηταν να περιμενεις με αξιοπρεπεια την καταστροφη, να μη(δεν)πρεπει να κρατηθεις σε αποσταση, να μη(δεν) δωσεις μεγαλη σημασια, να μη(δεν)ν κλαις, να μη(δεν) φωναζεις, να μη(δεν) ζεις δραματικα την καθε στιγμη, να(δεν) παρατηρεις και να(δεν) προσεχεις. να(δεν) χλευαζεις. να(δεν) ακινητοποιεις μερικες στιγμες μεσα απο τυχαιες ρυθμισεις με αυρα λιγο πολυ αγνωστη, που σαν αναρωτηθεις σου φαινεται πως(δεν) βρισκεις μεσα σου το μυστικο τους, 

(δεν)ηταν σιγουρη οτι θα τα καταφερνε τον ιουλιο του 2016, (δεν)θα εμενε απ εξω, (δεν)θα ξεπερνουσε ευκολα καθε κοινο βαρος, (δεν)θα εκοβε οριστικα τους δεσμους της με ολα τα απροσδιοριστα φορτια, (δεν)θα ανοιγοταν ελευθερη στο συμπαν, (δεν)θα ηταν πολυ προσεκτικη, (δεν)θα πηγαινε παντου ελαφρια σαν πουπουλο, μακρινη, απροσιτη, αδιαφορη για τα παντα, ευγενικη, κυνικη, συμπαθητικη, ευχαριστη, εισερχοταν ηδη, (δεν)το ενιωθε, σ εναν κοσμο αιφνιδιων συχετισμων, συμπτωσεων που (δεν)σε απολιθωνουν, που (δεν)παρουσιαζουν καθε φορα ολα τα φαινομενα ενος σηματος, χωρις να μπορεις να ξερεις πραγματικα ποιο σημα ειναι αυτο. (δεν)ηξερε τον τροπο, (δεν)ηταν βεβαιη οτι θα γινει κατι πολυ μεγαλο γιατι (δεν)ηξερε τη μεθοδο, (δεν)εμαθε να ιεραρχει τα γεγονοτα, απο το πιο απλο εως το πιο συνθετο, γεγονοτα που συμβαινουν και δε συμβαινουν παρα μονο σε κεινη, συγκινησεις που αυτη μονο (δεν)δοκιμαζει, απο τα απροσδιοριστα νευματα που (δεν)προκαλει η θεα καποιου σπανιου αντικειμενου μεχρι τον ιλιγγο της αφιξης σε καποιον συγκεκριμενο χωρο, γεγονοτα που παντα (δεν)συνοδευονται με την αισθηση οτι κατι σοβαρο και ουσιωδες (δεν)συμβαινει. κατι που (δεν)προκαλει τα σημαδια της ικανοποιησης που (δεν)ειναι πολυ διαφορετικα απο αυτα του κορεσμου.

(δεν)ειναι περιεργο;

Σκακι

Παιζουμε σκακι. αυτην την εποχη εισαι λευκο πιονι. εισαι χαρουμενος. φοβασαι μονο εσενα. μας ενωνει η εχεμυθια, οι μυθοι κατω απο το τραπεζι. παγοβουνα που πλεουν στη σιωπη. ζεις σ'ενα σπιτι με πολλα δωματια, χωρις διαδρομους. το ενα δωματιο οδηγει στο αλλο. υπαρχουν δωματια ορθανοιχτα στο φως, χαρουμενα και δωματια κλειστα που ποτε δε θα μαθεις τι κρυβουν. δωματια κλειδωμενα, αμπαρωμενα απο μεσα με συρτες. μετακινουμενοι τοιχοι αρκετα επιδεξια, δωματια μεσημβρινα, δωματια με ακανονιστο σχημα, κυκλικες σκαλες, μοναχικες γωνιες, αντικρυ στη θαλασσα, και δωματια τυφλα να βλεπουν σε ακαλυπτους, σε αποχετευσεις που ποτιζουν σκουρια. δωματια χωρις απαντηση, δωματια χωρις οικτο, αδειοι χωροι και αδιεξοδα, ωστε να ειναι αδυνατος ο προσανατολισμος. μοναχα ηχοι βουβοι πισω απο τις πορτες, αναπαντητα ονοματα, κανενας να μην τα προφερει, νυχιες στο μαυροπινακα, κατω απο τη σκονη της σιωπης. πινακες και αλλα αντικειμενα ειναι διασπαρτα στους τοιχους, καθως και συνθηματα, αχρηστοι αριθμοι, πληθωρα απο βελη και διασπαρτοι χαρτες με παραλληλη ηχητικη ατμοσφαιρα. καμια δεκαρια συντροφοι περιφερονται με υφος χαμενο, απευθυνοντάς σου συστηματικα το λογο και παραδιδοντάς σου μερικους κλειστους φακελους με αποσπασματα βιβλιων επιμελως επιλεγμενα. προχωρωντας θα διασχισεις το σαλονι των εμβαθυνουσων φαντασιωσεων και των προωρων εκτρωματικων εμπειριων, το καθιστικο της ελλειψης ειλικρινειας, τη θορυβωδη κουζινα της φοβερης μονομανιας της αλαζονειας, το WC των παραισθησεων που η ιδια η βουληση υπηρετει, τη σιωπηλη αιθουσα της απουσιας ενθουσιασμου, το πολυχρωμο δωματιο των συνειδητων αποχαιρετισμων, για να φτασεις στην αιθουσα της ψευδαισθησης μιας πραγματικης αλλαγης, διαγωνια πανω και κατω απο το σκοτεινο δωματιο των λιποψυχων συλλογισμων, τη βεραντα της αυτοπεριφρονησης με χαρουμενες κραυγες, τη σαλα του εσχατογεροντισμου, και την αιθουσα του λυσσασμενου θυμου. 

Αν συνεχισεις θα φτασεις και στο δωματιο του ποθου σου. εκει θα την κρατησεις ολη νυχτα αγκαλια, μωρο μογγολικο με τον αντιχειρα στο στομα. θα την ταιζεις με ο,τι ειχες μαζεψει ολη μερα. χαμογελα ψευτικα φιλια, χειρονομιες ραμμενες στο δερμα, τη μεγαλη σκια στον τοιχο, τον αγουρο σπασμο, ερημα, πανω στο στρωμα. και τα ξημερωματα οταν καταφερεις να ξεγελασεις την πεινα της μεσα στην αγκαλια σου και να την αποκοιμησεις, θα γινεις μεμιας εσυ, αλογο, πυργος, τρελος, βασιλισσα. με την ευκολια της σαρκας. θα μπεις, θα ξεκλειδωσεις τις πορτες, θα ανοιξεις διαπλατα ολα τα δωματια, να φωτοβολησουν οι καθρεφτες. μεσα σου το γυμνο, τρομαγμενο παιδι θα σκουπισει τη μυτη του, καθως ονειρευευεται να τραγουδησει να γελασει και να κλαψει χωρις να προδοθει. βλεπεις, αν και υπαρχει χρυσαφι στις διαψευσεις, δεν αρκει να ξεφορτωνεσαι τις ψευδαισθησεις, ξεχνωντας να εστιασεις στις επιθυμιες για τις οποιες αυτες οι ψευδαισθησεις δεν ηταν παρα ενα ανεπαρκες πεπλο. δεν ξερω πως θα μπορουσαμε στις μερες μας να ελπιζουμε οτι θα σμικρυνουμε την κρισιμη παρεξηγηση που οφειλεται στις φαινομενικα αξεπεραστες δυσκολιες της αντικειμενοποιησης των ιδεων. απ την πλευρα μου εχω μπει πολλες φορες στην καρδια αυτης της παρεξηγησης και μ ειχα πιασει να ισχυριζομαι πως το θεμα ειναι να αφυπνισουμε τις λεξεις και να τις υποβαλλουμε σ ενα χειρισμο προκειμενου να εξυπηρετησουν τη δημιουργια ενος υφους εμπειρισμου και ονειροπολησης. καμμια σχεση με εμμονικες διψες ποιητικων διευθετησεων, μακρια απο μενα αυτα. τωρα, οσον αφορα στις λειψες ηθικες αξιες, κατω απο τις αξιοθρηνητες συνθηκες της ευρωπαικης υπαρξης, ακομα και απο την πρακτικη αποψη, δεν μπορουμε να τις υπερασπισουμε ουτε για μια στιγμη, χασαμε, πως το λενε. καπουτ, δι εντ, τζιφος.  

Μπορεις Να Παιρνεις Ενα Εισιτηριο Επιστροφης Καθε Φορα Που Σταματαει Το Τρενο

Κι ομως απο καπου πρεπει κανεις να αρχισει. πρεπει καπως να βρεθει μια λεξη. δεν μπορω να σταματησω, η λεξη που ψαχνω βρισκεται στο στομα σου δεν μπορω να σταματησω. μεγαλο λαθος δες τι εγραψε. απελευθερωσε τις λεξεις, μην τις εχεις δεμενες. αγαπητη μου λεξη, ασε με να πιασω το Λ σου. σ αγαπω, απ ολα τα κοριτσια στο σχολειο, μονο εσενα. που αλλου θα βρω τετοιο Ξ; ανοησιες, ειμαι λεξη; λογια λογια λογια, λεξεις. προσελαβαν τους πατεραδες μας για να καταστρεψουν αυτον τον κοσμο, χρειαζεται κανεις ολη την ψυχραιμη ξεφτιλα ενος αριβιστα τηλεοπτικων πανελ για να υποστηριξει μια προοπτικη σε ολα αυτα με αυτοσυγκρατηση και κοσμιοτητα. ισως θελουν να ξεχασουμε πως αν ειχαν ολα την ιδια τιμη, δεν θα υπηρχε τιμη.

Απο την πολλη χρηση οι λεξεις εχουν γινει πια φυλλα, δεντρα. με χειρονομιες μου ζηταν τα παντα. το σταχτοδοχειο. ενα φλιτζανι τσαι. να τακτοποιησω τα ρουχα τους. να τους βγαλω τα παπουτσια. να πλυνω τις μασελες τους. να λυσω τα στηθια τους, μεγαλα και μαλακα σαν μεδουσες. χρησιμοποιω μια λεξη σημαινει τη συσχετιζω με το ρευμα εκεινο που διαμορφωνει τη ζωη μας, στο οποιο γομιμοποιουνται οι αντιληψεις των αισθησεων, τα συναισθηματα, οι επιθυμιες, οι ελπιδες και οι νοητικες δραστηριοτητες που συνδεουν μεταξυ τους τις σκεψεις. η γονιμοποιηση ειναι η ηθελημενη αυτοκτονια που επιτρεπει τη μεταδοση της ζωης σε νεες μορφες προσαρμοσμενες στις μεταβαλλομενες συνθηκες. απο μηχανικη αποψη ο ερωτας ειναι κατι σαν αυτοκτονια επειδη ειναι αποσαρθρωση της ζωης και τιποτα περισσοτερο. μενει να εξετασουμε τη ζωη στις εσωτερες αντιφασεις της. 

Αυτο που ηταν αρχικα αδυνατο εχει γινει πια δυνατο. τα παντα, οσα τα δεναν οι αλλοι στις λεξεις για να τα εξασφαλισουν, ειχαν εξαφανιστει. πηρα την καθε λεξη, καθαρη, πεντακαθαρη και την εκανα καινουρια για δικη μου χρηση, για να μην την αγγιξει κανεις ποτε, ονειρα βρεφικης ηλικιας. ονειρευομαι οτι θυμαμαι, δεντρα, ολοκληρους ανθρωπους, ουρανους που τη νυχτα ροδιζουν, αντανακλωντας τα φωτα της πολης. το ιδιο χρωμα παιρναν και τα ματια της λεξης που ψαχνω. ματια τυφλης. δεν υπαρχει περιβαλλον, ουτε κοινωνια εξελισσομαστε σε εναν κοσμο κατοικημενο απο παρουσιες, κινδυνους, φιλους, εχθρους, ασφαλιτες, σημεια ζωης και σημεια θανατου. ειμαστε φτιαγμενοι τοσο καλα από θροΐσματα δεντρων, θορυβωδη κοπανηματα απο μπαλκονοπορτες, μυρωδιες τηγανισματος στο φωταγωγο, κελαρυσματα του νερου που δραπετευουν απο παραθυρακια WC, οχλαγωγια προσευχης στο σχολείο, βραδια στο καμπινκ με μακρυμανικο και αλατι, ψηφιοποιημενες φωνες των ηχητικων ανακοινωσεων στα ασανσερ και καμπανακια που αναγγελουν το νουμερακι σου στον γκισε, διαβατες φτιασιδωμενοι σαν αποτυχημενα μοντελα, σιωπηλες περιστροφες μιας βιντεοκαμερας επιτηρησης, animation της φρικης, αστεια κουδουνισματα των καινουριων κινητων, των ταμειων του σουπερμαρκετ, ξελογιασμα απο οθονες πλασμα. δεν υπαρχει νοημα. υπαρχει μονο αφαιρεση ολων των δραστηριοτητων που τοποθετουνται σε μια επικαιροτητα που στερειται βαθους και συνυπαρχει χωρις προβλημα με την τελευταια διαφημιση της cosmote στην αλληλουχία των ιλουστρασιον αποψεων του χρονολογιου στο facebook. μια επικαιροτητα που βριθει απο κενα, χαος που δεν εχει ενσωματωθει συνιστωντας ενα μερος που ειναι απροβλεπτο, αντιφατικο και μη αναγωγιμο. 

Οι λεξεις ειναι μονιμες οταν εχει ξυστει το μολυβι ή οταν εχει ζεσταθει η μελανη. τωρα δεν ειμαι αυτο που ημουν οταν σχηματιζοταν η λεξη που ελεγε τι ειμαι. φυσικα και υπαρχουν λεξεις. αυτο που θελει εξελιξη ειναι οι λεξεις. απο λεξεις εισαι φτιαγμενη αγαπητη μου λεξη, γι αυτο θελεις οσα δεν εχεις. ενας μηχανικος με χειροποιητο πουλοβερ πινει ενα κοκτειλ αναμεσα σε φιλους, στην ταρατσα ενος εναλλακτικου καφε. εγκαρδιοι, αστειευονται μετρημενα, δεν κανουν ουτε πολυ θορυβο ουτε πολλη σιωπη, κοιταζονται χαμογελωντας, με καποια ευδαιμονια: ειναι τοσο πολιτισμενοι. δυσκολα μπορει να φανταστει κανεις πιο πληρη κολαση. ενας μελλοντας θολος, ανικανος σαν τραυλισμα, που θα κοκκαλωνουμε οταν βρισκουμε την ξεχασμενη αμμο στις τσεπες απο το βραδυ εκεινο που μεθυσαμε με κλεμενες μπυρες, εραστες μιας γυναικας που χαθηκε ξεχνωντας στην κρεμαστρα το κατακοκκινο φουστανι, ασχετα που στο τελος θα τη θυμομαστε μονο να ξεκολλα το χαμηλοκαβαλο τζιν απο τους γοφους. το πιο ωραιο δεν το εχουμε δει ακομα. η απολυτη συνειδηση επιτυγχανεται μεσω της απολυτης αλλοτριωσης. ο ανθρωπος πρεπει να γινει μαριονετα, να χειραφετηθει απο φυσικους, ηθικους και κοινωνικους καταναγκασμους για να ξαναβρει την πρωτοπλαστη αθωοτητα του, να αποπροσωποποιηθει σε απουσια, αγνωσια και ληθη. τα πιο ωραια δεν τα εχουμε δει ακομα, μονο που πρεπει πρωτα να ξεχωρισουμε τις ουτοπιες-κραχτες των τεχνοκρατων που περιμενουν το νευμα απο ψευτοδιανοητες της πνευματικης ελιτ, για να πιασουνε τη βρωμικη δουλεια.

Παρολο που, Παρολα που

Θες να σου πω για ρυτιδες που τρεχουν τρελες στην κατηφορα, οπως νοσταλγεις μεσανυχτα ενα τριτο χερι να σφιξεις αναμεσα στα δικα σου. Για αγριες χαρες μεσα σου σαν κραυγες (παντα βουβα πνιγμενες στο ιδιο τους το αιμα). Σαν να παιζεις καθε βδομαδα ΠΡΟΠΟ και να χανεις παντα τα στανταρ. Θυμασαι; Φτασαμε βραδυ, οπως παντα εχανα τους δρομους αλλα αρνιομουν να ρωτησω. Θες να σου πω για φωνες, λεξεις ξεχασμενες, χαρες γεματες εκδοχα σκοταδια, καλοκαιρια, βολτες με το αμαξι σε χωματοδρομους, πευκα να γερνουν πανω στις θαλασσες, για πανικους ανεξηγητους κατω απ το πουκαμισο. Πες μου ποια εισαι και γιατι σου γραφω συνεχεια. Η μυρωδια της μελανης μου σπαει τη μυτη, κουραστηκα να σβηνω και να τσαλακωνω σελιδες. Οι αναμνησεις σαν τηλεφωνημα τα μεσανυχτα, κομματιαζουν τον υπνο, ποτε δεν ειναι για καλο. Το θεo μου δεν εχω ιδεα γιατι το κανω αυτο. Μπερδευω τοπους, ονοματα, πτωσεις και χρονους. Ισως ειναι ασκοπο να σου γραφω πραγματα που δεν θα διαβασεις ποτε, τετοιες νυχτες σαν ξεχασμενο πενταευρο στις τσεπες του μπουφαν. Τι να σου γραψω, πως ν αρχισω; τα λογια αερας και φευγουν. Πηραμε την ανηφορα της παλαιων πατρων απεναντι το παγκακι βαμμενο κοκκινο, σαν το χαμογελο σου, σαν συνθημα γραμμενο σε τοιχο, θα κοιμηθεις εδω αποψε;

Θες να σου πω για ενα σημειωμα που σου βαλα στο χερι, στην αντιγονιδων, σημειωμα σκορπιος πολτος, τα γραμματα μελισσες να δραπετευουν, να το φανταζομαι παρα να το γραφω, "βαλε με στο παιχνιδι". Μαυρα ματια, μαυρα φρυδια, κατσαρα μαυρα μαλλια, μεχρι τους αγερωχους ωμους, το στομα φωτια, τα στηθια ορθια αμμουδιες ηλιολουστες, φορουσες φουστα, μωβ καλτσες κοντες και ελβιελες, το μικροσκοπικο εσωρουχο κοκκινη εξεγερση. Να λεω σαχλαμαρες απ το μυαλο μου, εσυ να γελας και να μου ταρακουνας το σσυμπαν, να μ αγκαλιαζεις, να με φιλας, να πινουμε με ενα ποτηρι. Στεγνωνε το στομα μου οταν με κοιτουσες. Πες μου ποια είσαι και γιατι σου γραφω συνεχεια. Θες να σου πω για βροχη που εχει τη μυρωδια των μαλλιων σου και δυναμωνει σαν απελπισμενος ερωτας. Θες να σου περιγραψω πως εσκυψα και σε φιλησα λες και μπορουσα ετσι να κρυφτω, κι η θαλασσα ερημος που βαφτηκε γαλαζια. Μονο τα δαχτυλα μου σε ξερουν. Το θεo μου δεν εχω ιδεα γιατι το κανω αυτο. Τι να σου γραψω, πως ν αρχισω; Το φιλι του πατερα, αιμα στο μαγουλο, γυρναω σπιτι ο υπολογιστης αναμμενος, καθομαι να γραψω μια ιστορια αγαπης. Κρυψωνες για μπασταρδες λεξεις, αλλεπαλληλες στρωσεις να κρυφτει η αληθεια, αλλα φυλακισμενος στα στεγανα της αφηγησης ξεγελιεμαι. Τα δικα μου ακρα στις δαγκανες και τα ματωμενα δογκανα και οι λαθροθηρες με τα σκυλια τους πλησιαζουν. Πιξελ στη βροχη, ξεβαμμενα δαση. 

Ξερω γιατι ηρθες εδω, ξερω γιατι ερχεσαι παντα νυχτες σαν κι αυτη. Θελεις ιστοριες ασπρομαυρες θολες σαν φιλμ νουαρ. Eχω πολλες τετοιες να σου πω. Ελα παραδεξου το, θελεις κι εσυ το b-movie σου. Δειξε μου ομως το αληθινο σου προσωπο, κι ας ειναι κατι που μονο εσυ καταλαβαινεις. Πες μου που σκατα εισαι τελοσπαντων και γιατι δεν ερχεσαι.